Artık kimse yok, hayır, ne ses, ne ağız,
ne gözler, ne eller, ne de ayaklar: herkes gitti,
duru gün bir çember gibi koşuyor,
çıplak bir metaldir soğuk hava.
Evet metal su ve hava, ne sarı
çiçek öbeği salkımında öyle sık,
onun o yapışkan kokusu bir de,
eşsiz kalıtı bu toprağın.
Nerde gerçek? Anahtar
şaşkındırdır bir kapılar ordusu içinde
arasında başkalarının
bulamadan
kilidini
bir türlü.
Artık
işte bunun için yok yitirileceği yer
anahtarın gerçeğin ya da yalanın
Burada
ne sokak var; ne kimsenin kapısı,
yalnız kum açılıyor titreye titreye.
Ve bütün deniz açılıyor; bütün sessizlik
sarı çiçekleriyle boşluk
toprağın kör kokusu açılıyor
ve hiçbir yol olmadığından
kimse gelmeyecek bir çanın
çalınışı gibi çınlayan
yalnızlıktan aşka.
Pablo Neruda
Kara Ada Şiirleri / Çev: Sait Maden
