bir martı en fazla kanadından kırılır
bilsen bu kadar bakmazdın saate
sesimin üstüne tarçın sevmezdim
dökmek dil alışkanlığındı
ışığa bulanmış parmak arası perdelerin
çöl kenarı avuçlarından öpmüyorum bile
beni hep sormadan cevapla en çok da ellerimi
sağdakini biraz daha diğerinden
çünkü her acı üç harfli değil
bunu taşlardan öğrendim, adını da
şimdi ben ıslaksam
dille kapatılmış bir zarf kadar, hepsi o
Didem Gülçin Erdem
