Annemin sesi öksüz bir çocuğa benziyordu
Babam ölmüştü. Çocuklarım
gözlerimin önünde bir uzaklıktı.
Çoktan sönmüştü kalabalığın kandilleri.
Günahlarımdan oluşan bir geceydi karım
günü bitiren ve başlatan.
Göğsümdeki kederle yumuşatmaya çalışıyordum
ağzımdaki taşı.
Akıl almaz bir hızla azalıyordu her şey.
Ne şiir, ne kitaplar. Aptalca türkü söylüyordum.
Sesinden başka suçum, yüzünden başka
iyiliğim kalmamıştı.
Sana neden sığındığımı anlıyor musun?…
Şükrü Erbaş
