Tag: Cevdet Kudret Solok

Ölmüşüm… Yanımda hiç kimseler yok; Vücudum, soğumuş bir yataktadır, Ruhum, karanlıkta kaybolan çocuk Gibi başucunda ağlamaktadır. Artık her şeylerim uzaklaşıyor, Beni bırakıyor elbiselerim; Ayağım başıtndan ayrı yaşıyor, Alnımın terini duymuyor derim. Kulağım sesleri duyarmış gibi, Boşluğun içinde açılmış kalmış; Arkasında hâlâ göz varmış gibi Gördüğüm bir derin hayale dalmış. Elimle yüzüme dokunabilsem Besbelli yüzümü tanımaz …

Devamını oku

Bir küçük, bir küçücük evim olsa; İçinde bir küçük, bir küçücük halım olsa; Bütün bunlar benim öz malım olsa. Masam, mürekkebim, etajerim, Penceresinde benim perdelerim, Etajerinde kitaplarım olsa. Bir ufak, bir minicik evim olsa;İçinde bir kadın, beni parasız pulsuz seven bir kadın Bu kadın karım olsa! Nerde, hangi şehirde olursa olsun, Bir küçük, bir küçücük …

Devamını oku

Perdeleri sımsıkı örtünce odamda ben,En fazla yaptığım şey ağlamak, ağlamaktı!Bir melek -ne güneşe, ne aya görünmeden- Siyah bir kedi gibi yüzüme baktı, baktı.Altınımı gizlice aldı avuçlarınaKaranlığın içinde çamurumu bıraktı. Nasıl çıkabilirim bu şekilde yarına?Sırtüstü yatıyorum görmesinler diyerek,Simsiyah gecelere ben sarına sarına. Esmer bir kadın gibi koynuma giren melekBeni gece yarısı çırılçıplak bıraktı,Ve böyle sabaha dek, …

Devamını oku