Tag: İlhami Çiçek

boşaltılmış şehirler kadar yalnızdırbir şehirdebir duvara asılıüfleyeni kalmamış kınalı bir kaval kadar mahzunkınalı bir kaval kadar mahzunkınalı bir kaval kadar mahzunduradına sessizlik dedikleri o sesnere gitse yanındadırengel olamazsusmasından kelimeler olur engel olamazoyani yirmi dokuz yaşındayani ceplerini can erikleriyle doldurupsokaklardabademli düşlere eyleşen aylak adamaçıklamalıdır ki kelimesiz bir yalnızlıkmümkün değildiraçıklamalıdır ki her romancıyanılmıştırbu noktadave roman kişisinitahrik edipromandancaddeleri …

Devamını oku

kendini bildi bileliyalnızkonumuyla ilgili yalnızlığındagerçekten yalnız olduğunu sanarakçıldırankorkunç kalabalık bir adamdı dünyasüreli nöbetlerleköpükten giysiler biçip ağızlaraçarpmalarla geliyordu saraufaktıonun çok çakısı olduoadamın çoğalan ağzını ilk gördüğündebütün çakılarını kaldırıp atacaktıbir geceyeryüzünün en ağır baltasıylaen kuytulardaki ağaçtankesti ve önündeki salkım saçaktanbir tutam saçtı kalkan geceye koşaraktanve işte öye olduköye ilk gelen jipin altındaarkadaşından fışkıran kanda dayine öyle bağırarak …

Devamını oku

umut kesilmiyorsa dostlarımkesipbarikatlar kurarak kangrenli gövdemizdenşurda güneşe ne kaldı İlhami Çiçek

Doğarken mi bağlandı elim kollarım Kaderimle talihimle birlikte Ya ben yanlış yerdeyim Yada yer yabancı bana Ne ben ben olabildim Nede kırabildim kabuğumu Kapandım kaderimin karanlığına Bir ışık olmadı zifri gecelerimde Yok yok biliyorum artık Çaresi yok çırpınışların Yol yolcunun yolu Han hancının artık Değişmez yazgımsa Benim kaderim artık… İlhami Çiçek

oralarda halainsanlar güç uğurlar kimselerini kandır sıkışır göğüste yukarı koşar helallaşırlar ayrılmadan oraların buzları saçaklarda sivrileşerek bir ara dal uçlarından sarkıp usturalaşır saplarda hala hüzün çok eski bir öykü oralarda atlıların artık olmayan atlarını artık kaçan bir uzayın kaynar kıyılarına yürütüp aşkla yorarak bengisu taşıdıkları o ilkyazdan güze kalan bir gül taşılı buruk bir andaç …

Devamını oku

sonrasız bir sürgünü yaşar anılarartık varolmayan evlerdeanılar ki genç ölümlerin artığıher an anımsanmaya duyarlıhep unutulmaya hazırsorulsa yadsıyacaktır anılar mıyok ki benim anılarımbir başkası yaşamış bu yerlerde bu adam unutkan mı nekuşlar yüreğine işler aldırmazkuşlar ki bilirkişileri umudunaşkın ve erincin simgeleri adam yitiyor boşluktan İlhami Çiçek

Bir otel odasının karanlık köşesinde Fırtınanın sesini andırıyor nefesim,Kulağımda saatin hüzünlü tiktaklarıKarşımda ise beni parçalayan bir resim! Tavanın bakışları gözlerime takılmışBeni tehdit ediyor zalim yalnızlığıylaÇilekeş kitaplarım konuşmuyorlar artıkİçimde gizli bir ses hükmediyor ki “ağla” Donuk bir çeşme gibi sâkin kırık sandalyeSanki hasta bir nağme elimdeki defterimBin bir anıyla dolmuş boşalmış küçük dolapHayatından usanmış kirli elbiselerim… …

Devamını oku

çökük bir kapı bir at kapaklanması resimde sağnak da var – bir adam sürekli ıslanıyor gece bir resim neyse odur bir at bir kere kapaklanmışsa kapaklanmış bir attır o İlhami Çiçek

herşey eninde sonunda sessizdir bir günün kırılganlığından kalan ve tekrar tekrar kırılan müteellim bir insan sesinin başlattığı ağlamanın kırı sessizdir dalda yalnız ve dağılmış bir elma yalnız ve yapraklar örtmüyor onu gelen akşama geçen akşamın içlenmeleri dadanmış bu kahır sessizdir içinin çıngarlarından yonttuğun asi bir atbaşı gibi rüyalarının ucunda umudun sessizdir filistinde akşamüstleri sessizlik bir …

Devamını oku