Tag: Cahit Koytak

Ah, bütün kalbimle öyle hissediyorum,Öyle ümit ediyorum ki,Ölümün kendisi geldiğinde,Ölümün bu her günkü ağırlığı,Her günkü hükümranlığıSıyrılıp düşecek, a ruhum,A kuzum, a beyaz farem,Sözümüzün, sazımızın,Şenliğimizin üzerinden,İyileşmiş bir yaranınKabuğu gibi. Ve içimizde açtığı yaranın yüzü,Yaranın gülümseyen yüzü,Yaranın sarhoşluk veren ışıltısı,Oyunlarımıza delilik katan,Çocukluk katan ışıltısı,Yaranın soru soran,Konuşan ışıltısı,Düşünen, tasarlayanVe yaratan ışıltısı,Yarayı yara yapan ışıltısıİnsanı insan Yapan’ınIşıltısına karışacak,Denize ulaşan …

Devamını oku

kağşamış duyguların üzerine kurulmuşgösterişli türbeler olmasın yazdıkların!ne, insanların ölümdenödünç aldıkları erdemlesadaka çanağına bir şeyler bırakıp geçtikleritapınak avluları gibi soğuk,ne kışlalar gibi intizamlı olsunlar,ne de, herkesin birbirinden yüzünüve ruhunu gizleyerek girip çıktığı‘o bildik sokaklar’ gibitende kalabalık, ruhta ıssız mı ıssız… ne çarık, ne postal, ne artistik patengiyinsin mısraların!çıplak ayakla yürümesini bilsinlerbuz, köz ya da diken üzerinde;gösteri …

Devamını oku

oturup her gün sana yeniden başlamalıçünkü sen akıyorsunakşamları küçülerek açtığımız boşluğasabahları bölünüp yüzlerce çehre çehreçünkü sen akıyorsunher yaprağın bir ayıbı örtüyor hemenbir nabzı başlatıyor vurmaya her budağınçünkü sen akıyorsunağır ağır yaşadıklarımıza (..) çünkü sen akıyorsun rüzgarlı dallarınlayalnız varoluş sızıyor oyuklara – tembelve şikayetsiz.. cahit koytak

Nasıl her şeyden çok umut kokarsa,Umut ve güven kokarsaOt, diken ya da başak,topraktan çıkan her şey;Nasıl her şeyden çok barış kokarsa,Barış ve şenlik kokarsa,Üzüm, buğday, arpa,BağbozumundaYa da harman yerinde her şey; İşte öyle, insan koksun senin deSalânı verdikleri gün, yer gök;Rüya, gerçek, ne yaşamışsan Her sayfasından, her satırından Sımsıcak insan tütsün, insan,Rahimden mezaraParmak izlerinle, dudak …

Devamını oku

insan ne taştan, ne tahtadan, ne ottan,ne buluttan yaratılmıştır;insan kelimelerden yaratılmıştır;seslerden, susmalardan, imalardan:konuşmaktan, konuşmaktan, konuşmaktan… insan gülmekten, ağlamaktan,sabah akşam hem kendine, hem Tanrı’yasebepli, sebepsiz yakınmaktan,mızırdanıp durmaktan yaratılmıştır. korkulardan, kuşkulardan, kuruntulardan;biraz umuttan, biraz tutkudan, bolca rüyadan,onmayan, uslanmayan meraktan,azıcık akıl, azıcık fikir, azıcık izanve çokça duygudan yaratılmıştır; bir çuval bilgiden, bir atım bilgelikten,icazetli ve icazetsiz bilgiçliktenve körlükten, …

Devamını oku

dikkat et a ruhum, dikkat et, dikkatşairler yerce bir sözü,göktenmiş gibisatmak istediklerinde, onu kanatlarının büyüklüğündenyerde konacak yer bulamayanZümrüdüanka gibigöstermesini iyi bilirler, iyi. Cahit Koytak

ı gençtim şiire hevesim vardıbüyük sözlerden utanmıyordum henüzalnım kırış kırıştı daha o yaştabir nalbant çırağı kadar sıkıntılıydımatların toynaklarını yonta yontaçöl gemileri yapıyordumuçan gemilerbej üstüne lacivert duygularbırakan ruhumdayelkenlerine su renginde atlar koşulmuşiçimizin karanlığından türemişsayısız hayaletinmağripli cinlerin isimsiz ifritlerinkum üstünde iterek yürüttüğücan sıkıntısı ve boğuk neşidelerle yüklüsahra gemilerikaleleri yıkanşehirleri ehramları yutanşiir sefineleri… ıı eğilip taşgemiden bakıyorum şimdibozbulanık …

Devamını oku

Kucaklaşmamıznemli bir toz bezininnadide bir vazoyu kucaklaması gibi sessizve ihtiyatlı oldu. Oysa kavuşma anlarındakıvılcımlar çaktırır,alevler çıkarırdık eskiden… Cahit Koytak

Odalar dolusu kitap, bunca basılı kâğıt…Akıl ve selüloz karışımıHamurdan yoğrulmuş kafalarınız;Mezarlarınıza kapanmış vıdı vıdı konuşuyorsunuz,Vıdı vıdı vıdı vıdı vıdıKurtların, böceklerin çeneleriyle; Melekler perçeminizden tutuncaya kadar daKonuşacaksınız… Ben yokum, beni karıştırmayın;Kulaklarımı balçıkla sıvadım ben,Kafamın çatlaklarını, kalbimin deliklerini deDualarınıza, âminlerinize… Vıdı vıdı vıdı vıdı vıdı vıdı…Bunca sözü nereden buluyorsunuz?Ne kadar çok şey istiyorsunuz,Ne kadar çok şey biliyorsunuz,Mezar …

Devamını oku

Altmışında aşk, safiyeti biliyorVe şerh edebiliyor onu, Ama safiyet olamıyor,Safiyetin kendisi olamıyor. Aşk mı, ayak izi mi, aşkın?Bir çiçek, bu, bir çiçek, meneviş rengi, Göğe yakın dik başlı kayaların Gölgesinde açıyor; Hem ölüm korkusuna benziyor,Hem ölümün çaresine benziyor. Cahit Koytak