Tag: Yves Bonnefoy

Görmüyoruz artık birbirimizi aynı ışıkta,Artık gözlerimiz aynı değil, aynı değil ellerimiz.Ağaç daha yakın ve kaynakların sesi daha canlı,Adımlarımız daha derin, ölüler arasında. Olmayan tanrı, koy elini omzumuza,Geri dönüşünün ağırlığıyla tasarla bedenlerimizi,Bu günleri ve gölgeleri, bu kuş çığlıklarını, bu koruları,Bu yıldızları ruhlarımıza katmayı bırak. Bir meyve yarılırcasına vazgeç kendinden bizde,Erit bizi kendinde. Göster bizeAşksız sözcükler arasında …

Devamını oku

Ve Douve’sun işte sen şimdi son odasında yazın.Bir semender duvarda kaçıp gitmede. O güzelinsan başı yaymada yaz ölümünü. “Yok olmak isterim sende, dar yaşayış” diye haykırıyor Douve.Boş şimşek dudaklarıma koş, içime işle! “Bak bana, bak bana, koştum ben!” Yanındayım senin, Douve, ısıtıyorum seni.Aramızda yalnız bu çakıldan lamba var, budinmiş biraz gölge, ellerimiz ki gölge bekleyip …

Devamını oku

İhtiyarlıyorduk, o bir dolu yaprak bense pınar, O az güneş bense derinlik, O ölüm bense yaşama bilgeliği. İstiyordum ki zaman alaycı olmayan gülüşüyle Fauna yüzünü göstere karanlıkta, Karanlığı taşıyan rüzgâr ese Ve kuytu pınarda sarmaşığın içtiği Derin suyu bulandırmak ola ölüm. Seviyordum, ayaktaydım ölümsüz düşte. Yves BonnefoyÇeviri: Oktay Rifat