Mar 05
KEKELENEREK DİLE GETİRİLECEK DÜNYA,onun konuğuolacağım ben, bir adterlenecek duvardan aşağıya, vebir yara yalayacak o duvarıaşağıdan yukarıya. DUYDUM Kİ, BALTA ÇİÇEK AÇMIŞ,duydum ki, o yer adlandırılamazmış,duydum ki, o yere bakan ekmekasılan adamı iyileştirirmiş,kadının o adam için pişirdiği ekmek.duydum ki, onlar hayat içintek sığmak derlermiş. TAŞLARIN atılması böceklerin arkasından.O sırada gördüm ki, içlerinden biri yalan söylemiyordu,çaresizliğime alıştım, …
Mar 05
Gerçek kalan,gerçekleşen satır: … seninParis’teki evin – ellerininsunağı olan evin. Üç kez solunmuş,üç kez parıltılara boğulmuş. Dilsizleşiyor ortalık, sağırlaşıyorgözlerin arkasında.Zehrin çiçek açtığını görüyorum.Her sözcükte ve her kalıpta. Gel. Gidelim.Aşk siliyor ismini: kendinisana adıyor. Paul Celan
Mar 05
KALINTILARI, duyulanlarla görülenlerin,bin bir numaralı yatakhanede. gece gündüzpolka: seni eğitip değiştiriyorlar yineo oluyorsun. GECEYE DALMAK, yardıma hazıraağız yerine,yıldız geçirenbir saydam yaprak: daha bir şeyler vardelice harcanacak,ağaç boyunca. ÇOKTAN UZANMIŞTIKçalıların arasına, sennihayet sürünerek geldiğinde.Ama kulaçlayamadıkKaranlığımızı sana kadar:ZorunluyduIşık. YİTİRİLMİŞLERDEN dökme olan sen,tam olması gerektiği gibi bir maske, gözkapağımdakikırışık boyuncakendi gözkapağımdaki kırışıklasana yakın olmak, ize, evet, o izedehşeti …
Haz 03
Sen de konuş,son olarak sen konuş,söyle sözünü.Konuş –Ama ayırma hayırı evetten.Anlamı da kat sözüne:Ona, gölgeyi ver.Ona yeterince ver gölgeyi,sence ne kadar paylaştırılmışsagece yarısıyla öğlen ve gece yarısıarasında, o kadarını ver.Bakın etrafına:Gör, nasıl da canlı, çepeçevre –Ölüm aşkına! Canlı!Hakikattir gölgeden söz edenin söylediği.Ama bak, küçülmekte şimdi durduğun yer:Peki şimdi nereye, ey gölge çıplağı, nereye?Tırman. Yokla etrafını.İncelmektesin …
Şub 23
Bu gözüdür zamanın. Yedi renkli kaşın altından şaşı bakan. Korla yıkanmış göz kapakları Göz yaşları ise olmuş buhar. Süzülüyor kör yıldız ona doğru eriyor sımsıcak kirpiklerde, ve ölüler gonca verip çiçek açıyorlar. Paul Celan
Şub 23
Uyumuyorduk artık, çünkü hüznün saatiydi yatağımızve birer değnek gibi büküyorduk akreple yelkovanı,ve onlar hızla yaylanıp kırbaçlıyorlardı zamanıkan gelene kadar,ve sen, gittikçe bastıran günbatımıyla konuşuyordun,ve ben, on iki kez sen diye seslendim sözcüklerinleördüğün geceye,ve gece açılıp, öylece kaldı,ve ben, bir gözü onun kucağına bırakırken, ötekinisenin saçlarına taktım,ve ikisinin arasından açık damarı uzattım fitil yerine-ve genç bir …
Şub 23
Say bademleri, say acı olanı, uyanık tutanı say, beni de onlara kat: Gözünü arardım hep, gözünü açtığında, sana kimselerin bakmadığı bir anda, örerdim ya o saklı, o gizli ipliği ben, ki onun üzerinde tasarladığın çiy’in testilere doğru kaydığı bir zamanda, yüreğe varamamış öz bir sözle korunan. Ancak böyle varırdın adına, senin olan, o şaşmaz adımlarla …
Şub 23
Akşam vakitlerinde içmekteyiz sabahın kapkara sütünüve öğlenlerle sabahlarda bir de gecelerihiç durmaksızın içmekteyizbir mezar kazıyoruz havada rahat yatılıyorBir adam oturuyor evde yılanlarla oynayıp yazı yazan hava karardığında Almanya’ya senin altın saçlarını yazıyor Margaretebunu yazıp evin önüne çıkıyor ve yıldızlar parlıyorköpeklerini çağırıyor ıslıklasonra Yahudilerini çağırıyor ıslıkla toprakta bir mezar kazdırıyorbize buyruk veriyor haydi bakalım şimdi dansa …
Şub 23
güz kendi yaprağını yiyor elimden: biz iki dostuz. zamanı ceviz kabuklarından ayıklayıp yürümeyi öğretiyoruz ona: zamansa dönüyor kabuğuna. aynada pazar, düşte uyunan uyku, ağızsa gerçeği söylemede. gözüm bir sevgilinin cinselliğine teşne: öyle bakışıyoruz, karanlık sözler ediyoruz birbirimize, haşhaş ve bellek gibi seviyoruz birbirimizi, uyuyoruz şarap gibi midye kabuğunda, bir deniz gibi ayın kanlı ışığında. penceredeyiz …
Şub 23
Gündoğumuna bir saat kala saçlarına düşen mavi gibidirmahmurluğun güneşleri; bir kuşun mezarının üstünde, otların hızıylabiterler. Onları da baştan çıkarır, zevkin teknelerindeoynadığımız rüya oyunları. Zamanın tebeşirden kayalıklarında onlarıda hançerler bekler. Daha mavidir derin uykunun güneşleri: Birzamanlar saçının bukleleri gibi. Bir gece rüzgârı olup, kız kardeşinin paraylaaçılan kucağına sığınmıştım; Üzerimizdeki ağaçtan sarkıyordu saçların,ama sen yoktun. Biz dünyaydık …