Sait’i en çok üzen şey, ne yalnızlıktı, ne de bireycilik bunalımı. Sait’in en üzüldüğü, annesinin kendisine işsiz adam gözüyle bakması korkusuydu. Zaman zaman sorardı bana:
“Yahu şu kadar yazı yazıyorum, bana işsiz denebilir mi? “
Sait’in cimrilikle suçlanmasının nedeni, annesine para için başvurma zorunda kalması korkusuydu. Onun bu durumu zaman zaman para konularını deşmeye kadar giderdi.
Bir yazar, yazı parasıyla geçinebilmeliydi.
Bir gün ikimiz Orman Birahanesi’nin önünden geçerken, Şerif Hulusi dışarı çıkarak bizi masasına çağırdı. Ne içeceğimizi sorduktan sonra:
“Dergi çıkarıyorum!”dedi. “Siz de yazı vereceksiniz!”
Sait’in yüzü allak bullak olmuştu. Hiç öfkelenecek bir şey yoktu ortada ama, kızmıştı işte.
“Matbaa buldun mu?“dedi, gözlerini açarak.
“Buldum!”
“Kağıt alacak paran?”
“Hepsi tamam.”
“Yazarlara vermek içinde para ayırdın mı?”
“Ne parası yahu? Size de para mı vereceğim?”
Sait birden ayağa kalktı:
“Para vermezsen nah alırsın benden yazıyı! Yürü Rıfat gidelim…”
“Dur yahu” dedim ben,
“Ben belki parasız yazarım .”
Ters ters yüzüme baktı:
“O isterse yazsın, ama ben yazmam! “
Kapıya kadar gitti. Ben halâ biramı İçiyordum. Orada bir süre dikildi. Gelip geçenlere baktı camdan. Sonra geldi yerine oturdu.Bıraktığı birasını içerken :
“Ulan sizin gibiler yüzünden anamın yüzüne bakamaz oldum, adımız işsize çıktı memlekette.”
Ankara’dan gelen bir kız arkadaşı ucuz tarafından gezdirmek için Burgaz’a götürmüştüm. Uçtaki burunda, gazinoda, remi oynarken, elimizle koymuş gibi bulduk Sait’i.
Bir süre oturduktan sonra:
“Hadi şöyle bir dolaşalım” deyip yürümeye başladık.
Tepelere doğru vurduk.
Üçümüz yanyana giderken Sait birden durdu. Bir süre ayakta bir şeyi izledi. Sonra çöktü.
“Nedir o?”diye sordum.
“Bokböceği… “
Eline de bir çöp almış, böcekle şakalaşıyordu. Geldik başına dikildik,biz de bakmaya başladık. Ama o bizi unutmuştu. Elindeki çomakla böceğin topunu almış, o yuvarlıyordu.
“Nasıl buldun arkadaşı mı?” diye sordum.
“İyi, güzel ama”dedi, “Ayağının her parmağında bir nasır!”
