Suhte

söz kesiliyor uzuyor gölgeler
bir bilge yalanlarını satıyor
adını bilmediğim bir çiçek açıyor ufukta
mânasını çözemediğim bulmacalara bırakıyorum kendimi
boş zarflar buluyorum posta kutumda

sudaki aksime veriyorum bakışlarımı
âks uzuyor kesilen gölgemden kanıyor söz
bir taş atıp parçalıyorum yansımamı
her parçam ayrı dalgalanıyor
ayrı bir şarkı söylüyor her parçam

mevsim kendini gösteriyor serinliğiyle
bir bulut hatırlatıyor kendini
gölgemi topraktan silerek
vakit geceye dönünce
sudaki aksim de siliniyor
eve dönüyorum evsizliğime
ateşe tutunca zarfları beliriyor
kayboluşun harfleri
“hayf,” “ hayf” “hayf”
“hayfâ ki hayf”

Suavi Kemal Yazgıç