“Kız gülüyordu.
– İşte sizi tanıdığım için yarın buraya çağırıyorum ya… Sizi
çok iyi tanıyorum. Tekrar anımsatıyorum, koşulumu
unutmayacaksınız. Ne olur, lütfen simdi söyleyeceğimi yapın,
size bütün içtenliğimle bildiririm: Sakın bana âşık olmayın.
İnanın bana, böyle bir sey mümkün değil. Dostluğa gelince,
hazırım; iste elimi uzatıyorum… Ama sevmek olmaz, asla
olmaz!
Kızın küçücük elini yakaladım.
– Yemin ederim!”

Bakın, size ne söyleyeceğim: Bana âşık olmadığınız için
biraz üzülüyorum. İnsanoğlu ne anlaşılmaz yaratık, değil mi?
Ama, ey benim başeğmez dostum, saf bir kızım diye beni
beğenmediğinizi söyleyemezsiniz. Çünkü size her seyi, aklımdan
geçen en saçma düşünceleri bile anlatıyorum.”

Sizi düşünüyorum da, ne kadar iyi bir insan olduğunuzu
anlamamak için taş olmak gerek, dedi. Biliyor musunuz, aklıma
ne geldi? Aranızda bir karşılaştırma yaptım. Niçin o siz
değilsiniz? Niçin o size benzemiyor?.. Onu daha çok sevmekle
birlikte, siz daha iyisiniz.

Beni dinleyin, Nastenka! Size söyleyeceklerim saçma sapan
sözler, aptalca zırvalar olabilir. Böyle bir şeyin
gerçekleşmeyeceğini bildiğim halde konuşmadan edemeyeceğim.
Uğruna acı çektiğiniz kisinin hatırı için söyleyeceklerimi
bağıslayın!..
Nastenka ağıdı kesti. Yüzüme diktiği şaşkın gözlerinde tuhaf
bir merak parıltısı vardı.
– Neymiş o söyleyecekleriniz?
– Olmayacak bir şey, ama sizi seviyorum Nastenka! İşte hepsi
bu kadar! Bakalım bundan sonra benimle eskisi gibi
konuşabilecek, söylediklerimi dinleyecek misiniz?
Nastenka sözümü kesti:
– Ne olmus ki? Bir sey mi var bunda? Sizin beni sevdiğinizi
çoktandır biliyor, ama böyle derinden değil de, biraz
sevdiğinizi sanıyordum… Demek durum bambaşka!

Onu seviyorum, ama geçer bu, geçmesi gerek, geçmemesi
olanaksız. Hatta şimdi de geçmis olduğunu hissediyorum…
Belki bugün sona erer. Neden mi? Çünkü ondan nefret ediyorum,
siz burada benim yanımda ağlarken o benimle alay etti. Sonra,
siz beni onun gibi yüzüstü bırakmadınız. Çünkü beni
seviyorsunuz, ama o sevgi nedir bilmedi. Ben de, ben de
seviyorum sizi. Hem de sizin beni sevdiğiniz kadar… Size
önce de söylemiştim; ondan daha iyi, daha soylu olduğunuz için
seviyorum sizi. Çünkü o…

Sakın beni hoppa, gelgeç gönüllü bir kız sanmayın. Bu kadar
kolay unutup ihanet edeceklerden değilim. Onu tam bir yıl
sevdim. Tanrı adına yemin ederim ki, ona ihanet etmeyi
aklımdan bile geçirmedim. Ama olsun, o beni hor gördü, benimle
alay etti, Tanrı kusurunu bağıslasın. Beni incitmekle, kalbimi
kırmakla eline ne geçti? Hiç! Artık sevmiyorum onu. Çünkü
ancak beni anlayan yüce gönüllü, soylu bir insanı sevebilirim.
Çünkü ben de öyleyim, o bana layık değil! Neyse, Tanrı
kusurlarını bağıslasın. Yanıldığımı anlamakta geç kalmaktansa
böylesi daha iyi. Artık tanıyorum onu. Bitti her sey…

Eh, yetisir artık bu kadar! Sanırım söylenecek her şeyi
söyledik. Hem siz, hem de ben mutluyuz, değil mi? Öyleyse ne
olur keselim bunu; baska şeylerden konuşalım!

O sırada önümüzden genç bir adam geçmekteydi. Genç adam
hizamıza gelince birden durdu, yüzümüze dikkatle baktı, sonra
birkaç adım daha attı. Yüreğim göğsümden dışarı fırlayacak
gibi çarpıyordu.
Yavasça:
– Kim bu adam, Nastenka, diye sordum.
Bana iyice sokulmustu, zangır zangır titriyordu.
– O… diye fısıldadı.
Ayakta güçlükle duruyordum. Arkamızdan bir sesin:
– Nastenka! Sen misin, Nastenka? dediğini isittim.
Aynı anda genç adam bize doğru birkaç adım ilerledi.
O ne çığlıktı Tanrım!.. Ya Nastenka’nın ürpermesi, kollarımdan
sıyrılarak adama doğru atılması! Olduğum yerde kaskatı
kesilmiş, onlara bakıyordum. Ama Nastenka’nın adama kollarını
uzatıp boynuna atılmasıyla, sonra yeniden dönmesi bir oldu.
Ben daha neye uğradığımın farkına varmadan bir de baktım,
Nastenka’nın kolları boynumda, beni sıcak, içten bir öpücükle
öpüyor. Ama sonra tek söz söylemeden tekrar ötekine koştu,
elini tutarak onu arkasından çekti.
Durduğum yerde, arkalarından bakakaldım. Sonunda ikisi de
gözden silindi.

Zarfı açtım. Ondandı.
“Bağışlayın beni!” diyordu. “Ayaklarınıza kapanarak beni
bağışlamanızı diliyorum. Hem sizi, hem de kendimi aldattım.
Bir düş, bir hayaldi bu. Bugün sizi düsündükçe içim
parçalandı. Beni bağıslayın!
“Ne olur, beni suçlamayın. Çünkü size karsı hiç değismis
değilim. Sizi seviyor, sevgiden de büyük bir duygu besliyorum.
Tanrım! Elimden gelse de ikinizi birden sevebilseydim… Ne
olur, siz o olsaydınız!
(Ah Nastenka, bu sözünüzü hiç unutabilir miyim?)
“Sizin için simdi neler yapmak istemezdim! Ne durumda
olduğunuzu, ne kadar üzüldüğünüzü biliyorum. Kırdım sizi. Ama
herhalde bilirsiniz, seven gönül kırgınlığı çabuk unutur. Siz
de beni seviyorsunuz.

“Önümüzdeki hafta evleneceğim onunla. Geri döndüğü zaman beni
hâlâ seviyordu, hiçbir zaman da unutmamıştı… Mektubumda onun
sözünü ettiğim için beni bağışlayın. Ama onunla birlikte size
gelmek istiyorum. Onu da seveceksiniz, öyle değil mi?
“Beni bağışlayın, unutmayın ve sevin.”

Ama sana kin bağlamak mı, Nastenka? Tertemiz, pırıl pırıl
mutluluğuna gölge düşürmek mi? Acı sitemlerimle seni
kederlendirip gizli azaplar vererek, en mutlu anlarında
yüreğinin acıyla çarpmasını ister miyim? Gelin olduğun gün,
onunla birlikte yürürken siyah saçlarını süslediğin narin
çiçeklerden tekini bile soldurabilir miyim? Bunları ben mi
yapacağım Nastenka? Asla, asla! Göklerin her zaman açık olsun,
sevimli gülümseyişin parlaklığını, mutluluğunu yitirmesin.
Yapayalnız yaşayan, sana karşı şükranla çarpan bir yüreğe
tattırdığın mutluluk anından dolayı seni hep hayırla anacağım.
Ulu Tanrım! O ne uzun, mutlu bir andı! Bir insana böyle bir an
yaşam boyu yetmez mi?