Tag: Andrey Voznesenski

neden çekip gitmiyoruz kıyılara sıkıntılı yorgun ve bitkinbir gece yarısı tam çekilme vakti denizin tuttum yaratıcılığı övdüm, oza’dan sözettim dostlarımabirden bir kuzgun belirdi, kesti yarıda sözümüçakmak çakmaktı gözleri ve korkunç karadedi kuzgun: “kim ipler be bunları!” “ey kuş!” diye bağırdım“inan yıkıyor beni senin bir insan yerine kuş olman..katılsaydın bu mutlu işte bizekatılsaydın ikiye bölmeye yeryüzünü”dedi …

Devamını oku

Telefon kulübesinde titriyor bir kızBüyük mantosunun içine gizlemişGözyaşlarının dudak boyasınaKarıştığı yüzünü. İncecik avuçlarına hohluyorParmakları buz tutmuş.Bir başına dönecek evineBuzlu sokaklarda. İlk buz. Buzun ilk tutuşudur.Telefon cümlelerinin ilk buzu. Donmuş yaşlar parlıyor yanaklarındaGönül kırıklığının ilk buzları. Andrey Voznesenski

XIV Selam Oza, evde, geceleyinYa da uzakta bir yerde, neresi olursa olsun,havlarken köpekler,yalarken kendi göz yaşlarınıSenin soluğundur duyduğum ses.Selam Oza! Nasıl bilebilirdim, sinik ve gülünçBir kişi gibi, ürkerek giren bir göle,Gerçekte korku olduğunu aşkın, söyle?Selam Oza! Ne korkunç, bir başına düşünmek şimdi seni?Daha da korkunç,bir başına değilsen oysa:Şeytan öylesine doyumsuz bir güzellik vermiş ki sana.Selam …

Devamını oku

Gel Zoya, açıkça konuşalım seninle Yollarımız ayrılacak nerdeyse; Farklı yollara uzamasın yollar bir, İnan, sonun başlangıcı geldi demektir. Anımsar mısın Dubna’yı, ak kundaklar içinde, Anımsar mısın, hani piyano çalıyordun sen Anımsar mısın, birden başını çevirmiştin klavyeden Nasıl da bomboştu, yüzün, ne denli beyaz Bir şey öylesine yitmişti ki yüzünde Bir şey, artık kimseler yerine koyamaz. …

Devamını oku