Sesinde batık gemi parçaları çırpındıkça
karaya oturur benim de içimdeki gemi. Ve sular
çekil çekil aramızda görünmez bir ‘çöl’ kalır;
ne bir serap, ne vaha, ne bir iskeletin çene kemikleri:
Serapa derin bir ıssızlıktır, ki hiçbir canlı
tarafından baştan sona geçilememiştir.
‘Kırgınlık?’ Az gelir; ‘derin bir kırılma’ belki,
ki üstüne hiçbir asma köprü kurulamayacak kadar
‘çatlak’ günbegün genişleyecektir;
ve ruhtan ruha köprü hiç de kolay iş değildir
her şeyin berhava olup gittiği bu çağda,
ama belki bunun da ‘sanal’ bir yolu bulunacaktır!
‘Hakiki’si için artık kimse umut beklemesin!
Fikret Demirağ
