Yüreği pamuktan.
Gönlü harap olmuş yorgunluktan.
Ellerindeydi kalbi,
Tanıyan herkes onu severdi.
Anlattıkları can kulağıyla dinlenirdi.
O nasıl bir hüzündü,o nasıl bir bakış,
Belli ki çok şey görmüş,
Çok şeyler yaşamış.
İşlemiş yüreğinin üzerine sevdasını
Nakış nakış.
Aklı hala son sevdiğindeydi.
Yalnız bir adam tanıdım
Yüreği maviydi,eylüldü gözleri.
Hazan yaprakları gibi buruktu
Dilinden dökülen sözleri.
Bir valize sığdırmıştı dertlerini.
Gökyüzüydü onun her şeyi,
Maviye tutkusu da bu yüzdendi.
Kuşlar gibi
Özgür olmaktı tek dileği.
Yalnız bir adam tanıdım
Unutmak istiyordu elemi,
Yalnız kalmak
Anılardan uzaklaşmaktı isteği.
Gözlerime bakarak şöyle dedi:
Hayatı alma ciddiye
Bu devran böyle gelmiş,böyle gider
Sen sen ol çok bağlanma kimseye.
Yalnız bir adam tanıdım.
Mertti,dürüsttü,
Kocamandı yüreği
Ve;
Her şeye rağmen
Maviydi hayalleri
Figen Yıldırım
