Kar yağıyor, kar yağıyor…
Ve genç bir kız ıslak kaldırımda
Sessizce ağlayarak yürüyor.
Niçin böyle ağlıyor, ve niçin yürüyor
Bilinçsizce ileri geri salınarak,
Yeni yılın ilk gününde?
Belki de sırası gelmiştir:
Hayatın beraberinde acı da
Sunduğunu öğrenme sırası.
Bu yüzden ağlıyor, yutuyor
Yağan karı ve gözyaşlarını,
Dolanıp duruyor ıslak kaldırımda.
Mutluluğu bir daha asla
Bulamayacağını düşünüyordur muhakkak,
Mutluluğu sonsuza dek yitirdiğini.
Böylesi bir aptal kafa nereden bilsin ki
Herşey – kar misali –
Gelir, erir ve yitip gider.
Hiçbir şeye öyle ağlamaya değmez.
Kar yağıyor…
Gevorg Emin
