Zannediyorum gülüyordun Biz oturuyor sol dizimizi kalbimize çekerek Resimleri seyrediyorduk görmüş kadar olarak Resimlerde dağlara bakıyordun Dağlarda yüzün yankılanıyordu Biraz durdun. Sanki Yıllarca duruyordun Sen dururken her şeyin durduğunu Havanın düşüp buzla tuz olduğunu görüyorduk Ellerimiz duruyordu. Parmak uçlarımızda Suratlarımız. Tenimiz ve kokumuz durup düşüyordu Hatırlıyor musun? Bekliyordun. Beklemek eskiyordu Bir insan sanki Giden yol değil. İçimden bir ömür geçiyor Sayıklar gibi
Sayıklar. Göğü ellerine yığar gibi annem Dua ederdi. Annem yaşamak kadar ölüyordu Yaşamak annem kadar güzel
Ecel. Kendime ecel kadar yakınım Kendime Allah kadar uzak Yaşamak içime yuvarlanan bir taş Gül tıkırtısı, sümbül kokusu, ikindi uykusu
Her kılıç kendini kesiyordu Her ayna kendini gösteriyor Her saat zamanı göstermiyordu Biz senin gülüşünden müsaade isteyip Yüzünün bir köşesinden atlas gibi Kayıp düşerken.
Şimdi kendimin Ait olduğunu hissettiğim yerdeyim Zannediyorum kendimde.
.jpg?resize=150%2C150&ssl=1 "Eksik Ömrüm (II)")
