Tag: Orhan Seyfi Orhon

Dostlarım, toplanın öldüğüm zaman;Riyayı, o günluk bir yana atın!Tutunuz tabutumun bir kenarından;Bir derin çukura beni fırlatın!Kalınca büsbütün sizden uzakta,Vücudum çürürken kara toprakta,Uzanın rahatça sıcak yataktaYaşamak gururu içinde yatın!Yüzyüze getirmez bizi asırlar,Meydana vurulsun saklanan sırlarSayılsın şahsıma ait kusurlar.Korkmayın içine yalan da katın!Anlayım Kimlermiş dost sandıklarım;Muhabbetlerini kıskandıklarım?Anlayım Ne boşmuş inadıklarım;Şu yalan hayatı bana anlatın!Dostlarım, anmayın artık adımı!Siliniz …

Devamını oku

Anne, zannetme ki günler geçti de Değişti evvelki hissim gitgide!Bir hırçın çocuğum, değişmez huyum;Seneler geçse de ben yine buyum!Senden umuyorum tesellî yine!Bugün şefkatine, muhabbetineZanneder misin ki yok ihtiyâcım?Belki eskisinden daha muhtâcım!Dünyanın tükenmez kederlerinden Kalbim kırılsa da böyle derinden,Hayâtım büsbütün ye’se kapılmaz.Teselli bulurum içimde biraz O derin sevgini hatırlarım da!Her gece hıçkıran dudaklarımda Hasretle anılan senin …

Devamını oku

Sarâhaten acaba söylesem darılmaz mı?Darılmak âdeti bilmem ki çapkının nazı mı?Desem ki: “Ben seni…” yok, dinlemez ki, hiddet eder.Niçin? Bu sözde ne var? Sanki hiddet etse ne der?Desem ki: “Ben seni pek…” ya kızar konuşmazsa?..Derim: “Bu çektiğim insaf edin, eğer azsa?..Desem ki: “Ben seni pek çok…” hayır, kızar, bilirim.Tereddüdüm acaba hiddetinden az mı elîmDesem ki: …

Devamını oku