Artık günü kapamak istiyordum
Okunmuş bir kitapmışçasına
Bürünmek, kara sessizliğe
Yatmak istiyordum o büyük güce.
Tüm görkemi ile pencereden görünene dek tan kızıllığı
Sevinç ve korku uyandıran hani
Yangın gibi parlayan
Bir orkestra gibi patlayan tıpkı.
İşte yeni bir gün, yeni bir dünya
Binlerce tansık oynaşıyor içimde
Kalkıyorum ayaklarım üstüne
Duruyorum upuzun bir merdivenin önünde
En son ben kaldım,
Gömdüm tüm sevgili dostları.
Gördüm, nasıl da değiştiğini yaşamın
Ben de yaşam gibi değişmiştim tıpkı.
İnsanı sevdim doğayı da,
Geleceğe baktım hep aydınlık gözlerle,
Bağımsızlığa taptım özgürlüğe de
Dostum hem bulutla hem yelle.
İstemedim hiç bronzdan anıtlar,
Ne boru sesleri, ne gürültülü bravolar
Boş bir oda kalacak benden geriye
Fazla sözü edilmeyen sessiz bir ünle.
Leopold Staff
