Yıllardır kimse bakmamış bu bahçeye. Ama işte
bu yıl – mayısta mı, haziranda mı? – kendiliğinden
açmaya başlamış çiçekler,
parmaklıklara kadar coşmuş – binlerce gül,
karanfil, binlerce sardunya, kokulu burçak –
mor, turuncu, yeşil, kırmızı, sarı,
renk renk, dal dal ; öyle çok, öyle güzel ki,
süzgeçli kovasıyla
yeniden geliyor kadın – güzelleşmiş, dingin,
anlatılmaz bir güvenlik içinde. Ve bahçe örtüyor
kadını
omuzlarına kadar, sarıp içine alıyor büsbütün,
havaya kaldırıyor kollarında. Sonra biz geliyoruz,
tam öğle üzeri,
bahçeyle kovalı kadın göğe yükseliyor
ve başımızı kaldırdığımızda, birkaç damla su damlıyor
kovanın süzgecinden usulca yanaklarımıza, çenelerimize
ve dudaklarımıza.
Yannis Ritsos
Çeviri : Cevat Çapan
