Duvarda kaldı köklerin
çıplak, utanmış.
Toprağa saçıldı dalların
kopuk, parçalanmış.
Bir boşluk esniyor
eski yerinde.
Kumru gelince sekiyor
eksikliğinden.
Yongalar arasından
kokulu, kuruyan
bir hava yükseliyor
martılara ulaşan.
Yokluğun bile yokolacak
boşalamadan, baharda.
Ben de giderim artık
buralardan yakında.
Oruç Aruoba
