Son Tren sessizce perondan ayrılırken,
Baş öne eğilir hafiften,
Umuda veda,
Ellerim evcil bir hayvandır artık,
Yalnızlığı seyrederken, düşer pencerelerden.
Tenine veda…
Kırkikindi yağmurları başlar inceden,
Yanağımdan süzülen düşlerimdir şimdi
Hayale veda…
Eflatun bir iç çekiştedir vakit.
Göğün ışıkları kararı verir hüzünden.
Yıldıza veda…
İsimsiz bir karartı olurum akşam, eve dönerken.
Sahipsiz,Sokaklarda çığlıksız,
Kaybolur gölgem.
Bilince veda…
Çağ bu:
Kadınlar geçiyor aşk öykülerinden
Harfleri tutuşuyor kelimelerin.
Şiirin içinde.Aşk’a veda…
Köksal özyürek
Şiir birbirine benzemeyendir
