O Büyük Fırtınadan Önce

Aklımdan hiç çıkarmıyorum seni,
Ne zaman biri adını ansa,
“1930” damgalı bütün kutular
yere düşüyor raflardan;
Dört Temmuz’daki bütün o nutukçular
yeniden bağırmaya başlıyorlar.
Okul müsameremizdeki seyirciler
dışardaki büyük fırtınaya bakıyorlar.

Birlikte oynadığımız oyundan düşünüyorum seni –
ah, nasıl da çaresiz, kimsesizdin! – ağlarken,
baban gene ölmüş.
Sarhoşmuş, düşmüş.

Ne zaman adını ansalar,
orada, rüzgârdaki evlerimiz
yeniden gıcırdıyor fırtınada;
ve nerede olursam olayım,oynadığımız oyundan
sessizce o kasabanın kıyısında duran sana doğru eğiliyorum:
“Bütün dünya uçuyor rüzgârdan.”
“Neredeyse sabah olacak.”
“Üşümüyorsun ya?”

William Stafford
Çeviri: Cevat Çapan