Yaşını saymayı bırakalı epey zaman oluyor. Bilmiyorum kaç oldun… Rakamın her sene artması küçük çocuklar için ne kadar heyecan veriyorsa, babamın yaşının artması da bir o kadar hüzünle kaplıyor yüreğimi.
Murathan Mungan bir kitabında; “Bu yaz çırak olmaya verecekler beni. Oysa daha ellerime bakıyorum, büyümemişler.” diyor. Bende senin saçlarına bakıyorum. Akların çoğalmış iyice. Yaşlı bir babam, yaşlı bir partonum var ve kalbi hâlâ çocuk.
Bu doğum gününde sana ne saat, ne kitap, ne de başka bir şey almak geliyor içimden. Sana çok kıymetli bir hediye veriyorum baba. Senin hiç bilmediğin, çok seveceğin bir anını hediye ediyorum sana…
Bir ay evvel, seni miden için hastahaneye götürmüştüm. Operasyonun ardından gözlerini açtığında hâlâ narkozun etkisindeydin. Bundan dolayı hatırlamayacağın o hazin ve bir o kadar kıymetli anıyı unuttuğunu düşünüyorum.
Başında bir hemşire ve yaşlı babasını hastahaneye getirmiş bir hanımefendi vardı. Gözlerini açtığında “babanı mı getirdin hastahaneye? Beni de kızım getirdi” dedin. Ardından hanımefendiyle hemşire “baba” üzerine konuşunca ağlamaya başladın…
“Bana babamı neden hatırlattınız!” demeye başladın. “Baba! Baba!” dedin. Gözlerinden yaş aktı kalbime. Allah bana acını, yokluğunu yaşatmasın dedim.
Seni çok seviyorum Güzel Adam!
Hep böyle güzel kal.
