Avni’ye
İşte son gül soluyor
Gizli ve kinli eller
Yaprakları yoluyor
Çiçeklerle beraber.
Ağaçlardan süzülen
Bir asabî uğultu,
Bahs ederek hüzünden,
Yaralıyor sükûtu.
Gösteriyor her bakış
Bir ürperme, bir korku;
Her yüreğe uğramış
Sanki hicrânın oku.
Sonbahârın zehrinden
Gönlüm hisse alıyor;
Titre, ruhum! derinden:
İşte son gül soluyor.
Nurullah Ataç
