Ahşap şehrin kağıda vuran
camları. Kırıldı. Görüntü
havuzdan döküldü. Çılgın dil.
Neyi unuttum? Bir örgü. An
nem örüyor, ben çözülüyordum.
Elmayı soyup bir tabağa
koyar gibiydim. Güzel gibi
Kulyağımda dönen çılgın dil—
dönüp duran hâtıra kutum,
içindeki kedi gözleri
ve beslediğim cam heceler.
Hâtıra kutumu kırdım ben,
kulağımda dönen çılgın dil…
… kanı akıtılan bir inci.
Ne çıkar unuttuk hepsini!
Seyhan Erözçelik
