Tag: Şükran Kurdakul

Yağmurda parkta oturulmuyor,İstasyon çok hüzünlü;Acaba nasıl geçirmeliyim,Bu koskoca günü? Kitaplar koltuğumda ıslandı,Sigaram söndü sudan,Belki methiyeler yazdığım için,Çok iyilik gördük bulutlardan. Dudaklarımda dostlardan şiirler,Şimdi haykırarak da okusam kimse duymaz;Şehir acınacak halde,Boşalmış bütün caddeler. Hayatımı sürükleyen ayaklarım,Suları kabul ederek neredeyse;ağaçlar benimle alay etmeye başladı,Sokakta kalmadı kimse… Şükran Kurdakul

Kendi denizlerimin dalgıcıyım benBir alışkanlığı sürdürür gibiyim belkiSoluğum son aşamalarına geldiGeçtim durdum bilincin dehlizlerinden. Bahçeler mi yoktu, eski ve yeniŞarkılar mı, anılara benzerGemiler mi yoktu, küsmüş yelkenleriGözümün önünde eriyip gittiler. Bilirdim çizgen neresiydi, yol neresiDalardım mavilerin güneşle buluştuğu yerdenHevesleri, coşkuları, sevinçleriBen yaratmışım gibi dökerdim içimden. Ne varsa doğayla aradığım uyumdaÇiçeğe durmuş ağaçlar gibi iyimser…Ve sesinin …

Devamını oku

İpini kopardığım yılların ötesindeBir cigara içimi konaklamak isterkenDüşlerimin haziran denizleriVurur kayalara, dökülür kayalardanHangi dalgaya tutunmaya çalışsamNereye çevirsem gözlerimiŞaşıyorum kendi kendimin ardından. Neredeydi, nasıldı, ne zamandıDüşlerimin çizdiği unutulmaz yollardanGörülmemiş sanılarla geçip gittiğimTutkuların mevsimlik çiçekleriKokulardan kokulara uçururken beniAvucumda bir özlem susuzluğu kaldıSes gibi, ışık gibi ölümsüz duyarlıklardan. Arasaydım, arardım bütün bileşimleriGizlerinden, giysilerinden soyutlayarakNe sorular sorardım düşünüyorum daPencereme …

Devamını oku