Galiba biraz acemisiydik (!) güzel şeylerin.
Külebi’nin kamyonları kavun değil, hüzün taşırdı. Yaşamak, hüzün yüklü kamyonların, keskin dönemeçlerde eksilen düşlerimizle rüzgarda yol alması gibiydi.
Sonra…
Giderek azaldık.
Başka hayatlara savrulduk.
Okullar bitti.
Rastlantılara dönüştü arkadaşlıklar.
Alınan adresler hiç bir işe yaramadı.
Çürümeye yüz tutan anılar konuşuldu ayaküstü. Herkes kendi küçük dünyasına hapsoldu.
Coşkularımız yetim kaldı.
Yoksul kağıtlarımızı onarmadı şiirlerimiz.
Hayatımıza bulduğumuz anlam, kendimize yazdığımız kader bize benzemedi.
Artık zaman; dengeli, aklı başında, dikkati işinde insan istiyor..
Sıddık Akbayır- Yol günlükleri
(Cümleten İyi Yolculuklar)
