2
Dostumdu. Dert endişe bilmedik birlikte,
Onunla duygularımı, paramı paylaştım;
Bir aylığına alır, bir yıl sonra verirdi de,
Bunun için ona kesinlikle kızmazdım,
Ondan farklı bir yanım yoktu benim de;
Dertli olduğunda çenesi açılırdı nedense,
Şen ve mutluyken görünmezdi kimseye.
Sıkıntıdan hayallerini benimle sürekli
Paylaşır, bana “sen” diye hitap ederdi;
Meziyetlerimi başkaları gibi överdi o da
Ve kadrilde sürekli ben olurdum karşısında.
3
O dostumdu. Böyle dostlar yok bugün…
Sevgili Saşa, ruhun huzur bulsun orada!
Yaban ellerin topraklarında uyusun,
Belleğimin dilsiz mezarlığında.
Dostluğumuz gibi, kimse dokunmasın.
Öldün pek çokları gibi sessizce,
Ama kararlılıkla. Gizemli bir düşünce
Hâlâ dolaşmaktaydı senin başında,
Gözlerini sonsuza dek kapadığında;
Can vermeden önce söylediğin şeyi,
Duyanlardan anlamadı bile bir tek kişi.
4
Bir selam mıydı o söz anayurduna,
Adı mıydı geride kalan bir arkadaşın,
Genç bir yaşama bir hsaret mi yoksa,
Yoksa bir çığlığı mıydı son çırpınışın –
Öngörmek kolay mı? Böyle bir anda
Bulanık endişelerle dolu olan kalbe
Ne dolabilirdi bu kadar kısa sürede?
Şimdi de anlatması gerekiyor belki
Hayalleri, işleri, serüvenleri sana ait –
Aptala eğlencelik, akıllıya derslik…
Mihail Yurgeviç Lermontov
