Deli dolu şeyler yazmıştı bir hayli
Bugün şöyle aklı başında bir şey
yazayım – dedi
Gel gör ki – yarı yolda
bıraktı kalemini
Başladı seğirtmeye
serçelerin ardından
Zareh Yaldızcıyan
Şub 23
ŞAiR
Şub 23
Bitmemiş Bir Şiir ve Hrant ve Zahrad
ikna ettiler güvercinleri. Kimse dediler, ateş açmaz
üzerlerine. inandı Hrant. Gerçi ürkekçe,
inandı bir güvercin olduğuna.
Gel gör ki, ateş açtılar işte!
Öngörmüştü, birkaç yıl önce söylemişti bana:
– Ayakta olacak ölümüm, dimdik,
Değil yatarak yatakta ••.
Yatıversin ışıklar içinde şimdi.
Bize sorarsanız, o hep muzaffer kalacak
Lekesiz bir heykel gibi. *
Bitmemiş Bir Şiir ve Hrant ve Zahrad
Yukarıdaki satırlar, Hrant’ın aramızdan kopartılışının hemen ardından, Zahrad tarafından Hrant için yazılan “şiir”in Türkçe çevirisi… “Şi ir” diyorsam, besbelli bitmemiş bir şiirden, tamamlanamamış bir
yazınsal metinden söz ediyorum. “Şiir”, çatılamamışlığı ve düzyazı görünümüyle, şairine özgü dilsel ve yapısal özniteliklere muhtaç duruyor. [Sağlığında yayımlanmış kitaplarında] Başlıksız tek bir şiiri
bulunmayan Zahrad’ın, şiirde tire dışında noktalama işaretlerini tercih etmediği de düşünülürse, söz konusu “şiir”in bir taslak metin olduğu, üzerinde bir daha çalışılamadığı apaçık ortada. Evet, tam anlamıyla, şairinin gerçek soluğunu içinde hissedemediğimiz bu “şiir”, bir yandan da Zahrad’ın son şiiri olma özelliğini taşımakta.
Bilindiği gibi, Hrant’ın katlinden kısa bir süre sonra, 21 Şubat 2007’nin ilk saatlerinde, Zahrad da sonsuzluğa kanat açacaktı. 7 Şubat günü düşüp kalça kemiğini kırmasının ardından yatağa bağlı kalacak, düşmeden önce kaleme aldığı taslak şiire tekrar dönme fırsatı da bulamayacaktı.
Hrant’ın görkemli ve bir o kadar da vakur cenaze töreninden on gün kadar sonra, Zahrad ve eşi Anais, onları ailece ziyaretimizde, söz konusu şiirden de söz açmışlardı. Anais Hanım, günlerce gözyaşı
dökmüş olmaktan bitkin bir haldeydi. Zahrad’sa Hrant’ın öldürülüşüne son derece tepkiliydi. Bir karabasanın tam ortasındaki insanlar gibi kızgın ve öfkeliydi … Onu hiç böyle görmemiştim. Giderken, “Yine gelin e mi!” demişti. Ben de “Merak etmeyin, geliriz” demiştim. Onu son görüşümüz olacağını nereden bilebilirdim?
Ne acıdır ki, Zahrad’ın, ziyaretimizden üç-dört gün sonra, düşüp kalça kemiğini kırdığını, yatağa düştüğünü, ölümünden iki gün önceki gece duyacak; ziyaretine gitmeyi düşünüp de gidemediğimiz günün ertesinde, sabah 5 sularında ölüm haberiyle sarsılacaktık. O günlerin, sudan çıkmış balık gibi gezindiğimiz gelgitli ruh hali içinde, ne Zahrad’ın düşüşünden haberimiz olacaktı, ne de onu ziyaret etme fırsatımız …
*
2005 yılı, yaz sonunda, Zahrad, bir süre önce Kınalıada’da, Hrant’la arasında geçen ve şiirde sözü edilen o konuşmadan söz açmıştı bana. Yazlık evlerinin düzayak sayılır balkonunda Hrant’la sıkça gerçekleşen karşılaşmalarının birinde, Zahrad her zamanki babacan tavrıyla, ona, onun adına endişe duyduğunu söylemiş; kendine mukayyet olmasını ve kendini ateşe atmamasını telkin etmiş. Hrant’sa çok tehdit aldığını, deyim yerindeyse kelle koltukta gittiğini, ölümünün yatakta değil ayakta olacağını söylemiş. O an bunları duyduğumda içim cız etmişti, ama gaflet içinde olduğumu, ben de geç anlayacaktım. “Biz yaşadığı cehennemi cennete çevirmeye talip insanlardandık” diyebilecek
kadar gözü pek Hrant, demek, ta o zamandan durumun yakıcılığının farkındaydı. “Ama ah o yürek … Ah o yürek … “
( … )
01.02.2009, Agos Kitap
Şub 23
Ricat
Kelimelere inanabilir miyiz
İnandığımız gibi dünyanın döndüğüne
Denkleri toplayın yoldaşlar
Havada korkunç ve ağır bir şüphe
Savaşı kaybetmiş olmalıyız
Eve dönme zamanı
Ay kente girmeden önce
Kitaplarımız açık ve târümar
Nasıl olsa bir rüzgâr
Bir gün onları okşar
Belirir bir işaret
Aşk ve ölüm kaldığı yerden başlar
Ruhsat verilinceye kadar
Saklar bizi rüyalar
Yüzlerde bize dair bir ima
Okuyacağız eve dönerken
Mağrur bir edâ için
Hayır henüz erken
Türküler söyleyecek değiliz
Uğruna arza dağıldığımız
Dâva ocağımızda sönerken
Kemal Sayar
Şub 23
35
işte kayıp giden bir gezegen
tuhaf bir soğuma orman diplerinde
vaşakların irkilmesi
ailenin saadet saatinde
tık diye durması yelkovanın
ömrün en canlı yerinde
izlerin yitip gitmesi
çölün derinliğinde
35 yaşımdan ardıma bakıyorum
saklayabildim mi kendimi ânın gürültüsünden
sırrımı bildim mi ayak sesinden
bir yurt olabildi mi bana dünya
ve kurtarabildim mi hikayemi
güzel bir sözle bitmek hevesinden
35 yaşımdan bakıyorum da ardıma
yok sanki, olamaz bir ömrü dönüştürecek hüner
neyse odur hayat, başladığı gibi biter
soğuk koridorları yatakhanenin
iyileşmez bir gurbet olarak uykularına girer
tek sırrı şu ki hayatın
insan Tanrı’yı özler
hayat giderek ağırlaşan bir uyku
aldığın her yarayla
gövdene kazdığın mezar
bavulları topladın, denkledin bohçanı
göçebe ruh, o isteksiz gölge
eğlensin istediğinde canı
bilirsin uzun yola çıkar
tut beni diyor,bırakma,bırakırsan
ardımda kalacak bir iz yok
üşürsem bunu bilmeyeceksin
uzatacağın bir mendil
olmayacak ağladığımda
tut beni diyor 35 yaşım, bırakırsan
uçup gidecek biriktirdiğim sözler
hızla olup bitecek her şey
dönecek başın
soğur ormanın dipleri
bir gezegen kayar gider
insan Tanrı’yı özler
insan Tanrı’yı özler.
Kemal Sayar
Şub 23
Diğer Kayıplar
1
ahmet bir kadın dehlizlerinde kayboluyor
‘garplılaşmanın neresindeyiz’ diye soruyor
kasılırken o kadının geçmişinde bedeni
hiçbir yerindeyiz ahmet, aşkın da garplılığın da
hiçbir ışık yok tünelin ucunda
hiç alkış yok ahmet bu temsil-i ömrün sonunda.
ışıklı bir caddede yürümek gibidir sevmek
ahmet, kalbinin kitabını yürümek gibidir
yağmurlu bir havada ilan-ı aşk eylemek
hayrettin de kayboluyor
ama o nişanlısının masa işlemelerinden
kendine bir şiir hazırlayarak kayboluyor
o şiiri okumayacaktın hayrettin çocukların olacaktı
bir karın bir evin olacaktı mutluluktan uçacaktın
kaldıysa mêlamî duvarlarda öğütmek kaldı kalbini
hayrettin çektiğin yeter çıkar at şu kalbini.
yağmurlu bir havada yürümek gibidir sevmek
hayrettin, kalbinin kitabını yürümek gibidir
ışıklı bir caddede ilan-ı aşk eylemek
II
süslü beyler için kalkıyor leningrad treni
yataklı vagonu dolaşarak
izmarit topluyor anna karenin
tükenen aşkların izmaritini.
‘o heryerde olmanın hazzı var ya’
diye sesleniyor usulca kendine
arbat sokağında hayrettin.
ve leningrad treni gidiyor ezerek menşevik ökülerini.
en arka kompartmanda müslüman saatini
kuruyor haşim, göl değil ırmak saatleridir
mağrur bir edayla onaylıyor
revü kızlarına incil okumanın saadetini.
haşim ve anne karenin
bakışıyorlar birbirlerine
bu son kareyi çekip alıyor hayrettin.
o sırada ahmet tv izliyor
müzik dinliyor ahmet otomobil sürüyor
yanlış zamanda yanlış sorular soruyor.
haşim ve anna karenin
son bir kez gülümseyerek bakıyorlar
fotoğraf burada bitiyor.
III
Bıraksalar uyurdum diyor ahmet
bıraksalar uzaklara giderdim
kertenkele avlardım
keçiboynuzu yerdim
dünya savaşlarına da karışmazdım
bıraksalar uyurdum.
biryerler… orda olmak
ve gitmenin derin, derin hazzı.
IV
göl değil ırmak saatleridir.
V
menşevikler kitabından bir fasıl:
ihtilal çocuklarını kanıyla emzirir
yalan söyler çünkü fotoğraflar
çünkü revü kızları incil okumaz
ve aşk melâmî değildir.
VI
ah… o heryerde olmanın
bir yerlere gitmenin o derin, derin hazzı.
Kemal Sayar
Şub 23
“Aşk böyle bir şeydir.”
Isaak:
Ne güzel bir sürpriz böyle.
Dexter:
İkimiz de beni burada öldürmeyeceğini biliyoruz.
Isaak:
Öldürebilirim.
Ama öldürmeyeceğim.
Dünyanın bu köşesinde bile biraz olsun nezaket kırıntısı kalmalı.
Dexter:
Donut dükkanında bana silah sıkman nezaket mi oluyor?
Isaak:
Maalesef vaktim ve imkanlarım kısıtlıydı.
Barmen!
Arkadaşım Dexter Morgan’a bir bira verir misin?
İkimiz de rahatlayalım.
Gezegendeki pek çok yerin aksine burada herkes iyi karşılanır.
Dexter:
Düşmanlarının seni bir eşcinsel barında aramayacağını mı düşündün?
Isaak:
Hayır.
Bir eşcinsel barında daha rahat edeceğimi düşündüm.
İronik, değil mi?
Kardeşliğin, sırrımı öğrenip bana sırtını dönmesinden korkmuştum hep.
Şimdiyse bu konudan haberleri olmamasına rağmen sırtlarını bana döndüler zaten.
Bu arada, o kiralık katilin gırtlağını kestiğin için sana teşekkür etmem gerekiyor.
Hayatımı kurtarmış olabilirsin.
Ama bir ara tabancaya olan nefretini açıkla bana.
Dexter:
Karışık bir durum.
Isaak:
Tahmin edebiliyorum.
Dexter:
Buna bir son ver artık, Isaak.
Kiev’e dön.
Isaak:
Beni Kiev’de bekleyen hiçbir şey kalmadı.
Güzelce döşenmiş, geniş bir ev, ve dedikodu dönmesin diye arada sırada berabermişiz gibi davrandığımız çekici bir sekreter dışında.
Kiev’deki hayatımı değerli kılan tek şeyi birkaç hafta önce okyanusa attın.
Dexter:
Viktor’la sen…
Isaak:
Sevgiliydik.
Ondan da öte.
Paranın veya gücün geri getiremeyeceği tek şeyi aldın benden.
Sayende, şimdi de lüks hayatımdan da oldum.
Dexter:
Benim yüzümden değil.
Güttüğün kan davası yüzünden oldu.
Isaak:
Eşini öldüren adama sen ne yaptın peki.
Dexter:
Senin de yapacağın bir şeyi.
Binlerce kez yapsam bıkmayacağım bir şeyi.
Isaak:
Yardımı oldu mu?
Dexter:
Karım hâlâ ölü.
Viktor’un senin için çok önemli olduğunu anlıyorum.
Ama o bir katildi ve hak ettiğini buldu.
Karım masumdu.
Isaak:
Masum olmasaydı da aynı şekilde hissedecektin.
Aşk böyle bir şeydir.
Güçlü bir silahtır.
Bizim yararımıza da olabilir, zararımıza da.
Dexter:
Aşkı pek anlamıyorum.
Isaak:
Bilim adamısın çünkü.
Aşk mantığa meydan okur.
Dexter:
Hiçbir şey mantığa meydan okuyamaz.
Isaak:
Mantık çerçevesinde bakarsak Viktor’la birlikte olmamamız gerekirdi.
Toplum içinde yiyeceğimiz damganın dışında, Viktor düşüncesizdi, gözü karaydı hatta. Hep bir şeyleri kanıtlama peşindeydi.
Sanırım kalbimiz, bizim bilmediğimiz bir şey biliyor.
Dexter:
Belki de kalbimiz yanılıyor.
Isaak:
Sanmam..
Aşk zahmetli olabilir, hatta uygunsuz da olabilir.
Tehlikeli olabilir.
Yapmayı hayal bile etmediğimiz şeyleri yaptırır bize.
Ama yanlış mıdır?
Bu, sonumuzun nasıl olduğuna göre değişir, değil mi?
Dexter:
Bunu yapmak zorunda değiliz.
Isaak:
Ben bunu yapmak zorundayım.
Dexter:
Sonra ne olacak peki ?
Isaak:
Sonra mı?
Pek düşünmedim aslında.
Sanırım tüm paramı çekerim ve dünyanın daha mütevazi bir köşesinde günlerimi saklanarak ve huzur içinde geçiririm.
Dexter:
Arjantin gibi.
Isaak:
Ben daha çok Mikronezya gibi bir yer düşünmüştüm.
Herkesin kendi zevki tabi.
Seninle ben aykırı tipleriz.
Kenarda kalan.
Diğerlerini izleriz.
Onlar gibiymişiz gibi davranıp, olmadığımızı iyi biliriz.
En büyük umudumuz, rol yapmayacağımız bir yer bulmaktır.
Yazık gerçekten.
Başka şartlar altında çok iyi arkadaş olabilirdik.
Görüşmek üzere.
Herkes bir Arjantin arzusundadır. Temiz bir sayfa açabileceği bir yer. Ama işin aslı, Arjantin Arjantin’dir işte. Nereye gidersek gidelim kendimizi ve yaralarımızı da beraberimizde götürürürüz. Yuvamız ona kaçtığımız yer midir, yoksa ondan kaçtığımız yer midir?
Yoksa her ne koşulda olursa olsun kabul gördüğümüz sığınma yerlerimiz mi? Bize daha fazla yuvamız gibi hissettiren yerler. Sonunda olduğumuz gibi davranabildiğimiz için.
Dexter, 7. Sezon 8. Bölüm
http://dizipub.com/dexter-7-sezon-8-bolum-izle/comment-page-3/
Şub 23
Ey bu kupkuru yaşamda açan tek çiçek!
sarıp sarmaladı bizi
kanatlarıyla bezginlik; beşikten mezara
başımızın ucundan ayrılmadı hiçlik
*
kadınlar az şey beklemiyor sizden
*
Yaşam o zaman güzeldir, ancak, tehlikeler yaşandıkça;
insan unutur kendini; ayrımında olmaz…
*
ne ki, yürekli bir insan son vermek
isteyince çekilmez yaşamına; doğa dikilir
karşısına, ölüm kendi elinden olmadı diye.
*
Ve sen
öyle umursamaz duruyorsun bakışlarınla
*
Daha kötüye gidiyor zaman; hatadır
beklemek gelecek yoz kuşaklardan; yüceltmezler
soylu yurttaşları, almazlar öçlerini acılardan.
Kanat çırpsın etrafımda aç gözlü kara akbaba;
yem olsun adsız cesedim yabanıl hayvanlara;
dövsün bulutlar; dağılan parçaları sağa sola
yağmurda; silinsin adım, sanım yeryüzünden rüzgarla.
*
Hoşlanıyordum duygusallığımdan, derin
bir konuşmaya dalıp gitmekten yüreğimle
ve acılarımın bekçiliğini yapmaktan.
*
Cendere altında gibi
yüreğim, düşününce herşeyin nasıl gelip
geçtiğini; ve hiçbir iz bırakmadan sanki.
İşte geçip gitti bu bayram günü de;
kovalıyor ardından sıradan bir gün;
insanın yaşadıklarını çekip götürüyor
beraberinde zaman.
*
Dalarken bu
sonsuzluğa düşüncelerim, keyif alırım bu
denizde, batan gemide olmaktan
*
Nasıl da tenhalaştı aklım
sen ona yerleşince!
*
Acıyla yaşıyorum, acıyla öleceğim;
ah keşke, hemen!
*
…Güneş:
“Mutlu gençlik yıllarına son” demektedir sanki,
uzaktaki tepelerin arkasında yitip giderken.
*
Bilmiyorum hangi dizeleri yollayayım size, ruhunuzda, dipdiri
yüreğinizde körüklesin diye sevgi ateşini?
*
Eyvah! Pişmanlık içinde ve sık sık;
döneceğim geriye, ama çaresiz, geçmişi arayarak.
*
Seni kaybediyorum boşuboşuna, tadına varmadan
bu insanlık dışı ortamda acılar arasında.
Ey bu kupkuru yaşamda açan tek çiçek!
*
…ben de kuru ve tatsız
günlük konuşmalardan sonra
dönüyorum sana; çiçekli
bir bahçeye döner gibiyim...
*
…sanmam,
aklından bile
geçeceğimi. Soruyorum bu arada kendi
kendime ne kadar yaşarım ben daha
*
Ama bilir suçun kime
yüklenmesi gerektiğini;
arar bulur gerçek suçluyu:
Doğururken biz ölümlüleri anadır
bize; üvey ana kesilir başımıza sonradan.
*
Bir hanımefendiydin sen bir zamanlar;
oysa şimdilerde bir köle…
*
Yok mu savaşan kimin kimsen?
Savunmuyor mu seni kimse seninkilerden?
*
Yazıklar oluyor;
bir başkaları için; bir başkasının düşmanı
tarafından savaşta öldürülen insana.
Diyemeyecektir ölürken: – Toprak Ana,
geri veriyorum verdiğin canı sana-
*
Nerede senin çocukların?
Yabancı topraklarda savaşıyor evlatların.
Bak, İtalyam, bak!
*
Oysa ölürken çok uzaktaydılar ölümden
Antela tepelerinde, o kutsanmış insanlar…
*
Ne idi bu aşk,
sizin gibi genç beyinleri ateşe atan;
iten acı yazgıya…
*
Ne karınız vardı; ne çocuklarınız
o ıssız tepelerde ölürken yanınızda;
ne gözyaşı döken
ne bir öpücük koyan alnınıza…
*
Yaşasın yaşasın! Ne mutlu sizlere!
Dünya durdukça yaşayacaksınız!
*
Keşke ben de olsaydım toprağın altında
ve bu can veren toprağı ıslatsaydım kanımla…
*
Ağla, sevgili İtalya, küçülsün
gözlerinde varlığın; hor görmezsen
eğer yoktur anlamı duyulan acının…
*
Silinmiş her yürekten geçmişteki acıma duygusu;
gelmiştir ardından kara günler dingin günleri kovalayan…
*
Uzak dursun sanattan anlamayanlar, uzak…
*
Ey soylu sanatlar, acımız hafifliyor varlığınızla;
yaşayacaksınız sonsuza dek sizler…
*
Neler çektik neler? Bırakmadı taş taş üstüne o alçaklar…
*
Ölmedim ben senin acımasız yazgın adına.
Öfkem, acıma duygum bundandır…
*
Görüyorsun, senden uzaklardayız, en güzel çağımızda…
*
Ne mutlu sana, yazgın zorlamadı bu
vahşetler içinde seni yaşamaya…
*
Nerden çattık bu kara tabloya?
Yol vermeseydi acımasız yazgı,
doğmasaydık keşke;
görmeseydik ya da bu günleri?
*
Söyle: Yaktığın ateş söndü mü yoksa?
Söyle: Yeşillenmeyecek mi artık o mersin ağacı?
Yayılmayacak mı şanımız, ünümüz tüm dünyaya?
Öldük mü yoksa sonsuza dek?
Sınırsız mı kalacak utancımız?
*
Var mı bekledikleriniz bizden daha?
Sönmedi mi, ne dersiniz içimizdeki ateş?
Sizler gelecekten umutlu, bense perişan;
yoktur hiçbir şeyim beni acıdan kollayan;
geleceğim karanlık ve öyle ki gördüklerim;
bir düş ve bomboş bir imge tüm umutlarım…
*
Ey yüce ruhlar, bir zamanlar sizlerin olan evlerde
kaba saba, iğrenç, onursuz kişiler oturmakta…
*
Korkaklığımızla örnek olduk gelecek kuşaklara…
*
Neydi o günler; bir daha geri gelmeyecek gibiler!
*
Kıvılcımlar çalıp götürüyordu rüzgar, geçerken bu topraklardan…
*
Yazgıya boyun eğmemiş insan;
dünyadan çok cehennem dost oldu sana, acı ve kızgınlığına…
*
Yaşayanların dünyası sanki cehennemden daha beter?
*
Ey karşılıksız sevginin kurbanı…
*
Ne mutlu sana gözyaşların yaşamının kaynağı…
*
Güneşin sulara gömüldüğü yerde;
görürsün, batan güneşin ışınları kucaklar sonsuza açılan dalgaları;
ve karanlığa boğulurken bizler o kıyılarda günün başladığını…
*
Ne ki, büyümüyor, küçülüyor tanıdıkça dünya…
*
Nerede bizim tatlı rüyalarımız,
bilinmeyen yerler, bilinmeyen insanlarla ilgili…
*
Herşey boş, bir tek acıdan başka…
*
Bir anda yokoldular, görüyorsun rüyalar;
koskaca dünya bir kağıt parçasına sığdı;
herşey birbirinin benzeri ve giderek herşey bir hiçliğe doğru…
*
Herşey birbirinin benzeri ve giderek herşey bir hiçliğe doğru…
*
Aşk da seni terkediyordu, son aldatmacasadır yaşamımızın.
Bir gölgeydi hiçlik gerçek ve kalıcı; bomboş bir çöldü dünya…
*
Kazançlıydın, zararlı değil ölümünle;
dünya kötülüklerine tanık insan; ölümü ister, çiçekleri değil…
*
Kim senin yanında olacak senden başka
değilsen bir başkasının umurunda?
*
Kim kondurur sanıyorsun defne dalını başına,
geliyorsa şiir hesap kitaptan sonra…
*
Sevgili Vittorio,
bu toprakların insanı değildin sen; ne de bu zamanların.
Bir başka zamanlar, bir başka topraklar yaraşırdı sana;
senin gibi akıllı insanlara…
*
Uyandır ölüleri; uyuyor çünkü yaşayanlar ayakta…
*
Çekip götürüyor seni yazgı
yaşamın tozlu yollarına, taşına toprağına;
sen de bırakıp gidiyorsun baba evinin sessizliğini,
mutlu düşler ve alışık olduğun yanılsamaları.
*
Bak da gör, Bacım, insafsız yazgının bize yakıştırdığı yüz karası çağı.
Mutsuz çocuklar doğuracaksın mutsuz İtalya’da.
*
Büyük insanlar örnek olsun yavrularına.
*
Ya mutsuz ya da korkak olacak çocukların; mutsuzları yeğle.
*
Eyvah çok geç, bugün doğan, insanlık
tarihinin akşamında gözünü açar yaşama.
*
Aç kalmıştır ruhu aşka.
Kimin ki çoşkulanmazsa eğer yüreği göğsünde.
*
Alışmalı çocuklarınız sıkıntıya, gözyaşına
erdemli olmanın bedeli olarak.
*
Güzeldin; düşler dünyasında yaşıyordun;
baba bıçağıyla bembeyaz göğsünden vurulduğunda.
*
Mezar alsın beni koynuna,
zorbanın iğrenç yatağına konuk olmaktansa.
*
Güneş daha parlaktı senin zamanında bizimkine oranla.
*
Nedir ki yaşamı ölümlülerin bir oyundan başka;
Güneş hüzünlü dünyamızı aydınlattığı günden beri.
Yoksa gerçek daha mı az aldatıcıdır, sence, yalandan?
*
Neye yarar dersiniz, bu yaşamımız?
Boşa kürek çekmiyor muyuz?
*
Daha da güzeldir yaşam, bir tek o zaman,
ölümün eşiğine kadar gidip dönüldüğünde…
*
Bekleme çok fazla yüreklilik yüreksizlerden…
*
Acılardan ve günahlardan habersiz yaşarlar hayvanlar;
şanslıdırlar; mutlu geçer yaşlılıkları…
*
Ey Prometheus’un çocukları,
Bu kadar çok yaratığın içinde hayat verdi size Tanrı;
ve yalnız siz, başka kimse değil, yaşamdan nefret ettiniz…
*
Ey insanlık tarihi!
Ey işe yaramaz insanlık soyu!
*
Kanat çıpsın etrafımda aç gözlü kara akbaba;
yem olsun adsız cesedim vahşi hayvanlara; dövsün
bulutlar, dağılsın parçaları sağa sola yağmurda,
silinsin adım, sanım yeryüzünden rüzgarla..
*
Yıkmıştı acılar ve kara yüzü onu gerçeğin zamanından önce…
*
Sönmedi mi yoksa ışıkları güneşin;
kararmadı mı sonsuza dek üstünde insanların?
*
Yüreğin yansın demiyorum,
ama, tanık ol hiç olmazsa acılarımıza…
*
Ve kölelik, ki en kötüsü kötülüklerin,
sardı başkaldıran insan ruhunu çepeçevre…
*
Demiyorum ki o zamanlar süt ırmakları vardı (…)
Diyorum ki insanlık yaşıyordu habersiz kara talihinden, acılarından…
*
Ey gözlerime tatlı ve doyurucu gelen
bir zamanların görüntüsü; tanıyana kadar aşk ve yazgıyı;
gülmüyor artık hiçbir tatlı manzara umutsuz duygularıma…
*
Ne idi günahım daha çocuk yaşımda,
yaşamın kötülüklerden uzak çağında;
öyle ki demir ipliği yaşamımın gençlikten ve albenisinden yoksun…
*
Ne suç işledim, ne büyük hatam oldu ki,
daha doğmadan önce, gökler düşman kesildi,
yazgı astı suratını bana?
*
Giz dolu herşey; ıstırabımızın dışında.
Ağlamak için doğduk, bir üvey evlat gibi…
*
Öleceğiz. Çirkin bedenimizi yeryüzünde bırakarak…
*
Ne çabuk geçiyor neşeli günlerimiz.
Hastalık, yaşlılık alıyor yerini ve gölgesi soğuk ölümün…
*
Ne idim, ne oldum, acaba, niye ki?
Niçin aşklar yüreğimde yer değiştirdi?
Hepsi laf, gerçek olan şu ki, bizleriz anlamsız olan…
*
Doya doya yaşamamış olmaktan
duyduğum pimanlık sıkıntı verir ruhuma,
dönüştürür geçmişteki zevkleri acıya…
*
Ahh! Ne kadar çok benziyor
yaşam tarzın yaşam tarzıma!
*
Yoksun bırakıyorum seni umuttan; evet,
umuttan – dedi doğa – Işıldamasın gözlerin
Ağlamanın dışında…
*
Herşey suskun ve sessiz; unutulmuşluğun kucağında;
söz edilmiyor artık onlardan…
*
Puslu ve titrek gözüküyordun gözlerime,
gözyaşlarımdan ötürü, kirpiklerimde.
Çileliydi yaşamım çünkü, ve gene öyle; ödün vermiyor ki yaşam…
*
Ey sevimli ay, anımsamak gene de güzel,
yapmak muhasebesini acı yılların.
Ne kadar sevimlidir bir bilsen!
Hüzünlü olsa da geçmiş…
*
Ömrümün baharında göçüp gittim bu dünyadan;
yaşam tatlı günleri sunduğu zaman;
umutların işe yaramadığını o yaşta anlamaz insan…
*
Coşkusu yoktur ölümün alırken canını genç insanın;
ne kötü bir yazgıdır yazgısı mezarda son bulan umudun…
*
Sen öldün; ben yaşıyorum.
Sana ölmek, bana yaşamak düştü.
Sana o güzel, narin bedeninle can çekişmek,
bana bu sefil gövdemle katlanmak yaşamaya…
*
Ağlamak için doğduk- dedi- biz ikimiz;
gülmedi yüzümüze kaderimiz…
*
Gencim, ne ki, eriyor tükeniyor gençliğim, tıpkı yaşlılığım gibi…
*
Hüzünlü bir incelikle uzatıyordu bana elini…
*
Artık elveda. Ruhlarımız ve bedenlerimiz
ayrılıyorlar sonsuza dek birbirlerinden. Benim
için sen yoksun ve artık olmayacaksın…
bozdu aramızdaki bağlılık yeminini yazgı.
*
Gökte olsun, yerde olsun dostu ve sığınağı mutsuzların,
intihardan başka bir şey değil…
*
Ve bu gözlere ağlamaktan başka hiçbir şey yakışmıyordu artık…
*
Düşmanıdır kötü insanların; dosttur, ama, bana senin yüzün…
*
Acıyla yaşıyorum, acı içinde öleceğim..
*
Yeryüzündeki yaşamının son anlarını yaşıyordu Consalvo;
şikayetçiydi bir zamanlar yazgısından ama artık değildi…
*
Kalmaz kimse yanında uzun süre dost olarak,
dünya nimetlerini küçümseyen insanın…
*
Kalbi sıkışır insanın acıyla, ayrılan yabancı da olsa,
dönmemek üzere, yanından elvada dediği anda…
*
Bana acı veren tek şey seni sonsuza dek yitirmem…
*
Boşuna yaşamadım; değil mi ki örtüştü dudakların dudaklarımla…
*
İki güzelşey vardır dünyada; Aşk ve ölüm…
*
Nasıl da geçti zaman. Elvada Elvira…
*
Eyvah! senden ayrılıyorum dönmemek üzere bir daha.
Parçalanıyor kalbim söylerken bunları.
Göremeyeceğim bir daha bu gözleri,
duyamayacağım sesini N’olur Elvira, söyle
Gitmeden önce bir öpücük verecek misin bana.
Tek bir öpücük tüm yaşamım boyunca?
*
Elveda, Elvira. Sonunda imgen ayrılıyor
yüreğimden yaşam ateşimle birlikte.
Elveda. Bu sevgi seni tedirgin etmediyse
eğer, yarın tabutumun
arkasından yüreğinin yandığını göster.
*
Sen şiir sevdasına dalmış, sözcüklerle
oynuyor, resimler çiziyorsun kafanda hem
*
Duymaz oldum alıştığım
kalp çarpıntılarını; eksildi yüreğimden
aşk esintileri; buz kesmiş göğsüm,
kalmadı iç çekişlerim.
*
Aslında
keyif vericidir anılarla uğraşmak; ne ki, güncel
girer devreye çekilmez derdiyle onun yerine
geçecek, geçmiş de ondan pek farklı gözükmez
gözüme; olsun gene de bir özlem var içimde,
ve kendi kendime: Neydim, ne oldun, derim.
*
Böyledir, işte, ölümlülerin düşleri.
Sonunda buldum seni; bir düşsün sen
büyük ölçüde; güzelleştirirsin gerçeği.
*
Aşk okuldur
sevenleri ölüme alıştıran.
Aşk ateşi varınca belirli bir noktaya
dayanamaz artık hiç kimse verdiği acıya
Ya bırakır narin bedenini
aşkın saldırılarına; o zaman kardeşi
Ölümün etkin yardımıyla
biner adamın tepesine;
ya da Aşk öylesine
zorlar ki kalbinin derininde,
o cahil köylü,
o taze kadın cellat elleriyle
genç yaşlarında son verirler
yaşamlarına.
*
Düş kurar oldu
artık aşk yaralısı insan,
*
kötülüklerin en kötüsü
yaşlılığı uydurdular tanrılar
en uygun buluş olarak ölümsüz akıllarına.
*
gözbebeklerimi kapadığı en tatlı, en hafif anda
belirdi başucumda gölgesi o kadının;
baktı uzun uzun yüzüme; bana önceleri
aşkı öğretmişti; ne ki, sonraları bıraktı
beni gözyaşlarımla.
*
Aşk ve ölüm kardeştirler;
aynı zamanda yarattı onları yazgı…
*
Gerçeğin bilinmesinin, hüzünlü olsa da, vardır güzellikleri…
*
Gün kara, gece ıssız, yalnız ve karanlık, ay yokulmuş;
gökte yıldızlar bana gülmüyor artık…
*
Nereye bakarsam bakayım, gök, yeşillikler ; her taraf,
herşey acı verir bana zevk verir…
*
Silvia, anımsıyor musun
ölümlü yaşamında o yılları, ışıldarken güzellik…
*
Bu mu yazgısı insanoğlunun?
*
Biliyorum boştur yıllarım; karanlık ve çöldür ölümlü yaşamım…
*
Yaşam ıstırapsa niçin katlanıyoruz ona?
*
Istırap ve acıdır duyduğu ilk şey,
Doğar doğmaz anası ve babası avutur onu doğmuş olmasından ötürü…
*
Yoktur karşılığı yeryüzünde hiçbir beklentinin.
Acı ve sıkıntıdır yaşam; başka hiçbir şey değil.
Sus artık. Son bulsun tüm umutların…
*
Bir tek sana eğdim bu dik duran başımı
ve bir tek sana açtım bu ele avuca sığmaz yüreğimi…
*
Ölüm çağırıyor seni; daha görmeden ömrünün baharını
Dönmeyeceksin ayrıldığın bu yerlere bir daha.
Görmeyeceksin artık sevgili yakınlarını.
Kalacaksın sonsuza kadar orada.
Belki mutlu olacaksın; ne ki, seni tanıyan
herkesin yüreği yanacak yazgısızlığına…
*
Her ne yere baksa, her ne yere gitse
kapanır bütün kapılar yüzüne bu acılı insanın!
*
Öyleydin. Ama şimdi toz duman oldun toprak altında…
*
Herhangi birine dönüştürdü seni yazgı;
oysa gökten inmiş bir melek gibiydin aramızda yaşarken…
*
Gerçek soylu odur ki
büyüklük ve yüreklilik gösterir, ıstırap içindeyken bile…
*
İyiler her zaman hüzünlü;
alçaklar ve düzenbazlar şenlik yapmakta…
*
Ey zavallı kuru yaprak,
uzaktasın dalından, nereye gidiyorsun?
*
Dalıp giderim düş dünyama;
Duracak gibi olur kalbim orada…
*
söyle,” dedim: “Hiç yaktı mı yüreğini aşk ateşi,
sardı mı seni acıma duygusu benim için,
yaşadığın sürece?
*
çok kez ölümü çağırdım ve uzun uzun
oturdum o havuzun başına; düşündüm son
vermeyi umutlarıma, acıma.
*
Kim tatmamıştır bu acıyı,
görmüşse eğer sona erdiğini
tatlı yılların, güzel zamanların ve gençliğin?
*
Ey yorgun kalbim, artık rahat edecek başını
dinleyeceksin sonsuza dek.
Bitti en son düşün de; bitmeyecekmiş gibi gelirdi bana hep
…
Sen rahat uyu sonsuza dek.
Yeterince yoruldun
zaten çarpa çarpa.
Giacomo Leopardi
Şub 23
“Hüküm senindir.”
• Dün gece sevgilinin eteğini tuttum da; “Ey kerem cevheri!” dedim. “‘Gecen hayırlı olsun’ diyerek beni yalnız bırakıp gitme; bu gece lütfet, bizimle beraber kal!”
• Onun güzel yüzü parladı, ateş gibi kızardı, öfkelendi. “Yeter, benden elini çek!” dedi, “Beni rahatsız etme! Bu yüzsüzlük, bu dilencilik ne zamana kadar sürecek?”
• Ona dedim ki: “Peygamber Efendimiz ‘Bir şey isteyeceksen onu güzellerden, güzel yüzlülerden iste!’ diye buyurmadı mı?”87
87 Hz. Mevlana’nın yukarıdaki beyte aldığı hadîsin aslı şöyle:
“Hayrı güzel yüzlülerden isteyiniz.” Cami’u’s-Sağîr, c. I, s. 43.
• “Evet öyle buyurdu ama, güzel kişi, güzelliği ile benliğe kapılır da başkasını düşünmez, ancak kendini düşünür. Bu sebeple onun huyu da serttir. Nazlansa da, cevr etse de insana dokunmaması gerekir.”
• Dedim ki: “İş böyle ise, onun cevri cana can bağışlar, dene de gör. Göreceksin ki denediğin her şey bir defınenin tılsımı gibidir.”
• Dayanamadım ağlamaya başladım; “Hüküm senindir.” dedim. Ey insanı ızdırabın karanlığından kurtaracak olan nurun kaynağı! Benim feryadıma yetiş, bana yardım et! ‘
• O göz yaşlarımı görünce bana acıyacağı, teselli edeceği yerde gülmeye başladı. 0 güzel varlığın acılarımı görmemezlikten gelerek gülmesi, onun bana yakınlığının belirtisi, bir lütuf olarak göründü de, o lütuftan, doğu tarafı da batı tarafı da dirildi.
• Ey aşk yolu arkadaşları! Ey dostlar! Ağlayın, ağlayın, yağmurlar gibi gözyaşı dökün! Dökün de güzeller, yeşilliklerde size de gönül alıcı güzel yüzlü dilber ihsan etsinler.
Mevlânâ Celâleddîn
Divan-ı Kebir (c. VI, 2964)
Şub 23
Ey başı kesilmiş ney; dilsiz, dudaksız olarak sırlar söyle!
• Ey güzel sesli ney! Çıkardığın seslerle gönüller almadasın. Hoşsun, güzelsin, sıcak sıcak nefes vermedesin. Soğuklukları silip, süpürmedesin.
• İçin bomboş, ne boğum var, ne başka bir şey! Sen dertlere düşmüş, perişan olmuş gönüllerden, dertlere düşmüş canlardan derdi, elemi almakta, onları da kendine döndürmekte, böylece de dertli, kederli, elemli kişilerin yerine sen feryad etmekte, sen ağlamaktasın.78
78 Hz. Mevlana Dîvan-ı Kebîr’inin başka yerlerinde, ruba’îlerinde de ney hakkında güzel şiirler söylemiştir. Mesnevî’ye “Bu neyi dinle!” diye başlamıştır. Mevlana aşığı merhume Fevziye Çamsever Hanım’ın Mesnevî başındaki “Dinle neyden” ilham alarak yazdığı “Dinledim Neyden” başlıklı şiirinden birkaç kıt’a alarak bu şiiri açıklamak istiyorum:
“Andırır bir hasta kalbin ah ve istimdadını
Nağmesinden topladım bin bir fırakın yadını
Peyrev eyler ahına güya gönl-i naşadını
Dinledim neyden, bu akşam, hasretin feryadını
Kah coşar aşkın sesiyle şimdi mestane eda
Kah yanar fırkat diliyle sanki bir vuslat-ı cuda
Yükselir kurb-ı cemale, nefha nefha her sada
Dinledim neyden bu akşam, firkatin feryadını
Ruhlara serin nevayi yaralı bir ney midir?
Nağmeler, nağme değil de bir ilahî mey midir?
Öyle mest olmuş ki ruhum neşve de bir şey midir?
Dinledim neyden bu akşam hasretin feryadını
Nağmesi güya sada-yı ‘bişinev ez ney’den gelir
Sîne-i aşığa uğrar da ilaha yükselir Sır mıdır?
Sevda mıdır? Şekva mıdır? Bilmem nedir?
Dinledim neyden bu akşam firkatin feryadını”
• Herkesin gönlüne göre sesleniyorsun, sızlanıyorsun. Herkesin sevgilisine benzer resimler yapıyorsun, okuma yazma bilmiyorsun ama, iç yüzde, gönüller aleminde çok başarılı resimler yapan bir ressamsın.
• Ey bütün görünen ve görünmeyen şeylerin, hakîkatlerin, aslı, şekli, sureti olan güzel varlık! Sen şimdi hangi perdedesin, hangi makamdasın, hangi nağmedesin? Ey şeker gibi tatlı olan azîz varlık; ne olur lütfet, ney’in nağmeleri arasından bir baş göster, bize görün!
• Sanki gözlerin dokuz göz olmuş, can da sana on kulağını vermiş, nağmelerini her tarafa, altı yöne de üfle! Çünkü altı yön de senin tanıdığındır. Senin için yabancı yoktur. Sen herkesin dostusun.
• Ey başı kesilmiş ney; dilsiz, dudaksız olarak nağmelerle, sırlarla söyle! Seni üfleyenin nefesinden aldığın sıcak, içli duyguları, seni dinleyelere de bir bir hoş şekilde duyur!
• Ney’in içine ateş düştü. Yanıyor, alemi duman kapladı. Ey ney; senin sesin, aşk sesidir. Sen ateşlisin, için yanarak aşk sesini duyurmadasın.
• Ey ney; kendi aşkınla, aşk ateşinle Leyla’nın, Mecnun’un aşk sırlarını dile getir, inle, feryad et! Ey ney; bu halinle gönüle ne hoş şeyler duyuruyorsun, cana ne huzurlar bağışlıyorsun.
• Galiba senin nefesinde Tebrîz şehrinden bir koku var. Böyle olduğu için, güzelliğin ile, güzel nağmelerinle nice gönüller elde etmedesin.
Mevlânâ Celâleddîn
(c. VI,2994)
