Tag: İsmail Uyaroğlu

Kül yağıyor gökten Kül renginde güneşİki şey örtüyor kırlarıKül ve leş Neye uzatsam elimi dağılıyorBütün eşyalarda ölümün tozuAynı anda yakıyor genizleriÖfkenin ve göz yaşının tuzu Kimi kanla besleniyor kelimelerinKimi kelimeler paslıNe kadar kafiyesi varsa hayatınHepsi de ölümle cinaslı Ve ölüm hayatı kuşatalı beriİki şey yan yana gelişiyor evlerdeBabalar bıçak biliyorAnalar yaslı İsmail Uyaroğlu

Bir zamanlar öyleydiDiyelim duruyordun bir ağacın yanındaKış oluyordu diyelim, tek yaprak olmuyordu dallardaŞimdi kimse inanmaz buna amaÇiçekle donanıyordu ağaç bir andaKuşu bile oluyordu hatta Değdiriyordun diyelim parmağınıHüzne yavaşçaEriyip rengârenk bir uçurtmaOluyordu o anHüzün dokunmanla Diyelim bakıyordun ağlayan bir çocuğaDonup kalıyordu gözyaşları çocuğunAkarken yanağında Bir zamanlar öyleydiŞimdi yoksunMevsim kış, vakit hüzünVe bütün çocuklar ağlıyor İsmail Uyaroğlu