Yok’ umu arıyorum kimse bilmiyor
Gördüğümden beri
Rüyalar düşürdüğünü
Ay küfünün hendeklere
Yaşsız ölümler aldığını kiminin
Büyümüyorum.
Sonsuzluğun boynundaki kir
O akışkan hologram
Fosilleri ve bebekleri
Aynı suda yüzdürüyor
Ömür denkleri, sakarlıklar
Yorgun erkekler, kapı mercekleri
Hepsinde arızalı bir kahkaha,
İnziva kabuğunda çimleniyor
Saksıda sızmış çiçeklerin arasında
Tomurcuk kadın.
Çırpar gibi balkondan sofra bezini
Döküyor uykumu sokağa
Ah! Hayat mı, diyor
Hani şu rehinci dükkânı…
Serap Erdoğan
