Dokunma!
Ne yanımdan tutsan
Dağılırım dostum bu gece
Konuşacak olsam,
Denizaşırı bir memlekete çıkar sesim
Kimseler sahiplenmez,
Kıyılar beni saklar.
Uzun yıllar öncesindendir yorgun ıslığım
Özgür martılarla buluşur ne dem,
Hasretim diner işte o zaman
İşte o zaman tamamlanır döngü,
Çiçek açar ellerim,
Çığlık çığlığa ağlarım.
Taze yapraklar gibidir gençliğim
Solup dağılacağı günlere yürür
Dökülsün istemem erguvan çiçekleri avuçlarıma
Beykoz’dan yolcularken otuz yedi’ye beni
Maziden arta kalanım
Yaşamaksa; Veli gibi olsun yaşamım
Doldurup hokkamı Boğaziçi’nden,
Bir parça kâğıtta kalmadan son şiirim
Hayatı olabildiğince solumalıyım.
“Şüphesiz gelecektir beklenen ölüm”
Ölüm dedim de; Adam gibi,
Yani Nâzım gibi
Yüz yıl öncesinden aşk’la
“Yeşermek için memleket çocuklarının ellerinde”,
Dokunmak için iki satır dudaklarına,
Saman sarısı kâğıtlara şiirler yazarım.
Gün gelir, bir mecliste anılırsa adım
Birkaç satır benden okunsun
İşte o zaman tamamlanır bu döngü,
İşte o zaman bir martının kanadıdır otağım.
*Şiir Hayattır, şiir nefes almaktır. Soluyan canlara selam olsun.*
İlker Pamukçu
