Tag: Osip Mandelstam

Bir buzulun çatlağından nasıl sızarsa suve nasıl iki yüzü varsa o suyun tadının,bir ileribir geri ve nasıl biri tatlı öbürü sertse, öyle ölüyorum ben de son kez her anındabu günlerin,bir yandan eski iç çekişler artıksalıvermezken beni,bir yandan göremiyorum gideceğim yeri. Osip Mandelstam

Kimseye bir şey söyleme.Bütün gördüklerini unut,kuşu, yaşlı kadını, kafesive bütün ötekileri. Yoksa titremeye başlarsınağzını açar açmazgünün ilk aydınlığındaçam pürleri gibi. Kulübedeki eşek arısını görürsün,kalem kutusuyla mürekkep lekeleriniya da o korudakitoplamadığın böğürtlenleri. Osip Mandelstam

Işığın örümcek ağı içindeyim şimdi.İnsanlar saçlarının bütün gölgeleriyleışığa, soluk mavi havaya, ekmeğeve Elbruz’un doruğundaki kara hasretler. Ve kimseler yok bana yol gösterecek.Tek başıma neyi arayabilirim?Gözyaşı döken bu parlak taşlarbizim dağlardan değil. İnsanlar kendi gizleri olacakve onları sonsuza dek uyanık tutupsoluğunun parlak saçlı dalgasında yıkayacakşiire hasretler. Osip Mandelstam

Hâlâ yaşıyorsun, yalnız değilsin daha –o hâlâ yanında, bomboş elleriyleve bir sevinç ulaşıyor ikinize degeniş ovalardan, sislerin, açlığın,uçuşan karların içinden. Zengin yoksulluk, görkemli züğürtlük!Rahat yaşa böylece, huzur içinde.Kutsanmış günler bunlar, kutsanmış gecelerve emeğin şakıyan erinci, günahsız. Ne yazık o insan ki, kaçar gölgesindekiköpekten ve dizlerini rüzgâr biçer,ve ne yoksuldur o insan ki,hayatın paçavrasıyla bir gölgeye …

Devamını oku

Mutluluğu hesaplamayı sevmiyorum,ruhsuz bir leke olabiliyor bazen doğa.Çok içmedim, niyetliyim sadeceince bir hayatın bütün ince renklerini yaşamaya Rüzgâr kıllı, pürüzlü bir bulutu sürüklüyor,bir çapa salınıyor denizin dibineve yumuşak bir yelkencesine asılmış ruhumsallanıyor bu kahredici uçurumda. Ama seviyorum bu gazinoyu, kumul gibi, uzakları seyrediyorum buğulu pencereden,ince bir ışık demeti düşüyor buruşukmasa örtüsüne, Sonra yeşil sular içindeyim,sonra …

Devamını oku

Yalnızca çocuk kitapları okumak,Yalnızca çocuksu düşüncelere kapılmak,Yetişkinlere özgü ne varsa uzaklaşmak,Sonra tüm acılarından yeniden doğmak. Ölesiye yoruldum ben bu hayattan,Hiçbir nimeti kabulüm değil gayrı,Ama hâlâ seviyorum şu dünyayı,Başka bir dünyam yok, belki ondan. Şimdi uzak bir bahçede kendi kendimeBasit, ahşap bir salıncakta sallandığımı,O yüksek kayınları, o orman karanlığınıPuslu hatıralar içinden seçiyorum yine. Osip MandelstamÇeviri: newalaqasaba