Kelimeler bilirim, çiçeklerin soluğunu andırır solukları,
Öylesine yumuşak, ve bir bunaltı okunur beyazlığında.
Ama hiçbiri senin kadar yumuşak ve ince olamaz,
İMKÂNSIZ, ne de senin kadar hüzünlü ve solgun ..
Seni bilmeden önce de, sende bir kadife misâli
Çözülüp silinen sesleri duyup sevdim:
Karanlıkta mezarlar dikilirdi karşıma
Ve ötede, bir boşluktaki ellerin beyazlık hali …
Ama ancak, bir unutuluş tehdidiyle dalgalanan beyaz
Krizantemleri görünce seçtim ayırdım şüpheye yer
kalmaksızın,
Ne denli kalıcı bir koku saçar bu İM, bu KÂN,
Ve ne denli kalıcıdır kokusu bu SIZ’ın ..
Bir gün kelimeler de tıpkı çiçekler gibi
Bunaltıcı bir beyazlık içinde dökülecek olursa,
Bilirim, göz yaşlarıyla sulanacaktır her biri,
Ama sevdiğim içlerinden sadece bir tanesi ve
İMKÂNSIZ olacaktır.
