Bizim araladığımız kapıdan girer rüzgâr
İçimizdeki çocuk çok düş kurmuş çok bunalmıştır
Yalnızlığımız kadar büyütürüz küçücük bir ışığı
İçtenlikten başka metaımız yoktur dünyaya karşı
Bir ses, bir dokunuş…Öder dururuz ömrümüzle
Pahasını ancak bizim bildiğimiz bir mutluluktur bu
İncelikle tarazlanıp pişmanlıkla köpüren
Çarpar durur kapıları eşikteki gövdemize
Erken bir acıyla bize yanlışımızı sevdirir.
Bizim araladığımız kapıdan girer rüzgâr
O da bir başka gökyüzünün sürgünüdür
Bir yandan bulut taşır köklerimize
Bir yandan yapraklarımızı döker gider…
Şükrü Erbaş
