Tag: Abdülkadir Budak

1/Perdeleri çekmeyelim çıkarken Bizi bekleme duygusuyla bırakalım bu evi Bu evi öyle sevdik, bir ölünün tabutu Kirpinin dikenlerini sevdiği gibi Eşyalara bakmaktan birbirimize Bakamaz olmuşuz fark etmedin mi? Ev önce sığınak, bir tuzak sonra Yolculuk birbirimizi görmek için bir fırsat Ayna da eşyadır, valize koma! 2/ “eşyanın konumunu biçimini rengini almışlardır” En büyük cakaları karşı …

Devamını oku

Göğsümün yelkenini şişirecek bir rüzgârSuratıma çarpılacak bir kapı bulmalıyımDışlanmak nasıl bir şey, öğrenmek içinRuh halini metale yenik düşen ahşabın Katliamdan kıl payı kurtulan günün sonundaPayımdan çoğunu almak muhteşen ayıplardanÖpen dudaklar ahşap, okşanan metal iseSevişmeyi ayıp saymak mümkündür kaptan Tekne şizofren öyle mi, kayalara yöneliyorİlk celsede berrat ettiriliyor denizSoru metal, yanıt ahşap; asılan bir sokağaCadde adını …

Devamını oku

Doğaldır ki sular çekilir önceKirlenmeye dönüş, kaldığın yerden İkinci belirti: Omzunda puhu Üçüncüsü: Raydan çıkmış bir tren Yüzlercesi var da, birisi var ki Biten bir aşkın diyorum açıldı belirtisi Açlığın sınırında, iflas yakındır Küçük esnaf, veresiye defteri Anadolu kentinde bir İstanbul vapuru Şaşkın sular, kör iskele, yolcular Evet bunlar da olacak, çok tuhaf belirtiler Denizin …

Devamını oku

Çünkü bacakları uzun, mesafe tanımıyor…Çünkü rüzgârın atında, büyük deneyimindeElbette aşk beni geçer haritayı kendi çizmişDağları iyi biliyor, nehirleri de Bir ateşin koynunda uyuyorken bile geçerSerin su başlarında dinleniyorken bileVe ben onun peşinden kurşun olsam yetişememOkyanusa vardığında göle gelmiş olur muyumO çınar olduğunda yaprak olur muyum ben? Bir dille yetinirim, bütün dilleri öğrenmişDumana tanım ararım, yangınlardan …

Devamını oku

Uzun bir öyküdür, anlatanı bulunmalıBir dizeyle özetlenir: Koklanmayan gül üşürAma açmalı onu, birazcık kanatmalıŞiiri, sevdayı içerir öyküYolcu düşkünü hanları Söz düşmez hancıya, o ne bilir kiBir acı şiirle nasıl örtüşürYüzünü ayaz mı yalamış, hancıHer zaman bir sıcaklığı öpmüştür Yolcumu ki toz tadını tanısınHancıdır o, bu şiirde bir simgeAçıklamak için kimi şeyleriAraç olacak belki de (Eski …

Devamını oku

Can Yücel`e nazire Ona göre baştan beri iflâh olmaz biriydimBabam korkuydu bana, annem yürek serinliğiEn sevdiği oğluydum -bana hep öyle gelirdi-Uzun avcı öykülerini ilk ondan dinlemiştimHayatta ben en çok annemi sevdim Sözümona büyümüştüm, ekmek getirirdim eve Annem öldü, düşüyorum, koptu salıncağın ipiAnahtarsız bir kilide benzediğim doğru şimdiSaçlarına tırmanırdım tutunup yıldızlaraKokusu kalmıştır diye kapandım odalara Kıyamazdı …

Devamını oku

1. Büyük istasyonlardaki büyük vedalar içinTrenler uzun bekler güzel bir gelenektirBüyük istasyona benziyor artık bu evTren bir yolcu daha edinecek demektir Bulunduğum ruh halinden şöyle bir bakıyorumŞu odanın biçimini alan ben değilim sankiŞu mutfağın çeşmesinden akmamışım su yerineSofrayı donatmamış oturmamışım balkondaÖzellikle çocuklara sarılıp baktığım zamanOlduğumdan daha güzel göstermemiş beni ayna Bir kartal karıştırmış kayalıklarla bu …

Devamını oku

Yalnızlık sessizlikte yapıyor sağlamasınıZehir sağlamasını yılanın çatal dilindeBisiklet rüyasında çocukları görüyorBisikletin sağlaması çocuk sevinçleriyle Giyotinin sağlaması kestiği boyunlardaYokluğunun sağlaması eli bıçaklı geceKumsalda sağlamasını yapan garip tekneyimBir denize bakarak ve büyük gemilere Düğünden cenaze törenine geçilir haniYokluğun öyle bir şey, ölüm tetikteBoş konserve kutusunun tekme yemiş haliyimÇok ağır kokuyorum yalnızlık çöplüğünde Sevgiliye özlem bir bisiklettirÖte yandan …

Devamını oku

Büyük Umutlar Caddesi’ndeki hiçbir ev benim değilHindistanım yok benim, bende Nil kıyısı yokAdım yok afişinde çok tutulan bir filminBana değil tufanı andıran bu alkışlarHer zaman iyi gelirdi Ülkü Tamer okumakO da iyi gelmiyor nedense şu sıralar Ankara manzaralı Çankaya sırtlarım yokGitaristi değilim ünlü bir topluluğunBisikletle dünya turu düşlemiyorum artıkSallamayı bilmiyor bindiğim kör salıncakKarada yüzmesini öğrenemeyen …

Devamını oku