Tag: Zafer Yalçınpınar

(Yedi yıl sonra, bir şiirin negatifi) Bir adam örgüsünden çıkıyor kadının: Gökyüzü bulutsuz ve yürüyüşsüz. Bir taşı büyütüyor adamın yalanlı kalbi: Ağaç sallantısız ve meyvesiz.Bir biletçi para basıyor: Örgücü kadın dimdik ileriye bakıyor. 1. bir dağdan geri dönüyor rüzgârgüneş sönüyor muhasebeci gibi beceriksiz                kadın adamı doğru anlıyor, yanlış  …

Devamını oku

Bir adam bir ağa sarınıyor bir kadının. Bir bulut caz yürüyüşü yapıyor. Bir taşı yırtıyor bir adamın öfkesi. Bir ağaç sağa yatıyor, meyveleri toplanmamış. Bir yük gemisi denizi taşımaya kalkıyor cahil cesaretiyle. Kambur bir kadın gökyüzünü hatırlamaya çalışıyor. 1. bir dağın sırtını sıvazlıyor rüzgargüneş işliyor kayıtsız bir terzi gibi usta           …

Devamını oku

1. gelmeyenibekliyoruz denizaltı iskelesindebekliyoruz belki de gelmiştir çoktanbilmiyoruz görmeyince 2. herhalde gelemeditek ders sınavından kalmıştır; şiir! ezberlenemez 3. gelirsebir düğüm daha atmakbağ kurmak                  isteyecekağlarıyla bir kapağın ya da kapının kapanışı gibi reddedeceğim 4. gelsesonundaşu meydansızlığa kimseninolmadığınıgörecek 3 Nisan 2009 Zafer Yalçınpınar

1/ suskunluk —ne güzel çelişki sabırla bir araya gelen sessizlik donması suyun suyla kendisine birleşmesi düşüncenin karların ağırlığımı yüklenmesi boruların duvarları dönmesi yaslandığım camın yüzü geceyi beyazlatan kar kendini bulan öz ne güzel çelişki— 2/ devam edebilecek miyim böyle? kaybediyorum kendimi vazgeçebildiklerimle bir varoluş biçimidir bu uzanan sonuma kadar 3/ “Bir kere bile ölmeyi bilemedin!” …

Devamını oku

geçtim karşısınasarmaşığın              kendine                         yürüyüşünebakıyorum: bir at arabası hareketleniyoreski dünyadan                     yeni dünyayakısalıyor bitişik karanlığı tüm imzalarınzamandazamanlaağrısızlık yaprakların çizgisine yükleniyor: tüm sırları suların, böceklerin, kuşlarınve toprağın yavaşyavaşçauzanıyordallarazamanla: “çiçeklerim beni yordu” diyor …

Devamını oku