I Sevgilim bak, geçip gidiyor zaman;Aşındırarak bütün güzel duyguları.Bir yarım umuttur elimizde kalan,Göğüslemek için karanlık yarınları.Ağzımda ağzının silinmez ılık tadı,Damağımda kösnüyle gezinirken;Yüreğimde yılkı, aklımda ölüm vardı,Dışarda rüzgar acıyla inilderken.Unutulmuyor ne tuhaf dünya işleri,Seninle bir döşekte …
‘’Ben Metin Altıok, adanmış yüreği imgelerin. Türkçenin gece gezen mahalle bekçisi’’ İzmir’in Bergama ilçesinde 1941 yılında Göçbeyli isimli bir köyde dünyaya gelir Metin Altıok. Orta halli bir ailenin ilk çocuğu. Yaradılış itibari ile içe dönük, …
İnsan ömür boyu kendine dolanan bir bağGibi konuştu, gibi söyledi, gibi sevdiSeyrek neşe, biteviye dalgınlık, borçlu sabahlarBir şehrin ortasında hep yaşıyor gibi yaptı İlkeli ve tarafsız bir haber gibiydi yeryüzündeHerkes dinliyor gibi yaptı, çiçekler hariçHiçbir …
kendimden başkakimseye kızmıyorumkendime yakıştırmadığım her davranışher sözkalbimiiçinde Yusuf’un olmadığı bir kuyuya düşürüyoryaşamaktansınıfta kaldımoysasınıfımı geçmek için anneme söz vermiştim ölüm hak, ecel gerçekancak merhametsizlikten deölüyor insanlar omuzlarımda dağlaravuçlarımda ardıç kuşutaşıyorumve kalbimde umudum Allah’ım…her hatamdan sonra merhametinleyeniden …
Tavan arası penceresinden görüyorsun tepeyi, servi ağacını, köylülerin unuttuğu patatesleri bulmak için her alacakaranlıkta keşfe çıktığın tarlayı. Kabukları sen yiyip, içini karnı hep aç olan Mur’a ayırıyorsun. Oğlun öylesine sıskaydı ki zayıflıktan kemikleri sayılıyordu. Önce …
Taşları sanki birdenbire değişen ve umutla, Kendileri gibi somut bir umutla, içgüdüye dönüşen Bir evi ve o evin güzel bir sıcaklıkla ısınan havasını düşündüm; Sevgi ve özlem dolu canların sıcaklığını, Bir çocuğun doğumunu bekleyen o eve egemen gülümseyen kaygıyı. Duvarlar kulak kesilmiş, fısıltıyla konuşuyordu herkes. Yalnız ananın hakkıydı inlemek ve yakınmak. Sonra da bütün dünyayı düşündüm. Kimin umurunda onun çabası, Kim kucaklamak ister onu böyle bir sıcaklıkla? O soylu amaca hiçbir katkısı olmayan kısır kalabalığın Korkunç şamatası duyuluyor ve gelecek belirsiz. Sakat bir doğum bu, o sıcacık evde, anasının karnında dönen Ve daha şimdiden yaşamaya başlamak ve bir balık gibi Tarihin akışına sıçramak için en uygun koşulları arayan, Zamanı gelince de olgun bir meyve gibi dünyaya düşecek O çocuğunkine hiç benzemeyen. Ama nerede o Geçmiş, dönüp de Zamana gülümseyerek Gözyaşları içinde yeni doğan oğluna seslenir gibi “Seni seviyorum,” diyecek?
Kayıyor ılık, peltemsi sıvıda âteş gemisi ağır salınımlarla. Açtığı yarık, o mecâlsiz, hâre si yitmiş dalga, kapanıyor hemen ardında. Anla, izi kalmaz hiçbir yolculuğun buralarda.
İskandil ulaşamıyor dibe. Kadim kalıntılara. Meçhûl metaller gibi uyuyor derinde, akkor arzular da.
Kutbu yok, kıblesi yok, yıldızı yok! Nihayetsiz bir sefere çıkarken… Yol, nedir ki yolcudan başka?
İşte teknem soğudu, saplanıyor pıhtı laşan sıvıya. Meğer böyle hız keser Miş her yol alış, bu ağdalı, bu yapış kan asırda.
Tayfalar ki içli harflerdir, dalgın, karanlık bir unutuşa benzeyen maceramızda.
Şiir, ey mutlu fosil. Yırtık hayal kalyonu. Süslü batık
İliştirilir bir gün elbet asri hayat koleksiyonuna. Ne fayda? Dilim ki nicedir tenime ezâ! -Her şey o kadar apaçık ve satıhta!
Fakat aramızda bir gerginlik olduğunu da sezmiyor değildim. Yalnız ne var ki, uzun sürmüştü bu gerginlik; alışmıştım.
*
Garip kaderime gülümsedim; aynaya bakarak tabii. Tatlı bir gülümseme. Eski neşemi kaybetmediğimi göstermek için. Sonra durgunlaştım. Neden? Unuttum. Dur, hayır; unutmadım. Yalnız kaldıkça, yalnız kalmaktan korktukça… Aynadan uzaklaştım; fakat, biliyordum, böyle bir düşünceydi. Köpekler sinirimi bozdu, şimdi kendime gelirim. Buldum: Yalnız kalmaktan korktukça yalnızlığım artıyor. Bu sefer gerçekten gülümsedim. İster görün, ister görmeyin; gülümsedim işte. Her şeyimi kaybetmedim daha; çıkmayan candan ümit kesilmez, havlayan köpek ısırmaz. Hay Allah kahretsin! * Çünkü zarfım yoktu evde. Çünkü kimseye mektup yazmadım. Çünkü kimse bana mektup yazmazdı. Korktum. Çünkü, ‘demek ki’ diyemeyeceğim bir yerlere gelmiştim. İçime bir ağrı saplandı. Ne olurdu bir ‘demek ki’ daha diyebilseydim. * Hemen okumadım. Beni bu kadar heyecanlandırmış olan bir şeyi, koridorda, ayak üstünde harcamaya gönlüm razı olmadı. Salona girdim, bütün ışıklan yaktım, sallanır koltuğuma oturdum. Sigara paketini unutmuştum ceketimin cebinde. Yarabbim! Her şeyi birden hiç akıl edemeyecek miydim? Sigarayı, acele etmeden yaktım, bir iki nefes çektim. Gerçek heyecanım geçmişti; kendimi ancak düşünerek heyecanlandırabilirdim artık. * Yakında oturan bir yabancı var mıydı? Yürürken başını, kurumuş yapraklardan kaldırarak biraz çevrene baksaydın bilirdin. * Ah, ne kadar öylesiniz! İşte ben bile, bunları bilmenin ezikliği içinde, yolda bana bir şey soran bir yabancıya yardım etmek için çırpınırdım; ona, uzun uzun bir şeyler tarif ederdim. Eve dönünce de, yabancıyla konuşurken yaptığım yanlışlıkları hatırlayarak kendi kendimi yerdim. * Bugün biraz gariplik hissettim içimde. Otobüste biletçiye para verirken neredeyse gülümseyecektim. * Adres kısmını karıştırdım. Bazı isimleri artık silmeliydim; hayır, yeni bir deftere geçirmeliydim. Bütün hayatım ayıklamakla geçti, gene de bitiremedim süprüntüleri atmayı. * Yazma işini bıraktım. Esaslı bir adam olsaydım bırakmazdım. Her davranışımın yansında, başka bir heyecana kaptırıyordum kendimi. Heyecan mı? Bak bunu unutmuştum, diye mırıldandım. (Yalnız olunca insan daha rahat davranır: mırıldanır.) Klasik, yani ölü dillerle uğraşan bir üniversite öğretim üyesiydi bu arkadaşım. Öğretim üyesi. İnsanın, kartvizitine yazabileceği bir altlık, adını alttan besleyen bir destek. Bana da bir zamanlar, gel şu üniversiteye gir demişti; asistan olursun. Hayır, ben zengin olacaktım; kendi başıma yaratamadığım heyecan havasını, parayla satın alacaktım. Şimdi onun arabası var, katı var; bir insanın daha başka neyi olabilir? Ben, otobüse biniyorum; yüksek düşüncelerimi anlayamayacak kimselerle birlikte yolculuk ediyorum, yüzlerine bakıyorum: Hayır, anlamıyorlar. Üniversitedeki arkadaşım çok yorulunca, atlıyor arabasına; istediği yerde başını dinliyor. Ben sadece bir kere, otobüsle yapılan toplu bir gezintiye katıldım: Rezalet! Onun ayrıca tezleri var, yazıları ve kimsenin bilmediği ölü dilleri var; istesem de ona yetişemem. Kafamda yetişirim tabii. Sen kendini teselli et. Öğretim üyesi kim bilir ne esaslı şeyler düşünüyor şimdi? * Telefona davrandım. Acaba iyi bir şey olacak mı? Hayır! dedim kendime. İyi şeyler birdenbire olur; bu kadar bekletmez insanı. Sürüncemede kalan heyecanlardan ancak kötü şeyler çıkar. Ya da hiç bir şey çıkmaz. * Ne zaman vaktin var? dedi. Her zaman. Ona bu sözü söylemedim tabii. Her zaman vakti olanlara saygı duyulmaz. * …kelimeye vurulması çok güç olan birçok şeyi birden gözümün önünden geçiriyordum; kafamda birçok film üst üste oynuyordu. Ben bu işin içinden çıkamayacaktım. * Köpeklerin yanından biraz tedirginlikle geçtim. Nedense, başlarını bile çevirip bakmadılar bana; belki de kedilerle, çöp tenekeleriyle meşgul oldukları için. Belki de dün gece bir yanlışlık oldu. Gergin oldukları bir sırada geçtim oradan. Belki, kimi görselerdi havlayacaklardı. * Sonunda, gururu bir yana bırakıp, yolumu sormaya karar verdim. Bazılarına, çok hızlı yürüdükleri için yetişemedim. Arkalarından koşarak Ölü Diller Bölümünü soramazdım ya. Bazı tarifler de belirsizdi: Koridorun sonu ne demekti? Bir koridor bitmeden başka bir koridor başlıyordu. Mesele çıkarma dedim kendime. Bir iki yanlış kapı açtıktan ve başlarını kaldırarak gülümseyen insanlar gördükten sonra buldum. * Bu arada, nasıl oldu bilmiyorum arabamı nereye bıraktığımı sordu. Yani, öylesine sordu; içinde bir kötülük yoktu. Fakat bu araba, insanlarla aramda ortak bir konuşma dili yaratılmasına engel oluyordu. * Ayrıca ihtiyatlı olmalı; insan, kafasındaki meseleyi durmadan düşünmeli ki sonuçla birdenbire karşılaşmasın. Yalnızlığa dayanmanın en önemli şartı, her şeye karşı hazırlıklı bulunmaktır. * Kolay bir iki gün geçirdim: Geceleri başkalarına yemeğe gittim. Arada hiç boşluk bırakmadım: İşlerim için koşuştum, onları biraz düzelttim; yanıma bir kitap alarak otobüste, yazıhanede öğle tatilinde, otobüs beklerken okudum (pek bir şey anlamadım); eve geç döndüm ve yatakta Latince-İngilizce-Türkçe (dilbilgisi) çalıştım; sabahları ortalığı topladım; sinemaya gittim, reklam filmlerini bile seyrettim; arada gene kitap okudum (hayatım bir düzene giriyordu); yüksek ağaçlı yollarda yürüdüm (bir tanıdık beni görmüş, Düşünceli gördüm seni, nereye gidiyordun? dedi. Ben mi düşünceliydim?); bir gün eve dönerken yoldaki çingenelerden adını bilmediğim bir demet çiçek bile aldım.Hemen teslim olmadım yani; fakat güzel şeylerin bir gün biteceğini biliyordum (çiçekler taze değilmiş, bir günde soldu). Bütün hayat bunlarla doldurulamazdı; bir gün düşünmek zorunda kalacaktım. ‘Norgunk!’ demişlerdi bana, beni uyarmışlardı (ya da dikkatinizi çekeriz gibi bir şey söylemişlerdi). * Neyse, ben gidecekmiş gibi hazırlanayım (nereye?): Gitmezsem sevinirim. * Bütün gün kılımı kıpırdatmadım. Akşama doğru biraz bahçeye çıktım; bir sandalyenin üstünde, kitap okumaya çalıştım. Bir haftadır okumak için uğraştığım ve her birinde en çok dokuzuncu sayfaya gelebildiğim on sekiz kitaptan biriydi elimdeki. * İşte savaşmadan yenilmiştim. * Büyük bir fırtınaya tutulmuştum. Evet, yabancılarla dolu, bana yabancı olanlarla dolu, uçsuz bucaksız bir denizin ortasında yalnız başıma kalmıştım. Düşündüm. Avcuma aldığım nohutlara bakarak hayatımı, ne işe yaradığını bilmediğim zavallı yaşantımı düşündüm. Nohut ve makarna gibi, bir araya getirilemeyen parçalardan oluşan günlerime acıdım. * Sonra, çalışmalarımı kısa bir süre için ertelemeye karar vererek, ortaya saçtıklarımın hepsini aceleyle eski yerlerine tıktım. Nedense, çıktıkları yerlere sığmadılar. * Güneşin beni ısıtmasını, biraz canlandırmasını istiyordum. Onlar ya da ben, yenilgiye uğruyorduk. Kimin kaybettiği pek belli değildi. Çatışma açıkça olmuyordu. Gözlerim yanıyordu; güneşe, güneş ışınlarının çevremdeki yansımalarına bakamıyordum. * Bir süredir biriktirdiği ve anlayışsızlığım yüzünden ortaya seremediği sözleri yığdı üstüme: * Sonra, fotoğraflan albümlere yerleştirmeye başladım (Tarih sırasında bazı yanlışlıklar oldu herhalde.) Yüzüm, günden güne hiç değişmediği halde (bunu, her sabah aynada yaptığım gözlemlerle biliyordum), resimler arasında vahim farklar vardı. Bu değişikliği, yüzümde izleyemediğim için üzüldüm; hiçbir şeyin gelişimini (ya da çöküşünü) izlemek mümkün olmuyordu. Fotoğraflarımda, hep bir şey düşünüyor gibiydim. (Günlük tutmalıyım; hiç olmazsa düşüncelerimin gelişimini ya da çöküşünü izlemeliyim.) * Ülkeme ve insanlarına kızmaya başladım: Kimsenin doğru dürüst okuduğu yoktu. Doğru dürüst hissetmesini bile beceremiyorlardı. Bu yüzden insan, duyduğu şeyleri söyleyen insanların kültürüne güvenemiyordu. * Düşünme! dedim kendi kendime, düşünme. Düşünmeyi bile bilmiyorsun. Önündeki işe devam et: Birbirine benzemeyen fotoğraflarını yapıştır yan yana, bir işi de sonuna kadar götür. Ölmezsin ya. Belki de ölürdüm. Belki de ölmemek için, hiçbir işin sonuna kadar gitmiyordum. Böyle küçük çalışmaların üst üste eklenmesiyle doluyordu zaman. Ben de kelimeleri birbirine yapıştırarak yaratıyordum zamanı. * Aman yarabbi! Yapmam gereken ne kadar çök iş vardı! İyi ki şu mektubu almıştım. Yapacak bu kadar çok işimin olması birden sevindirdi beni: Yapmasam da önemli değildi; yapacak işlerim vardı ya. Acaba, yarım bıraktığım kitapların kaçıncı sayfasında kaldığımı hatırlayabilecek miydim? * Bir yerden sevmeye devam edebilir miydim? Çünkü sevmek, yarıda kalan bir kitaba devam etmek gibi kolay bir iş değildi. Ya hiç sevmemişsem bugüne kadar? Bir kitaba yeniden başlamak gibi, sevmeye yeniden başlamak pek kolay sayılmazdı herhalde. * Tabiattan, payıma düşen çok az şey kalmıştı. Ömrümü eşya ile geçiriyordum. * Tabiatı sevdiğimi göstermek için, medeniyetten kaçan insanların görünüşüne bürünebilmek için, bu Allahın belası ıssız yerde bahçeli bir ev tutmuştum; fakat bahçeyi otlar sarmıştı. Hiçbir ağaç çiçek filan yetiştirememiştim buraya geldiğimden beri. İki kiraz ağacı da kurumuştu bu arada. Bir saksı bile koymamıştım; ne eve, ne de bahçeye. Gösterişten ibarettim. * Kendime acımak istedim. Mutlak bir ümitsizliğe düşmek istedim. Belki tam düştükten sonra çıkmak kolay olurdu. Fakat, bütün bu düşündüklerimin, kelimelerden ibaret olduğunu biliyordum. Pencereye yaklaştım, başımı yukarı kaldırarak gökyüzüne baktım. Ay oradaydı. Bildiğim ay. Hayır, ben adam olmazdım. Gerçek bir acı duyduğumdan bile kuşkum vardı. * Hep kötü olaylar, can sıkıcı yaşantılar tekrarlanıyordu; güzellikler, bir kere görünüp kayboluyordu. * Heyecanlarımı hep gelecekteki günler için saklamıştım; babam öldüğü zaman yeteri kadar üzülmemiştim, mezarın başında küçük ayrıntılara takılmıştım. Bir ağacı, kuşu filan seyrederken değil, düşünürken sevmiştim. Hayır belki de kendimi yaşanacak güzel günler için saklamamıştım: belki de sadece duygularımda her zaman biraz geç kalıyordum. Babam öldükten iki yıl sonra bir akşam üzeri, biraz üzülür gibi olmuştum. Bazı kitapların da yıllar geçtikten sonra anlamlarını sezmeye başladım. Babam ölmüştü. Eski kitapları da okuyamazdım artık. Bu konularda kendime fazla etki edemedim. Kötü bir öfke kaldı geriye; bahçedeki otların düzenlenmesine yararı olmayacak acı bir öfke. Bir kenara ittiler beni; işimiz acele, seni bekleyemeyiz dediler. * Ben ucuz bir romandım. Hayır, kötü bir edebiyatın bile bir gerçekliği vardı: Can sıkıcı taklitçilikleri bile benden gerçekti. Ben yoktum; hatta ben yokum, olmadım diyemeyecek bir yerdeydim; kelimeler bile yan yana gelerek beni tanımlamak istemezlerdi. Ne olurdu benim de kelimelerim olsaydı; bana ait bir cümle, bir düşünce olsaydı. Binlerce yıldır söylenen milyonlarca sözden hiç olmazsa biri, beni içine alsaydı! * Yaşasaydı acaba nasıl olacaktı? Çiçek açacak mıydı? Benden sorumluluk gitmişti. Saksıyı çukurun içine attım. Eve, yalnızlığıma döndüm. * Sıcak sonbahar bitmişti, birden serin bir sonbahar gelmişti. Bu şehirde yazın ve kışın varlığı pek iyi anlaşılmıyordu. Tabiata biraz daha dikkat etmeye karar verdim. (Bu sefer, sarı yapraklar kaybolmadan onları uzun uzun seyrettim. Her zaman kaçırırdım da. İnsanlar ne buluyordu bu sarı yapraklarda? Yağlıboya tablolarda gene neyse, fakat yerde? Bilmem ki.) * Yetişemedim. Yetişebilir miydim? Kaldırıma oturdum soluk soluğa; ağlamaya başladım. Yani öyle bağırarak değil, hafif gözyaşlarıyla. (Hiçbir işi gürültülü yapamazdım.) * Ben! diye bağırdım bütün gücümle. Sonra adımı tekrarladım birkaç kere. Ben, burada gizli bir mezhebin kurbanı olarak bir saksı çiçeği gibi kuruyup gidiyorum. Ben, çiçeklere bakmasını bilmediğim gibi, kendime bakmasını da bilmiyorum. Ben, yalnızlığı istemekle suçlanıp yalnızlığa mahkûm edildim. Bu karara bütün gücümle muhalefet ediyorum. Ben yalnızlığa dayanamıyorum, ben insanların arasında olmak istiyorum. İnsanların düşmanlara da ihtiyacı vardır. * Yeni bilgiler öğrenmek bir yana, eski bildiklerimi unutmaya başladım. Düşüncelerimin doğruluğunu ölçmekten yoksun kaldım artık. Kimsenin gözünde, anlattıklarımın yansımasını göremiyorum, artık? Her şeyi unutuyorum, noktalamayı bile? Ünlem işaretinin nerede kullanılacağını bilmiyorum? Üstelik ne ıstırap çekmeyi ne de gerçekten korkuyu öğrenebildim (ya da öğrenemedim). Hangi sözü kullanacağımı bilmiyorum. Yalnızlığımın yalnız bana zararı dokundu. (İşte, bir cümlede iki kere yalnız’ kelimesi kullandım.) Yenildiğimi kabul ediyorum? Gizli mezhep kuvvetlerinin geri çekilmesini istiyorum. Burada konserve yemekten ve kitap okuyamamaktan bıktım. Söz veriyorum: Bana eski durumum bağışlanırsa, evi saksılarla dolduracağım ve böceklerin evi istila etmesi pahasına, yerlerin ıslanması pahasına onlara bakacağım. Tabiatı seveceğim, insanları seveceğim, yurduma yararlı olmaya çalışacağım, hiçbir düzene karşı çıkmayacağım. Herkese güleryüz göstereceğim, eleneceğim, çocuk yetiştireceğim, onların altını değiştireceğim, gece uyutmak için sabırla masal anlatacağım, dedikoduları dinleyeceğim, ilgi göstereceğim, ilgi! * Korkuyla beklemek, korkuyu beklemek gereksizdi; * Ben, liseyi bitirdikten sonra üniversiteye girmek isterdim; babam ölmeseydi, birden kendimi yorgun hissetmeseydim. Annem de çok isterdi okuyup adam olmamı, para kazanmamı; bu yüzden serbest bir meslek seçtim ve başarıya ulaşamadım. (Önemi yok, önemi yok.) Memur da olsaydım, başarıya ulaşamayacaktım; zaten memur olmak, başarıya ulaşamamak demektir. Bana öyle söylemişlerdi. Memurun kamuyla bir ilgisi vardır, çünkü ona kamu kesimi denir; ben serbest kesimdeyim. Çok kazanmak istiyordum; fakat bu dünyada biliyorsunuz ancak işini bilenler kazanır. Ben de işimi bilmek istiyordum. Bu yüzden çok okuyordum. Birçok şeyi biliyordum. Şimdi bildiklerimi unutmamak için büyük bir savaş veriyorum. * Ben, oldukça hor görülmekle birlikte, bir vatandaşım. Vatandaşın hakları şunlardır: Bir: İstediği gibi gezer, yani seyahat hürriyeti vardır. Ben, bugüne kadar bir yere gidemedim, pek fırsat olmadı, para kazanmakla uğraşıyordum, fakat borçlardan bir türlü kurtulamadım. Seçmek de hürriyettir, insan istediğini seçer; fakat o seçtiği kimse, seçimi kazanmayabilir, çünkü demokrasi vardır. * Üç çeşit hafıza vardır: Göz hafızası, kulak hafızası, el hafızası. Bunlardan en iyisi el hafızası, yani yazarak öğrenmektir. (Ara sıra biraz da yazmalı. Dur bakalım, bir kerede yirmi filozof, on beş romancı, on devlet adamı, yirmi şair yazabilecek miyim? Sonra yazarsın, şimdi kendinden bahset.) Küçükken kabakulak oldum. Suçiçeği de geçirdim. Tifo olmadım. (Olmadıklarını bırak.) * hiçbir dediğinizi yapmayacağım, çünkü yoruldum, çünkü her şeyi birbirine karıştırdım, çünkü bu dünyada gizli mezhep bile sonunda gelip Beni buldu fakat sevebileceğim bir kadın, bol para, insan yakınlığı beni hiç bulmadı. Ben de üç yıl dört ay önce acılaştım, huysuzlaştım, hiçbir şeyi beğenmez oldum para kazanamayacağımı, insanları sevemeyeceğimi anlayınca uzaklara gittim, kimse beni bulamasın diye. Onlar da beni ciddiye aldılar, gelmediler; sadece gizli mezhebi gönderdiler. Mezhepler, resmi dinden ayrılmış ve din kitaplarınca, papazlarca, hocalarca filan uygun görülmeyen… hayır onlar tarikatlardır; mezheplerin yalnız gizlileri kötüdür, bugün din ve dünya işleri ayrılmıştır, fakat kanun var diye suçlar ortadan kalkmamıştır. Her suçun bir cezası vardır ve insanlara karşı işlenen suçların çok cezası vardır; iki aydan başlar, dokuz aya kadar, on aya kadar, bir yıla kadar, ebediyete kadar.. * Sonra, kötülük neredeydi, kötülük? Görünüşte hep sevgi, ahlak, güzellik sözleri vardı ama, bir yerde kötülük olmalıydı; gizlilikten bir kötülük doğmalıydı. * Kötü insanlar da bir araya geliyordu. Sonra, biraz daha okudum; bütün mezheplerin, dinlerin öteki dünya ile yetinmediğini, yalnız Allaha varmak düşüncesiyle tatmin olmadıklarını sezer gibi oldum. Başkalarına üstün olduklarını hissetmek, onlardan farklı yerlere vardıklarını elle tutulur bir biçimde görebilmek için kurbanlar seçtiklerini gördüm. En zavallı insanlardan kurbanlar buluyorlardı; ne dünyanın ne de ahretin farkında olmayan ve bir ekmek parası için ezilmişliklerini satan insanlardan yararlanıyorlardı, onları kötü ruhlar sayarak cezalandırıyorlardı. * Ona içimi döktüm. Artık kendimi savunacak gücümün kalmadığını söyledim. * Ona, okuduğum kitapları gösterdim. Beni cahil sanmasını istemiyordum. * (İnsan biraz şüphelenir benden, salak herif! Kimse kimseyle ilgilenmiyor ki.) * Nedir bu başımıza gelenler? dedim Biz sözüyle ne demek istediğimi bilmiyordum. Herhalde, kendimi çok yalnız hissettiğim için ‘biz’ dedim. Sonra, ayılınca bunu hatırladım. Biz eve dönmeyelim artık, dedim. Bir otele gittim yattım. * İşte gene, nereye gideceğimi bilmez bir durumda sokaklarda sürtüyorum. Evde korkuyla beklerken ya da korkuyu beklerken geçen zamanın ne de olsa bir önemi vardı, bir geleceği vardı. * Şimdi artık her şeyi kaybetmiştim. Bir yanlışlık olmuştu belki. Bu ülkede her şey çığrından çıkıyordu; her şey çözülüp, gevşeyip, dağılıp gidiyordu. Bir keresinde de bir kızı sever gibi olmuştum; bu kız bana söylemişti, her şey gibi aşk da soluklaşır demişti. Kendi de soluk benizli, zayıf bir şeydi. Dediği gibi olmuştu. Aşk da soluklaşmıştı. * Çok yoruldum, diye söylendim, bir ağacın gövdesine yaslanıp; dolaşacak, evden çıkacak gücüm kalmadı. Evlensem iyi olacak. * Nerelerdesin? diyenler çıktı ama, esaslı bir şekilde merak eden pek yoktu. * Akşamüzeri de, bu dünyada kalan son akrabama, dayı-amca-teyzeoğlu gibi birine gittim. Yılda bir görürlerdi yüzümü. Onun için durumun hiç farkında değillerdi. * Sonra, bir sözümün arasında, gene yalnız mı yaşıyorsun? dedi. Başımı önüme eğdim. Ben galiba evlenmek istiyorum teyze, dedim. Acaba bana göre bir şeyler bulunabilir miydi? Neden bulunmasın? Her zaman, yorgun erkekler için, kendine göre bir tane bulamayanlar için, eli yüzü düzgün bir şeyler bulunabilirdi. Bazı kızlar, hanım hanımcık evlerinde oturup böyle kısmetler beklerlerdi. Bu arada, ellerinde daima bir bez parçası, çeyizlerini hazırlarlardı. Her gün yeni bir yemek yapmasını öğrenirlerdi ve pencerenin kenarına oturup, kırmızı ya da soluk yanaklarını cama dayayarak o bilinmeyen, o tanımlanamayan, o nasıl olursa olsun gelecek kocalarını beklerlerdi. Evin erkeklerine hizmet ederek, gelecekteki kocaları için talim yaparlardı. * Ağlayacaktım neredeyse; fakat ağlamadım, yanımda beni daha fazla duygulandırabilecek kimse yoktu çünkü. * Bu arada, başka çiftlerin de baş başa yemek yediklerini fark ettim ilk defa. Ben de artık, yemekten sonra kızı evinin kapısına kadar götürüp öpenlerden biri olmuştum; fakat benim davranışlarımda yürümeyen bir şey vardı. Yalnız olduğum gecelerde, baş başa yemek yiyen çiftlerden bir ikisini izledim. Evet, onlar başkaydı. Belki onlar, düzgün bir yaşantının tabii bir sonucu olarak birbirlerini bulmuşlardı; belki sevgi diye bir şey vardı ortada. Birbirlerine bakışlarından, yolda yürüyüşlerinden, ayrılışlarından bunu seziyordum. * Hastalandığımı söyleyerek nişanlımı bir arabaya bindirip gönderdim. (Sevgi değil de seçme yoluyla kız aldığım için, böyle kolaylıklarım vardı.) * Siz, elbette bilemezdiniz; ayrıca değişimin ne zaman olduğunu da durup dururken bana resmen bildiremezdiniz herhalde. Belki de bildirdiniz -yani onu demek istemiyorum. * Acaba, döndüğünüz zaman, beni odada bulamayınca ne düşündünüz? * Fakat, ben talihsizin biriyim muhterem efendim: Başka kalem bulamadığım için kırmızı tükenmezle devam etmek zorunda kaldım mektubuma. Ne diyeceğimi bilemiyorum. Hep küçük dertler değil mi? Fakat, küçük bir köpeğim var -hayır, bunu daha sonra yazmak istiyorum. Doğrusunu isterseniz nerede kaldığımı da unuttum. Yazdıklarımı okursam da size bu mektubu göndermeye cesaret edemeyeceğimden korkuyorum. Önün için, kaldığım yerden değil, kalmadığım yerden devam ediyorum. * Uzun çabalardan sonra, beni dinlemesini sağladığım bir kadın… Sözü kadınlara getirmekte biraz acele mi ettim acaba? Tabii benim sözünü ettiğim kadın, sizin düşündüğünüz anlamda, cahilin biriydi. Ne yapalım ki ben.! (her şeyi anlatmaya kararlı olduğuma göre, böyle anlamsız noktalama işaretlerine sığınmamalıyım, değil mi?) evet ben, kadınlardan pek anlamam muhterem efendim. Daha doğrusu, onları tanımak konusunda fazla denemeden geçme fırsatını elde edemedim denebilir. Onların dilinden anlamam; sadece gözlerine kuşku ve endişeyle bakmasını bilirim. Fakat bu kadını -tabii istemeden-bazı arkadaşlarıma tanıtmak durumunda kaldığım zaman, onların gözünden, doğru bir iş yapmadığımı sezdim. * Yani, demek istiyorum ki, bu kadını hiç olmazsa bir hafta filan aramayacak kadar küçük bir uğraşım olsaydı. Çünkü, efendim, anladı sonunda kendisinden başka ilgilenecek bir şeyim olmadığını. * Bunu inkar etmiyorum. Fakat muhterem efendim, sorarım size: Ebedi aşk nedir? İkimizin de ‘yapacak hiçbir şeyi olmamak’tan başka ortak özelliklerimizin bulunması mıdır? Anlıyorum, yıllarca süren zorunlu bir yalnızlıktan sonra nasıl olur da bu kadar titiz davranabilirsin? diyeceksiniz. Fakat muhterem efendim, şurasını iyi biliniz ki bazı şeyler sorulamaz insana; bunu soran siz bile olsanız, gene aynı sözü söylerim çekinmeden. Ne demek oluyor yani? Burada, ‘Benden daha iyisini ne hakla istiyorsun?’ gözleriyle bana bakan bu talihsiz kadın gibi hissetmemenizi bekliyorum sizden. Büyük bir incelik göstererek beni çağırmış olduğunuz kokteyl partinizde: bile, bütün yüksekten bakışlarına rağmen, aslında birçok şeyin farkında olmayan birtakım insanların bulunduğunu siz benden daha iyi bilirsiniz. Ne var ki ben onlar gibi düzgün ve zarif hareketlerle konuşmasını, içki içmesini ve kadınlarla konuşmasını beceremiyordum. Gerçekten güzel kadınlar vardı ve ben yaşlı sevgilimden utanmaya başlamıştım. * Bu yüzden onu, cebimden çıkarıp gene bir duvarın üstüne bırakmayı bile düşündüm. Önce kaldırımın üstüne koydum; fakat yürümedi. Nereye bıraksam olduğu yerde kalıyordu. İhtiyar sevgilim gibi, benden başka gidecek yeri olmayan bir yaratık daha başıma musallat olmuştu. * Saçmalıyorum, muhterem efendim; ne var ki beni tanıyorsunuz, benim birisine kötülük edebileceğimi düşünebilir misiniz? Her şeyden önce gücüm yetmez. * Utanmıyor musun? gibi sözler duydum. Artık ne yaptığımı bilmiyordum. Oradan oraya koşarak önüme gelene bütün meseleyi baştan anlatıyordum. Herkes geri çekiliyordu. * Daha uzun yazmak isterdim size. Fakat bir mektup ne kadar uzayabilir? Bu arada unutmadan şunu belirtmek isterim ki, size yazmaya hele bu kadar uzun yazmaya cesaret edişimin sebebi, son günlerde bana karşı gözlerinizde bir başka ilgi sezmiş olmamdır. Ya da bana öyle geldi, bilmiyorum.
Yok senin kendi hayatın. Benim ölümümdür sadece senin hayatın. Ne yaşarsın ne de ölürsün bu yüzden… Hiçbir kadın tutmaz seni göğsüne. Hiçbir kadın paylaşmaz seninle gecenin tutkusunu… Yok hiçbir çocuğun yanına gelip: Seni seviyorum diyecek…
*
İyi bir dost ol, Ey ölüm!…
*
Teşekkür ederim sana, ey hayat. İnanma bana eğer dönersem ya da dönmezsem. Ne yaşıyordum ne de ölüydüm.
*
Yoruldun mu benden, dost? Neden terk ettin beni?
*
Hiçbir şey kalıcı değildir sonsuza dek. Doğmanın zamanı var Ölmenin zamanı, Konuşmanın zamanı var Susmanın zamanı…
*
“Ben ve Kadınım, sonsuza dek” Böyle başlar aşk. Fakat bitirir kendini sıkıntılı bir elveda ile “Ben ve O kadın”
*
Gel dostça ve içten olalım: Benim hayatım senin, tümüyle yaşandığında. Karşılığında, bırak seyredeyim yıldızları.
Gördüm ölülerin ne hatırladıklarını ve ne unuttuklarını…
*
Biz ayrılmadık. Ama asla karşılaşmayacağız.
*
Aşk bitince bunun aşk olmadığını anlıyorum Aşk yaşanmalı, hatırlanmamalı.
*
Dünya hayalin kadar genişler.
*
Sonu belli, başlangıcı belirsizken neden bu kadar acele ettik?
*
Gelip giden bir umudum var ama ona veda etmeyeceğim.
*
Babacığım, teselli verecek bir şey söyle bana!
*
Henüz aşktan ölmedim Fakat bir anne oğlunun karanfile dikilen bakışlarını görür vazonun yaralanmasından endişe duyan Sonra ağlar defetmek için bir kazayı Daha vuku bulmadan Sonra ağlar geri getirmek için beni tuzakların yolundan sağ salim, yaşayayım diye burada.
*
Dönmeyeceğim gittiğim gibi Dönmeyeceğiz… Arada sırada olsa bile!
*
– Yoruldun mu babacığım Terlemiş gözlerin?
Yoruldum oğlum..
Taşır mısın beni?
Beni taşıdığın gibi babacığım Taşıyacağım bu hasreti başlangıcıma kadar ve hasretin sonuna kadar Bu yolu kat edeceğim sonuma kadar… Ve yolun sonuna kadar!
*
Ey ölüm, zaman tanı bana cenaze hazırlıklarım için… Ey ölüm, bekle! Çantamı yapmam için: Diş fırçası, sabun, ustra, kolonya ve giysiler. Hava ılıman mı orada?… Bir kitap yeterli mi bana? Zaman öldürmek için, yoksa bir kütüphaneye mi ihtiyacım olacak?
*
Biz bir olan ikiyiz…
İki olmaya dönmek ihtiyacındayız, böylece sürdürebiliriz kucaklamayı birbirimizi.
*
Tek istediğim hiçbir isteğim olmamasıdır…
*
İşkence yaptın bize, Ey aşk! Boşuna sürükledin bizi yolculuktan yolculuğa…
Adlarımızdan bile soyundurdun bizi, Ey aşk! Dedi sarhoş hüthüt: Uçabilmek için uçmak zorundasınız.
Dedik: Biz aşıklardan başka bir şey değiliz ve yorgun düştük aşkın beyazlığından,
*
Bir sürgün yeridir aşkımız. Şarabımız bir sürgün yeridir, ve bir sürgün yeridir bu kalbin tarihi…
*
Bir sürgün yeridir gönül bizi toprağımızdan uzaklaştıran ve aşkımıza götüren. Bir sürgün yeridir gönül bizi kendi gönlümüzden uzaklaştırıp yabancıya götüren…
Bir sürgün yeridir düşünce…
Bir sürgün yeridir şiir…
*
Geri geldik, sadece istenmeyen bir yolculuktan geri döndüğümüzü anlayabilmek için.
*
Sakin, düzenli bir cenaze istiyorum…
Ne iftira, ne küfür ve ne de kıskançlık. Benim için daha da iyi olacak, çünkü ne eşim ne de çocuklarım var…
fakat sevmeyiz trenleri, yeni istasyonlar yeni birer sürgün yerleri olduğunda… Tüm yolcular dönerler ailelerine, fakat biz dönmeyiz her hangi bir yuvaya..
*
kendi mesafemle bile mesafeliyim. Ne kadar uzaktadır, öyleyse, Aşk? Hızlı kızlar, soyguncular gibi, avlar bizi. Unuturuz, tren pencerelerinde karalanan adresleri. On dakika için aşka düşen biz, giremeyiz eve ikinci kez. Bir yankı olamayız biz ikinci kez.
*
Düşen bir kar gibi terim… Savruldum yatağa… Bir süre için bilincimi kaybettim, ve sonra öldüm. Kısa ölümün kapısında bağırdım: Seni seviyorum, girebilir miyim ölüme senin ayaklarında? Ve öldüm, öldüm tamamen. Senin ağlaman olmadan, …Beni geri getirmek için, ellerinin göğsümü yumruklaması olmadan. Ne sessiz ve barış doludur ölüm? Seni sevdim ölümden önce ve sonra, ve arada görmedim hiçbir şey annemin yüzünden başka.
*
Bir süre önce gelip geçen aşıkların söylediğini söyleriz sadece. Hoşça kal çabuk gelir. Bu telaşlı karşılaşma başka otellerde bizi sevenleri unutmak için miydi sadece? Bu zevk verici sözcükleri başka birine daha söylemedin mi? Bu zevk verici sözcükleri ben söylemedim mi başka birine, bir başka otelde, ya da bizzat bu yatakta? Aynı adımları izleyeceğiz, diğerleri de gelip aynı adımları izlesin diye…
*
Ey babacığım Kardeşlerim beni sevmiyorlar Sert taşlarla Ve acı kelimelerle kalbimi incitiyorlar
*
özlüyorum pişirdiği ekmeği kahvesini dokunuşunu çocukluğum büyüyor içimde günden güne. göz kulak oluyorum kendime ölürsem çünkü utanırım annemin gözyaşlarından
geri dönersem bir gün anne kirpiklerine örtü yap beni ört kemiklerimi
*
geri dönersem bir gün anne tandırının ateşine bir odun olarak koy beni… as evinin avlusunda bir çamaşır ipi gibi. direncimi yitirdim anne duaların olmaksızın
*
Bu şiirin bitmesini istemiyorum bu güz gününün bitmesini istemiyorum sonsuzluğun doğruluğundan emin olmadan. Sevmeye muktediriz sevdiğimizi hayal etmeye muktediriz ertelemeye intiharı -illaki edeceksek- başka bir zamana…
*
Gözlerin bir diken yüreğe saplanmış, çıldırasıya sevilen, işkencesine dayanılamayan.
*
Sözlerin güvercin gibi yuvamdan uçtu gitti.
*
biz kaybettik, aşk da kazanmadı hiçbir şey çünkü sen aşksın ey aşk, nazlı bir çocuksun! kırıyorsun göğün biricik kapısını, söylemediğimiz tüm sözleri! çekip gidiyorsun.
*
ertelenmiş bir günde, oynaşırken prangalarımızla kaybettik durmadan, aşk da kazanmadı hiçbir şey çünkü sen nazlı bir çocuksun ey aşk!
*
Evde oturuyorum, ne hüzünlü ne mutlu ikisinin ortasında. Umurumda değil gerçekten kendim olup olmadığım… Bilsem ne yazar!
Onları mutlu kılmak için Gülücükler takıştırıyorum Hüzünlü çehreme
*
Yaşamla boğuşuyorum.
*
“Yavaş olun” dedim, “Rica ederim, ağır ağır öldürün beni ki son şiirimi yazayım, kalbimin kadını için.” Ama onlar… Gülüyorlar, gülüyorlar ve hiçbir şeyi çalmıyorlar evden, kalbimin kadınına söyleyeceğim sözlerden başka, çalmıyorlar evden hiçbir şeyi…
*
Biz ikimiz ne falcıyız ne uğursuz, biz sadece geç kalmış iki kişiyiz!
*
Memleketim benden uzak… Kalbim gibi!
*
Hayata teşekkürler ediyorum! Ne hayatta ne de ölüyüm Ey yalnız olan! Yalnızdın, yalnız kalacaksın
*
Yürüyordum kendimle yan yana: Güçlü ol, ey yoldaşım.
*
Bizim anamız olsaydı keşke Anamız olsaydı da acısaydı bize.
*
Ve babam dedi bir gün: “Yurdu olmayanın Mezarı da yoktur” … Ve yasakladı bana yolculuğu!
*
Yaraya dönüştü gül Ve artık susuz pınarlar. – Çok mu değiştim ben? – Çok değişmedim ben…
*
Neden öyleyse, Soluyoruz böyle, her ikimiz de hatıralar gibi?
*
Ahmed için, iki kelebek arasında unutulmuş Bulutlar gittiler ve evsiz bıraktılar beni…
Yalnızdım Tekrar yalnız…
*
Yeniden başlamak elimde olsaydı, aynı seçimi yapardım. Çitin üstünde güller. Aynı yollardan geçerdim, Cordoba’ya varsın varmasın… Yakına gel ve dinle. Paylaş ekmeğimi, iç şarabımı, yalnız bırakma beni yorgun bir söğüt gibi.
*
Ne suç işledim, beni yok etmeni gerektiren?
Bırakmayacağım asla, kucaklamayı seni.
*
Seni seviyorum Rita. Seviyorum seni. Uyu, giderim ben Nedensiz, vahşi kuşlar gibi, giderim. Nedensiz, zayıf rüzgarlar gibi, giderim. Seni seviyorum Rita. Seviyorum seni. Uyu.
*
Bir bayrak? Ne iyiliği dokundu bugüne dek bayrakların? Hiç korudular mı bir kenti bir bombanın şarapnelinden?
*
Ne söyler hayat Mahmud Derviş’e? Yaşadın, aşka düştün, öğrendin ve sonunda seveceklerinin tümü artık ölü.
*
Söyledik ayrılacağımızı… Neden öyleyse köpük ve dalgaları silahlandırıyorlar bu ağır top ateşiyle…
*
Rita ayrıldı dizlerimden…
Seni sevmek için doğdum ben. Terk ettim annemi ilahilerde, dünyayı lanetleyerek…
*
Ve kim yaşayacak evimizde bizden sonra, baba?
Kalacak olduğu gibi.
Neden terk ettin atı yalnızlığa?
Eve eşlik etsin diye, sevgili oğlum.
Çünkü yok olur evler eğer sakinleri giderse uzağa.
*
Şiir aya merdivenimizdir…
*
Fakat kucakladığımdan bu yana şiiri, harcadım boş yere ruhumu ve sordum bu nedenle: Ben kimim? Ben kimim?
*
Ağlar hep ney sesi duyduğunda…
*
Şöyle şeyler dedi bana, örneğin: Kendine kadın olarak, bizim mahallenin kızlarından daha güzel olan, her hangi bir yabancı kadın seç. Fakat, inanma başka hiçbir kadına annenden başka. Ve inanma her zaman anılarına. Kendini yiyip bitirme, anneni aydınlatmak uğruna…
*
Bekleme artık gülle randevuları.
*
Gel anlayışlı olalım öyleyse.
Gel gidelim olduğumuz gibi: Özgür bir kadın ve neylere sadık bir dost. Olmadı zamanımız birlikte yaşlanmaya, yorgun argın sinemaya gitmeye…
*
Birlikte olmak kafi gelmedi bize, birlik olmak için. Biz bir bugünsüzdük, nerede olduğumuzu görebilecek. Özgür bir kadın ve daha yaşlı bir dost. Gel gidelim birlikte ayrı yollarımız üstünde. Gel gidelim birlikte ve anlayışlı olalım.
*
Bu bir aşktır yoksul ve paylaşılmayan, sakin, sakin, kırmayan Senin payına düşen günlerin bardağını, Alevlendirmeyen bir soğuk ayın ateşini Yatağında…
*
Terketme beni bütünüyle ve Alma beni bütünüyle. Uygun yerde ortaya çıkar Uygun zaman. Çünkü sen yolsun ve rehbersin.
*
Ağlarım nedeni olmadan ve severim seni, Seni, olduğun gibi,
*
Ben her kimsem oyum Senin kimsen o olduğun gibi: Bende yaşarsın Ve sende yaşarım ben, sana doğru, senin için.
*
Ayrıl, git! İsterim seni ve istemem hiçbir şeyini, Beklemedim seni, beklemedim hiç kimseyi. Fakat doldurmak zorunda kalacağım şarabı Kırılmış iki bardağa ve yasaklayacağım gönlüme Kendisiyle meşgul olmayı, beklerken seni.
*
Bu aşktır, dostum, seçtiğimiz ölümümüz, Gelip geçen, sürekli bir gelip geçenle evlenen. Sonum yok benim, başlangıcım yok. Ve Busayna bana ait değil ve ben ait değilim Busayna’ya, Bu, budur aşk, dostum…
*
Şiir şiir değil. Ne de nesir, nesir. Ve dedin: Bırakmayacağım seni Al beni kendine doğru Ve al beni kendinle!…
*
Hiçbir melek görünmedi bana sormak için: “Ne yaptın orada, dünyada?” Duymadım kutsanmışların ilahilerini, ne de günahkarların iniltilerini. Yalnızım bu beyazlık içinde, yalnızım…
*
Bir gün ne olmak istiyorsam o olacağım. Bir gün asma olacağım… Ve gelip geçenlere şarabımı sunacağım…
*
Yolculuk başlamadı henüz, yol bitmedi. Bilgeler ulaşamadılar henüz sürgünlerine, Sürgünler elde edemediler henüz bilgeliklerini…
Her rüzgarda bir kadın alay eder şairiyle: -Ver bana dişiliğimi ve al şu bana sunduğun yönü, şu parçalanmış yönü…
*
Ey ölüm, bekle beni deniz kıyısındaki romantiklerin Cafe’sinde. Okların tutturamadı hedefi bu kez, ve geri döndüm ölümden…
Teşekkür ederim sana, ey hayat. İnanma bana eğer dönersem ya da dönmezsem. Ne yaşıyordum ne de ölüydüm. Yalnız sen-sendin yalnız olan, mutlak yalnız olan…
*
Nereden doğar şiir sanatı? Kalbin meylinden mi, bilinmeyenin bir doğuştan anlamından mı, bir çöldeki bir kırmızı gülden mi?
*
Uyanmanı yaşa, düşünü değil. Her şey ölür. Yaşa hayatını sevilen bir kadın gibi.
*
Eğer iki kalbim olsaydı, duymazdım pişmanlık hiçbir aşktan. Kendimi yanılttığımda derdim: Ah yaralı kalbim, kötü bir seçim yaptın!
*
…Kendi evimde Hem misafir eden ve hem de misafirdim. Baktım boş eşyalara, Bulamadım bir iz kendimden.
*
Ben ne isem ve ne olacaksam oyum. Kendim seçeceğim kendi yerimi, ve seçeceğim sürgünümü. Bir epik sahnenin son perdesi benim sürgünüm.
*
Gelemedim kayıpla yüz yüze. Dikilip kaldım kapıda bir dilenci gibi. Nasıl izin isteyebilirdim yabancılardan kendi yatağımda yatabilmek için…
*
Ne söyleyebilir şiir bir felaket zamanında?
*
Şiir, bir teselli,
*
Muharebe meydanındaki gül gibi.
*
Yarınımı beklemede zaman yok bedenimde.
*
Babam nasıl? Hâlâ eskisi gibi Allah’ı zikretmeyi Evlatlarını, toprağını, zeytini seviyor mu? Kız kardeşimiz nasıl? Büyüdü mü? Geldi mi ona dünürcü? Ninem nasıl? Hâlâ eskisi gibi kapıda oturuyor mu? Bize hayır dua ederek…
*
Bana gelince derim ki: “İndir burada beni. Benim de onlar gibi hiçbir şey hoşuma gitmiyor. Fakat yoruldum ben, yolculuktan.”
*
Bir şey yok senden sonra gidecek dönecek bir şey yok
*
‘Beni tanıyor musun?’ dedim Yitirdiğim çocuk ağladı: ‘Ayrılmadık fakat asla kavuşmayacağız.
*
Ne zamandan beri gözetliyorsun beni ve hapsediyorsun bende kendini?
*
Siyah zambaklar kalbimdedir Ve dudağımda… Alev … Benden fısıltı bekleme! Neşe de umma!
*
Seni büyük yolculuktan önce söylediğimden daha çok seviyorum. Seni seviyorum. Hiç bir şey bana acı vermiyor Ne hava, ne de su… Ne sabahındaki fesleğen, ne Akşamındaki zambak bana acı verir bu yolculuktan sonra
*
Sevgilim.. Beni azarlama..
*
Göğsünü aradılar Bir şey bulamadılar kalbinden başka Kalbini aradılar Bir şey bulamadılar halkından başka
*
İki kelebeğin arasında unutulan Ahmed için Bulutlar geçti ve beni sürgün etti Ve dağlar paltolarını attılar ve beni gizledi
*
Ben Yusufum baba. Baba, kardeşlerim beni sevmiyorlar, beni de kendi aralarında istemiyorlar baba. Bana saldırıyorlar ve bana taş ve laf atıyorlar. Ölmemi istiyorlar beni övmek için. Evinin kapısını ben olmadan kapattılar onlar.
*
Hayat normal olduğunda Başkaları gibi özel nedenlerle üzüleceğiz
*
İç sesim diyor ki: Biz de gülümseyeceğiz!
*
Yukarıya bakar Bir yıldız görür Kendine bakan!
Vadiye bakar Kabrini görür Kendine bakan
Bir kadına bakar, Kendisine eziyet eden ve ondan hoşlanan
Kendisine bakmaz Aynasına bakar
Kendisi gibi garip birini görür Kendine bakar!
*
Sen evim ve sürgünümsün..
*
Ve sana dikkatlice baktığımda.. Kaybolmuş şehirler görürüm Kırmızı bir zaman görürüm Ölümün ve kibrin sebeplerini görürüm
*
Kibirlen… Kibirlen! Ne kadar da cefa etsen Kalacaksın, gözümde, etimde bir melek Ve kalacaksın, sevgimizin seni görmemi istediği gibi
*
Ben kadınım, ne az ne de çok (sadece) Hayatımı olduğu gibi yaşıyorum İp ip Yünümü eğiririm giymek için Ne “Homeros” hikâyesini ne de güneşini tamamlamak için değil Gördüğümü görürüm. Olduğu gibi, şeklinde Fakat ben ara sıra gölgesine Dik dik bakarım
Şairlerden biri şöyle der: Eğer şiirlerim sevenlerimi sevindirirse Ve düşmanlarımı kızdırırsa O zaman ben şairim…
*
Ey okuyucum! Benden fısıltı bekleme Eğlence bekleme
*
A dostum, kara gözlüm Al beni! Nasıl ayrılırız Senden başka hiç kimsem yoksa?
*
Bir yoksuldur arap şairi Alışmıştır sessizliğinin kılıcıyla ölmeye Bir mesaj bırakmıştır gözlerine “Yarın” demiştir, “Gözlerimi anlayacaksın!” Ben de bir mesaj bıraktım gözlerime Ama sanırım Sen anlamadın!
*
Yaşamla boğuşuyorum Tam bir erkek gibi sorumluyum Çalışıyorum Bir lokantada bulaşık yıkıyorum Kahve yapıyorum müşterilere Onları mutlu kılmak için Gülücükler takıştırıyorum Hüzünlü çehreme
*
Hepimiz iyiyiz diyor herkes Üzgünüm diyen yok! Sahi, ne yapıyor babam? Tanrıyı zikrediyor mu yine eskisi gibi? Çocuklar, topraklar ve zeytinlikler nasıl? Ya kardeşlerim? Memur oldu mu hepsi? “Her biri öğretmen olacak” Derdi babam “Aç kalırım ama onları kitapsız koymam” Demişti bir gün
Sanki neşeliymişim gibi eve döndüm. Kapının zilini çaldım birkaç kez ve bekledim… Belki gecikmiştim. Kimse açmadı kapıyı. Koridorda hiçbir nefes yok. Hatırladım evimin anahtarlarına sahip olduğumu. Ve özür diledim kendi kendimden: Unuttum seni. Gir içeri! Girdik içeri. Kendi evimde Hem misafir eden ve hem de misafirdim. Baktım boş eşyalara, Bulamadım bir iz kendimden. Belki… belki hiç bulunmamıştım burada. Bulamadım hiçbir benzerlik aynalarda. Sordum kendime: Neredeyim ben? Ve, boşuna, bağırdım uyandırabilmek için kendimi bu sayıklamadan… Dedim kendi kendime: Neden bu geri dönüş? Ve özür diledim kendimden: Unuttum seni. Çık dışarı! Fakat yapamadım. Yönelttim kendimi yatak odasına, Ve koştu rüya bana doğru, Sarmaladı beni ve sordu: Değiştin mi? Değiştim, çünkü daha iyidir evde ölmek, terkedilmiş bir yere doğru giden yoldaki bir araç tarafından ezilmekten!
Minibüsteki bir yolcu: “Hiçbir şey hoşuma gitmiyor, Ne radyo, Ne sabah gazeteleri ne tepelerde dolaşmak, Ağlamak istiyorum” der. Şoför: “Durağa varıncaya kadar bekle, Ağla tek başına ağlayabildiğin kadar” der.
Bir Kadın: “Benim de Hiçbir şey hoşuma gitmiyor. Oğluma kabrimi gösterdim. Hoşuna gitti ve uyudu (öldü) benimle vedalaşmadan” der. Üniversite öğrencisi: “Benim de Hiçbir şey hoşuma gitmiyor. Arkeoloji okudum. Taşlarda kimliğimi bulamadan. Ben gerçekten ben miyim?” der. Bir asker: “Benim de Hiçbir şey hoşuma gitmiyor. Beni kuşatan bir hayaleti kuşatıyorum daima” der.
(Tüm yolcular) bağırırlar: “Durağın ötesini istiyoruz, Devam et!”. Bana gelince derim ki: “İndir burada beni. Benim de onlar gibi hiçbir şey hoşuma gitmiyor. Fakat yoruldum ben, yolculuktan.”
Uykuya daldığında sessizce çektim ellerimi Örttüm düşlerini Ve gözkapaklarının altında gizlenen bala daldım Dualar ettim dermanı kalmayan ayaklara İki büklüm oldum, kalp atışlarına karşı Bir buğday gördüm, mermer ve bakır üstünde Bir damla kan süzüldü gözlerimden Titredim Evet, yatağımda uyuyordu park
Kapıya koştum Hâlâ uyuyordu birtanem, canım Dönüp bakamadım Eski ayak seslerini duydum, yüreğimin zilini Kapıya koştum —O ise anahtarı çantasında Bir aşk meleği gibi uyumakta— Yağmurlu bir gece, çıt çıkmıyor yollarda Onun kalp atışlarından ve yağmurdan başka Kapıya koştum Kapı açılıyor Çıkıyorum Kapı kapanıyor Gölgem çıkıyor ardımdan • Madem ki yabancısıyım artık anılarımın ve evimin Neden, “Elveda” diyeyim?
Merdivenleri indim Çıt çıkmıyor Onun kalp atışlarından ve yağmurdan başka Ve onun ellerinden sefer arzusuna doğru inişe geçiyor adımlarım
Ağacın yanına gittim Burada öpmüştü beni Burada çarpmışa beni Gümüşümsü karanfilimsi yıldırımlar Burada başlıyordu onun dünyası Burada bitiyordu… Soğuk mu soğuk civa gibi birkaç saniye durdum Yürüdüm Duraksadım Sonra yürüdüm Adımlarımı ve belleğimi toplayarak Yürüdüm “ben”le birlikte!
Ne veda ne de ağaç! Uyumuştu pencereler ardındaki kösnüler Uyumuştu tüm ilişkiler Uyumuştu pencereler ardındaki ihanetler Uyumuştu bilimadamları!
Rica uyuyor Uyuyor Uyandırıyor düşlerini Sabah, öpücüğünü alacak Yine gün doğacak Sonra arap kahvesi yapacak bana Ve kendine sütlü kahve Yine aşkımızdan söz edecek Belki bininci kez Yine yanıtlayacağım Sabah kahvemi hazırlayan o ellerinin Kurbanı olayım o ellerinin
Sokaklar Gazinolar Pastaneler Kaldırım kahveleri Gişeler Hepsini turladım birer birer Seni seviyorum Rita, seni seviyorum Sen uyu, ben gidiyorum Taş yürekli bir kuş gibi nedensizce gidiyorum Cılız bir rüzgâr gibi nedensizce gidiyorum Seni seviyorum Rita, seni seviyorum Sen uyu, ben gidiyorum Sen uyu Soracağım tam onüç kış sonra Soracağım: Uyuyor musun hâlâ? Yoksa uyandın mı Rita’m.. Rita! Seni seviyorum Rita’m! Seni seviyorum!
Burada, tepelerin yamaçlarında, alacakaranlığın ve Zamanın güllesinin karşısında, Kırılmış gölgelerin bahçelerinin yakınında, Tutsakların yaptığını yaparız biz, Ve işsizlerin yaptığını: Umut ekeriz.
**
Burada yoktur “Ben”. Burada hatırlar Adem tozunu çamurunun.
**
Kuşatmada birer aralıktır hayat…
**
Ölçerler askerler Varlıkla yokluk arasındaki mesafeyi Bir tankın gezi ile.
**
Ölçeriz biz bedenlerimizle Obüs arasındaki mesafeyi altıncı hislerimizle.
**
Siz, kapı aralığında duran, girin içeri, İçin bizimle Arap kahvesini. Ve anlayacaksınız sizin de bizim gibi insan olduğunuzu. Siz, evlerin kapı aralıklarında duranlar çıkın dışarı bizim sabahlarımızdan. Bizler de hissedeceğiz güvenini sizler gibi insan olmanın, o zaman.
**
Gözden kaybolunca uçaklar, beyaz, beyaz güvercinler uçarlar ve yıkayıp temizlerler gökyüzünün yanaklarını…
(Bir Katil’e) Eğer incelemiş olsaydın kurbanın yüzünü ve düşünseydin iyice, anneni hatırlamış olacaktın Gaz odasındaki, ve kurtulmuş olacaktın silah mantığından Ve değiştirecektin fikrini: Bu yol değil kişinin kimliğini tekrar bulacağı yol.
**
Kardeşlerimiz var bu geniş alanın ötesinde Mükemmel kardeşler. Severler bizi. Seyrederler bizi ve ağlarlar. Ve sonra, gizlice, söylerler birbirlerine: “Ah! Eğer bu kuşatma ilan edilmişse…”. Bitirmezler Cümlelerini: “Terk etmeyin bizi, bırakmayın bizi.”
**
Kayıplarımız: her gün iki ile sekiz arasında şehit ve on yaralı ve elli zeytin ağacı…
**
Bir kadın dedi buluta: ört sevdiğimi Benim giysim kana bulandı çünkü.
**
Eğer yağmur değilsen, sevdiğim Ağaç ol! Doğurganlıkla yüklü ağaç ol. Eğer ağaç değilsen sevdiğim Taş ol! Nemle doymuş taş ol. Eğer taş değilsen sevdiğim Ay ol! Seven kadının rüyasındaki, ay ol. (Böyle söyledi bir kadın oğluna, oğlunun cenazesinde)
**
Yorulmadın mı ey nöbetçi?
**
Birazcık mutlak ve mavi sonsuzluk yeterli olacak Bu günlerin yükünü hafifletmeye ve bu yerin batağını temizlemeye.
**
Ruha bağlıdır doruğundan aşağı inmek ve ipek ayakları üstünde yürümek yanım sıra, el ele, iki eski dost gibi, ekmeğini ve antik şarap bardağını paylaşan. Yürüyebiliriz bu yolu birlikte. Ve sonra farklı yönler alacaktır günlerimiz…
**
… Hayat burada, orada değil.
**
Kuşatma durumunda, zaman mekan olur Kendi sonsuzluğunda sabitlenmiş. Kuşatma durumunda, mekan zaman olur Dününü ve yarınını kaybetmiş olan.
**
… Direnmek, kişinin kalb sağlığını teyid etmesi demektir…
**
Yazmak hiçliği ısıran bir eniktir Yazmak yaratır hiçbir kan izi bırakmadan.
**
Bağırırım yalnızlığım içinde: Uyandırmak için değil uyuyanları; Fakat çığlığım uyandırsın diye beni Kendi esir hayalimden.
**
Ben sonuncusuyum şairlerin Kendi düşmanlarının kaygılarını paylaşan. Dünya belki de dardı İnsanlara ve tanrılara.
**
Ayakta burada. Oturarak burada. Her zaman burada. Ebedi burada. Tek bir amacımız var, bir tek: Var olmak.
**
(Şiir’e) Kuşat kuşatmanı!
**
(Şiir ve Düzyazı’ya) Uçun birlikte! Bir kırlangıcın iki kanadının Kutlu ilkbaharı taşıdığı gibi.
**
Yirmi satır yazdım aşk üstüne Ve bana öyle geldi ki bu kuşatma onu yirmi metreye genişletti.
**
Alay için de vakit bulur: Telefonum çalmıyor, kapı zilim de öyle. Nasıl bildin burada olmadığı mı?
Bu senin adın dedi bir kadın ve kayboldu bir sarmal koridorun içinde…
Görüyorum orada cenneti ulaşılabilecek mesafede. Taşır beni bir beyaz güvercinin kanadı bir başka çocukluğa doğru. Hiç rüyasını görmemiştim rüya gördüğümün. Her şey gerçek. Biliyordum kendimi kenara bırakmakta olduğumu… ve uçtum. Ne olacaksam onu olacağım son gökyüzünde. Ve her şey beyaz. Asılı duruyor deniz beyaz bulutlardan bir tavan üstünde. Hiçlik beyaz mutlağın beyaz gökyüzü içinde. Oldum ve olmadım. Yalnızım ben bu beyaz ebediyetin dolaylarında. Vaktimden önce geldim. Hiçbir melek görünmedi bana sormak için: “Ne yaptın orada, dünyada?” Duymadım kutsanmışların ilahilerini, ne de günahkarların iniltilerini. Yalnızım bu beyazlık içinde, yalnızım…
Acı vermez bana hiçbir şey kıyamet kapısında. Ne zaman, ne de duygular. Hissetmem şeylerin hafifliğini, ne de kuruntuların ağırlığını. Bulamadın hiç kimse sormak için: Nerede benim “neredem” şimdi? Nerede kenti ölümün, ve neredeyim ben? Burada, burada-olmayanın içinde, bu zaman-olmayanda, ne varlık var ne de hiçlik.
Sanki daha önce bir kez ölmüşüm… Biliyorum bu tecelliyi ve biliyorum bilmediğime doğru yola koyulduğumu. Belki yaşıyorum hala başka yerde ve biliyorum ne istediğimi…
Bir gün ne olmak istiyorsam o olacağım.
Bir gün bir düşünce olacağım, ne kılıç ne de kitap tarafından çorak ülkeye taşınan…
Bir gün ne olmak istiyorsam o olacağım.
Bir gün bir kuş olacağım, ve varlığımı yokluğumdan koparacağım. Kanatlarım ne kadar çok yanarsa gerçeğe o kadar yakın olacağım, ve küllerimden yeniden doğacağım. Ben hayalperestlerin diyaloguyum… Ben yokluğum…
Bir gün ne olmak istiyorsam o olacağım.
Bir gün bir şair olacağım… Dilim tüm mecazların mecazı… Yer günahım ve bahanem benim. Ben oralıyım… Ben ne olduysam, ve ne olacaksam oyum… Bir gün ne olmak istiyorsam o olacağım. Bir gün asma olacağım… Ve gelip geçenlere şarabımı sunacağım… Ben mesajım ve mesaj taşıyıcıyım, kısa adreslerim ve postayım… Bu senin adın dedi bir kadın ve kayboldu kendi beyazlığının koridorunda. Bu senin adın, iyi ezberle onu! Tartışma onun herhangi bir harfini, görmezlikten gel kabilesel bayrakları, dost ol yatay adınla dene onu yaşayanla ve ölenle…
Ey adım: büyüyeceksin ben büyüdükçe, taşıyacaksın beni, seni taşıyacağım gibi, bir yabancı kardeştir bir yabancıya…
Ey adım: Neredeyiz şimdi? Söyle bana: Şimdi nedir? Yarın nedir? Zaman nedir, mekan nedir, eski nedir, yeni nedir?
Bir gün ne olmak istiyorsak o olacağız.
Yolculuk başlamadı henüz, yol bitmedi. Bilgeler ulaşamadılar henüz sürgünlerine, Sürgünler elde edemediler henüz bilgeliklerini…
Her rüzgarda bir kadın alay eder şairiyle: -Ver bana dişiliğimi ve al şu bana sunduğun yönü, şu parçalanmış yönü…
Hangi rüzgar taşıdı seni buraya? Söyle bana yaranın adını… Kendi kanım acıtır beni, damar kadar tuz da…
Kim var Babilyon’dan sonra?…
Bir peygamber değilim kehanet iddiası taşıyan…
Bir kitap yetmez söylemeye: Mevcut bulurum kendimi yokluğun tamlığında.
Her arayışımda başkalarını, kendimi bulurum. Onları aradığımda, kendi yabancı varlığımı görürüm yalnızca. Kalabalıklarla dolacak bir birey miyim?
Ben yabancıyım. Saman Yol’u boyunca sevgilime yürümekten yorgun. Sıfatlarımdan yorgun…
Denizcilerle sarılı çevrem, fakat liman yok…
Gördüm ölülerin ne hatırladıklarını ve ne unuttuklarını…
Çözülür öğeler ve duygular. Göremem bedenimi orada. Hissetmem ölümün yakıcılığını, ne de daha önceki hayatımın. Başka bir kişiydim sanki. Kimim ben? Ölü ya da yeni-doğan?…
Fransız doktorumu gördüm, hücremin kapısını açarken dövdü beni bir sopa ile mıntıkadan iki polisin yardımıyla…
Rene Char’ı gördüm Heidegger ile otururken İki metre uzağımda. İzledim onları şaraplarını içerken, ve bahsetmiyorlardı şiirden… bir ışık şuasıydı diyalogları…
Gördüm ağlayan üç dostumu dikerken kefenimi altın ipliklerle.
Gördüm Al-Ma’ari’yi kovalarken eleştirmenlerini kasidesinden: Kör değilim sizin gördüğünüzü göremeyen, ışık basirettir, ya hiçliğe… ya da çılgınlığa götüren… Yok yeterli ömrüm, sonumu başlangıcıma bağlayabilecek. Çobanlar aldı hikayemi…
Kırsaldır günlerimiz, kabile ile kent arasında kırsal…
Ben kendi kendine konuşanım: Son kasidem hurma ağacımdan düştü. Ve kendi içime seyahat ederim ve ikiliklerle kuşatılmışım, fakat gizemine değer hayat…
Ben kendi kendine konuşanım: Küçük şeylerden doğar büyük düşünceler. Sözcüklerden değildir gelişi ritmin, fakat iki bedenin birlikteliğinden gelir, uzun bir gece içindeki…
Ben o’yum kendi kendine konuşan… Sen ben misin?… “Asla unutma beni” Ey ölüm…
Ey genç kız, ne yaptı sana tutku?… Ve bir bayramdır yeryüzü….
Yeryüzü bir bayramdır kaybedenler için (ve biz de onların arasındayız) …
Bizler, Hz. İsa’nın öğretileri olmadan da iyiydik ve çilekeştik …
Dedim Şeytan’a: Hayır, etme beni imtihan! Yağdırma bana musibetlerini! Sokma beni ikilikler içine. Bırak beni olduğum gibi kalayım…
Vaktim gelmedi henüz. Hasat zamanı gelmedi henüz… Beklemiyor kimse orada. Vaktimden önce ve vaktimden sonra geldim… Ne görüyorsan oyum. Ben uzakta olanım…
Kimim ben, ey sen! Yarat beni seni yarattığım gibi… Yardım et bana katlanabilmen için ölümsüzlüğün sıkıntısına…
Ey Anat, benim özel tanrıçam, söyle şarkını. Ben okum ve avım, Ben sözcüklerim, ağıtçıyım, müezzinim ve şehidim.
Asla demedim elveda yıkıntılara…
Yaşamak istiyorum…. Başlangıç nedir? Son nedir? Kimse geriye dönmedi ölümden, bize gerçeği söyleyecek.
Ey ölüm, bekle beni bu toprağın ötesinde, kendi ülkende… Varoluşçular baştan çıkartıyorlar beni, her anı özgürlük, adalet ve tanrıların şarabı ile tüketmek üzre… Ey ölüm, zaman tanı bana cenaze hazırlıklarım için… Ey ölüm, bekle! Çantamı yapmam için: Diş fırçası, sabun, ustra, kolonya ve giysiler. Hava ılıman mı orada?… Bir kitap yeterli mi bana? Zaman öldürmek için, yoksa bir kütüphaneye mi ihtiyacım olacak? Hangi dili konuşuyorlar orada? Günlük halk dili mi, yoksa klasik Arapça mı?…
Gel dostça ve içten olalım: Benim hayatım senin, tümüyle yaşandığında. Karşılığında, bırak seyredeyim yıldızları. Ölmedi hiç kimse tamamen. Ruhlar için, bir biçim ve yer değişimidir yalnızca…
Her hangi bir hastalığa ihtiyacın yok beni öldürmek için. Öyleyse daha asil ol böceklerden. Kendin ol-saydam, Görünmeyen’den açık bir mesaj. Ve aşk gibi, ağaçlar arasında öfkeli bir fırtına ol. Oturma kapılarda bir dilenci ya da vergi memuru gibi. Olma sokaklarda bir trafik polisi. Güçlü ol, iyi su verilmiş çelikten ol ve çıkar şu tilki maskesini. Cesur ve şövalyemsi ol ve başlat öldürücü saldırılarını. Söyle ne söylemek istiyorsan: “Bir anlamdan diğerine yükselirim. Akışkandır hayat, damıtırım onu…”
Ey ölüm, bekle ve otur şu koltuğa, ve bir bardak şarap al ve tartışma benimle… Ben kimim ki, senin bir ziyaretine değecek? Vaktin oldu mu şiirimi irdelemeye? Hayır, tabii. Senin işin değil bu. Sen insanın dünyevi bedeni ile ilgilisin, sözleri ve eylemleri ile değil.
Ey ölüm, yendi seni tüm sanatlar… Tuzağa düşüremezsin ölümsüzü…
Yaşamak istiyorum. Yapacak işim var…
Bir kadının avuç içinde tutarım benim değerli sonsuzluğumu. Doğdum, sonra aşka düştüm, sonra göçtüm… Rüyalardır bizim tek sözümüz.
Ey ölüm, kay karanlığa… Sensin sürgün olan.
Yok senin kendi hayatın. Benim ölümümdür sadece senin hayatın. Ne yaşarsın ne de ölürsün bu yüzden… Sensin, yalnız sürgün olan, Hiçbir kadın tutmaz seni göğsüne. Hiçbir kadın paylaşmaz seninle gecenin tutkusunu… Yok hiçbir çocuğun yanına gelip: Seni seviyorum diyecek… Yaşamak ve seni unutmak istiyorum…
İyi bir dost ol, Ey ölüm!… Belki biraz aceleciydin Kabil’e atış sanatını öğrettiğinde. Belki biraz yavaştın Yakub’un ruhuna kalıcı sabır öğretirken…
Burada, bu burada-olmayanda ve orada-olmayanda, özgürüm. Git kendi sürgününe geri, tek başına… Kaba ve acımasız olma!…
Ey ölüm, tarih senin ikizin mi yoksa düşmanın mı? …
Ey ölüm, bekle beni deniz kıyısındaki romantiklerin Cafe’sinde. Okların tutturamadı hedefi bu kez, ve geri döndüm ölümden…
Teşekkür ederim sana, ey hayat. İnanma bana eğer dönersem ya da dönmezsem. Ne yaşıyordum ne de ölüydüm. Yalnız sen-sendin yalnız olan, mutlak yalnız olan…
Ne yararı olacak ruhun eğer hasta ise bedenim ve görmüyorsa işlev. Ey kalp, kalp, geri getir adımlarımı…
Sözcükler arasında özgür evliliği tercih ederim. Dişil bulmalı doğru erili şiirin düzyazıya doğru sürüklenişinde…
Nereden doğar şiir sanatı? Kalbin meylinden mi, bilinmeyenin bir doğuştan anlamından mı, bir çöldeki bir kırmızı gülden mi? Kişisel olan kişisel değildir, evrensel olan evrensel değildir…
Düşten düşe uçarım fakat sonum yoktur. Düş göreceğim, ama rüzgarın arabalarını tamir için değil, yaralı ruhları iyileştirmek için değil. Aldı yerini şimdiden efsane-gerçek içinde bir entrika. Bir şiir değiştiremez ne geçeni… ne de önleyebilir bir depremi. Fakat ben düş göreceğim… Çobanların ve kralların kuşatması altında değilim. Bugünüm, yarınım gibi, benimle birlikte. Küçük bir not defterim olacak. Bir kuşun bir bulutu her otlayışında yazarım onu defterime. Çözdü kanatlarımı düş. Ben de uçarım. Her canlı varlık bir kuştur. Ben neysem oyum ve daha fazlası değil…
Ben neysem oyum… Roma’nın tuz yollarını bekleyen dalkavuklarından biri değilim…
Kalple öğrendim tüm kalbimi…
Çilekeş bir Sufi’ye benzer kalbim… Kalbin suyu kuruduğunda, daha soyut olur estetik, pelerin giyer tutkular, ve zekilik içinde sarmalar kendini bekaret…
Gılgamış’ın yeşil adımlarını izleriz, zaman zaman. Hiçliğin tam bir varlığı… Kırılır içinde yokluk, küçük bir su kavanozu gibi. Enkidu uykuya daldı ve uyanmadı bir daha… Enkidu!… Yoruldun mu benden, dost? Neden terk ettin beni?
Güzel gençliğimiz olmadıkça bilgeliğimizin ne yararı var?… Kimim ben, tek başıma?
Kalk artık! Hareket et bilge kişilerden önce, tilkiler gibi, sar etrafımı. Her şey boş. Hayatın bir hazinedir, yaşa onu zengince öyleyse…
Uyanmanı yaşa, düşünü değil. Her şey ölür. Yaşa hayatını sevilen bir kadın gibi. Hayat senin bedenindir, her hangi bir yanılsama değil. Bekle ruhunda taşıyacağın bir çocuk için. Döllenmek ölümsüzlüktür, bizim için. Her şey boş ve ölümlü, ya da ölümlü ve boş. Kimim ben? Şarkıların Şarkısı’nın şarkıcısı mı? Cemaatlerin bilgesi mi? Yoksa her ikisi mi?…
Boş, boşların boşu…boş! Yeryüzündeki tüm yaşayanlar göçmek zorunda… … Taçın ne yararı olur bana?
Hiçbir şey kalıcı değildir sonsuza dek. Doğmanın zamanı var Ölmenin zamanı, Konuşmanın zamanı var Susmanın zamanı…
Mutlu bir çocuk değildim zamanında. Fakat, mesafe becerikli bir demircidir, dönüştürebilir değersiz demiri ayışığına…
Kendime dedim: Hayattayım… Yeterince dünlerim oldu; bir yarındır ihtiyacım…
Şiir öğret bana Homer’in topraklarında dolaşabilmek için… Şiir öğret bana. Bir genç kızın bir şarkıya ihtiyacı olabilir – uzaktaki sevgilisi için…
Geçici bedendir benimki, var ve yok olan. İki metre toprak yeter şimdilik…
Tarih alay eder hem kurbanları, hem de kahramanlarıyla. Bir göz atar onlara geçerken ve devam eder yoluna.
Deniz benimdir. Temiz hava benim. Ve benin adım… benim… Bana gelince… Ben benim değilim. Ben benim değilim. Ben benim değilim.
