Erkekler o gerçekleri taşıyamaz.
Neredeyse hiçbiri kadınların gizledikleri gerçekleri bilerek yaşamayı sürdüremez.
Kendilerine duydukları güven, büyük ölçüde kendilerine söylenen yalanlara dayanıyor çünkü.
Kadınların söyledikleri yalanların erkeklere yapılan bir iyilik mi yoksa kötülük mü olduğuna karar vermek çok zor.
Hangisi daha vahşice olurdu?
Gerçeği söylemek mi, saklamak mı?
Havuzun kenarındaki şemsiyelerle şezlongları kaldırmışlar. Yaz günlerinde üç-dört garsonun çalıştığı büfe boş raflarıyla geniş bir oyuk gibi gözüküyor, büyük buzdolabının kapısına bir asma kilit takmışlar.
Ortalıkta kimsecikler yok.
Hafif bir yağmur çiseliyor.
Suyun üstünde bir iki kuru yaprak yüzüyor.
Mevsim kapanmış ama suyun temiz tutulması için çalıştırılan motorun vınıltısı duyuluyor, belki yüzmek isteyen birileri çıkar diye suyu hálá temizliyorlar.
Gökyüzü kapalı ama hava ılık.
Suya girdiğinde önce bir serinlik hissediyorsun, sonra ateşe batmışsın gibi bir yanma yayılıyor her yanına, kuvvetli kulaçlarla ısınmaya çalışıyorsun.
Tek kişilik bir “yaza veda” partisi bu.
Terk edilmiş havuzda, zaman zaman avucuma takılan kuru yaprakların arasında yüzerken garip bir sevinç de duyuyorum, sonbaharın tadını çıkarmaya çalışıyorum.
Arada bir sütunların arasından bir görevli şaşkın gözlerle bana bakıyor, eylülün son günlerinde yüzen bir adamın suyun içinde taş kesilip dibe batmasını bekliyor sanırım.
Sırtüstü yüzerken uzaktaki apartmanların üst katlarını görüyorum.
Birbirlerine benziyorlar.
O sıradanlığın içinde nelerin gizlendiğini merak ediyorum.
Mesleki bir çarpılma belki de bu, gördüğüm her şeyde görülmeyen bir şeyler olduğuna inanmak.
O evlerin her birinde de görülmeyen, anlatılmayan, saklanan bir şeyler olduğuna eminim.
Bir şeyler saklıyorlar.
Havuzun bir ucundan bir ucuna gidip gelirken yüzümde bir gülümseme yaratan hınzır bir hayal de dolaşıyor aklımda.
Türlü tuhaf meselelere aklını takan bütün erkeklere, kadınlarının kendilerinden neler gizlediklerini söyleyiverseler mesela.
Kötü kalpli biri, aynı anda bütün erkeklere kadınların onlardan gizli neler yaptığını, neler düşündüğünü, neler hayal ettiğini anlatsa.
Sanırım dehşet filmlerindeki gibi bir sahne yaşanırdı.
Sokaklar, bir yerden bir yere çılgınca koşan erkeklerle, çarpışan arabalarla, çığlıklarla, küfürlerle dolardı.
Hayatın diğer alanlarında olup bitenlere ilgilerini tümüyle yitiren erkekler kadınlarına ait gerçeklerin daha fazlasını, nedenini, ayrıntısını öğrenebilmek için kıyamet kısrakları gibi koşarlardı.
Yaşanan görünür huzuru, belki de söylenmeyen gerçeklere borçluyuz.
Saklananlara.
Kadınların çok büyük kısmının erkeklere asla anlatmadıkları sırları var.
Zihinlerinin özenle kilitlenmiş bölümlerinde erkeklere göstermedikleri duyguları, maceraları, hayalleri, hatıraları duruyor.
Taa çocukluklarından beri babalarına, ağabeylerine, arkadaşlarına yalan söylemek zorunda bırakılan, baskılar sonucunda bir tür yalan eğitiminden geçen kadınlar iki şeyden çok eminler, erkeklerin onların gizlediği bir şeyler olduğunu asla anlayamayacağından ve o koca adamların gerçekleri taşıyacak kadar güçlü olmadıklarından.
Eğer biri, kadınları “ne saklıyorlar” diye dikkatle izlemeye koyulursa, ışıksız bir yeraltı labirentine düşmüş gibi zamanla gözleri karanlığa alışır ve birbirine benzer küçük işaretler görmeye başlar.
Biriktirdiği o işaretleri bir araya getirdiğinde ise bir definenin haritasını ele geçirir.
Kadınlar erkekleri tanıyor ama birbirlerini pek tanımıyorlar.
Ve, sır saklama biçiminin neredeyse hepsinde aynı olduğunu bilmiyorlar.
Hepsi birbirine benzer sırları, zihinlerinin birbirlerine benzeyen bölümlerine, bir cevizi ağaç kovuğuna saklayan sincap gibi aynı mimiklerle ve jestlerle bırakıyor.
Bir erkek, sakladıkları gerçeklerden birinin yanından farkına varmadan geçerse yüzlerinde aynı uçuk pembelik bir anlığına beliriyor.
Aynı kaçamak gülüş.
Konuları değiştirmek için yapılan o aynı muhteşem manevra.
Üstlerine gidildiğinde aynı sinirli tepki.
Birisi, erkeklere o gizli araziye girişin yolunu gösterse…
Bütün erkekler gerçekleri öğrense.
Sanırım, bu konuda kadınlar haklı.
Erkekler o gerçekleri taşıyamaz.
Neredeyse hiçbiri kadınların gizledikleri gerçekleri bilerek yaşamayı sürdüremez.
Kendilerine duydukları güven, büyük ölçüde kendilerine söylenen yalanlara dayanıyor çünkü.
Kadınların söyledikleri yalanların erkeklere yapılan bir iyilik mi yoksa kötülük mü olduğuna karar vermek çok zor.
Hangisi daha vahşice olurdu?
Gerçeği söylemek mi, saklamak mı?
Bazen kadınlar taşıdıkları sırlardan yorulduklarında, kaçmaktan sıkılan bir suçlu gibi yakalanmayı arzularlar.
Ama çok açık, çok berrak bir arzu değildir bu, yakalanma isteği, yakalandığında olacaklardan duyulan korkuyla çatışır.
Onun için açıkça bir şey söylemezler ama yakalanmalarına yol açacak ipuçlarını erkeklere verirler; anlamsız gözüken bir cümleyle, bilmemesi gereken bir konuda sergilediği bir bilgiyle, kuşkulandırıcı kaygan bir gülüşle erkeği soru sormaya kışkırtırlar.
Sanırım çok az erkek karşılaştığı bu “olağandışılıkla” ilgilenip soru sorar.
Bu ilgisizlik, onların işaretler karşısındaki duyarsızlıklarından mı yoksa bilinçaltlarında hep yaşattıkları tuhaf korkudan mı kaynaklanıyor, bunu bilmek çok zor.
Hep öğrenmek ister gibi gözükmelerine rağmen belki de öğrenmek istemiyorlar.
Bütün dünyayı yöneten, savaşlar çıkartan, cinayetler işleyen, bin bir entrika çevirebilen, büyük servetleri idare eden, istihbarat teşkilatları kuran erkeklerin, konu kadınların sırları olduğunda böylesine aptallaşıp saflaşması insanı kuşkuya düşürüyor.
Büyük bir ihtimalle onlar kadınların gizlediklerinin peşine düşmekten korkuyorlar.
Bu, sadece karşılaşacaklarını taşıyamama endişesinden değil.
Daha ürkütücü bir başka tehlike var onlar için.
Bir kadının sırrını çözmeye çalışan erkek, o kadında kaybolur.
Yakalamaya uğraştığı sırrın kölesi olur.
Bütün hayatı, bir kadının karanlığı içinde kör bir yarasa gibi duvarlara çarpa çarpa parçalara bölünür.
Her bir sır için zamanını, ruhunu, varlığını feda eder ve her sırrın arkasından yeni bir sır çıkar önüne.
Bu, öylesine dehşet verici bir kısır döngüdür ki, kadının sırrının peşine düşen erkek bulduğu her ipucuyla ulaşmaya çalıştığı gerçeğin ve o gerçeği içinde saklayan kadının esiri haline gelip bir daha kolay kolay uzaklaşamaz.
Bağımlılık yaratan, hiç çözülmeyen sonsuz bir bilmeceye dönüşür kadın.
Bu duruma düşen erkeğe, gerçeği bir eroinmana eroin verir gibi parça parça verir kadın.
O gerçeğin o erkeği çökertişini izler.
Her çöküşte erkek kadına bağlanırken, kadın erkekten uzaklaşır.
Belki de, kadınların zaman zaman yakalanmak istemelerinde bu oyunu oynama arzusu da vardır, gerçeği ilk gördüğünde silkinip kaçamayan ya da bu gerçeği sağlam bir biçimde taşıyamayan erkeğin köleleşeceğini sezerler.
Bir jileti etine sürmek gibidir bu.
Ürpertici, korkutucu, tehlikeli ve heyecan verici.
Erkek gerçeğe yaklaştığında belki sadece korkudan değil bu tuhaf heyecandan kızarır kadınların yüzü.
Kadınların sakladıkları gerçekleri öğrenmek tehlikelidir.
Çok iyi tanıdığınızı sandığınız birini hiç tanımadığınızı anlayabilirsiniz.
Bir yanıyla size çok yakın olan birinin bir yanıyla çok uzak olduğunu görmek şaşırtır sizi.
Ve, bir erkek aradaki o mesafeyi nasıl dolduracağını hiç bilemez.
O mesafenin neden oluştuğunu da…
Belki de birçok kadının o mesafeye, kendilerine ait gizli bir hayata ihtiyacı vardır.
Yalnız başlarına, sadece kendilerine ait maceralarla ve hayallerle dolaşacakları bir alana.
Erkeklerin pek tanımadığı bir bahçedir orası.
Bir erkeğin kolayca sahip olamayacağı bir bahçe.
Kadını o gizli bahçesinin varlığını bilerek kabul edebilir mi bir erkek?
Kadınlar, kabul edemeyeceğine inanır.
O bahçeyi saklarlar onun için.
Serin bir sonbahar havuzunda avuçlarıma kuru yapraklar değdiğini hissederek yüzerken gördüğüm o sıradan evlerin içlerinde gizli bahçeler var.
Pencereleri ne kadar da birbirine benziyor…
Ne kadar da sıradan görünüyorlar.
Birisi, erkeklere bütün gerçekleri söylese…
Kadınların aklından geçenleri…
Hepsini…
O sakin kadınların rüyalarında gördüklerini…
Bir erkeğin giremeyeceği, sahip olamayacağı karanlık bölgeler.
Bütün bunları bilerek bir erkek bir kadınla mutlu olabilir mi?
Tek hecelik bir değişiklik herkesi mutlu edebilir belki de, “benim olsun” yerine “benimle olsun” diyebilmek…
Aradaki o küçük “le” hecesi…
Bir hece…
Birçok hayatı mutsuz kılan küçük bir hece.
O hecenin üstesinden gelmek zor, değil mi?
“Senin söylediğinden fazlasını sana sormam, benim söylediğimden fazlasını bana sorma” diyen, herkesi kendi gizli bahçesinde özgür bırakan, gerçekleri korkulacak tehlikeler olmaktan çıkaran bir anlaşma…
Bu yapılabilseydi eğer birçok hayat ne kadar farklı yaşanırdı.
Erkekler gerçeklerden bu kadar korkmaz, kadınlar gizli bahçelerinde bu kadar ürpererek dolaşmazlardı.
Yağmur çiseliyor.
Kimse yok.
Şezlongları çoktan kaldırmışlar.
Yağmurla titreyen bir havuzda yüzüyorum.
Uzaktan evler gözüküyor.
Sıradan evler.
İçleri tene değen jilet gibi ürpertici gerçeklerle dolu.
Kimsenin bilmediği, kimsenin sormaya cesaret edemediği gerçekler.
Hayatı böylesine eğlenceli kılan da belki bu.
Yağmurda yüzmek gibi…
Havuzda yağmurdan ıslanıyorsun…
Ahmet Altan
