Noktalarda duracak kadar dengeliyim
Dar dünyada diken üstü duruşlar
Doğrularım ki tutunduğum kuru dal
Dönüşsüz hatalardan öğrendigim yanlışlar
Yüzümde bir parça aydınlık bazen
Umutsuz geceler biter birden ışıyışlar
Evler şarkılar aşklar arkadaşlar bırakıp gittim
Her mevsim giden kuşlar gelen kuşlar
Her insanın rakibi yalnızca kendisiymiş
Köpek yarısı dünya seyirciler alkışlar
Kara değirmenler gordum kararıp kalmışlardı
Öğütmeyen öğünürmüş için için çürüyen taşlar
Kendime baktım, baktım ki herkes orda
Habil Kabil dünyaya dağılmış kardeşler
Ağzımda baharat tadı dolaşıp durdum şehirleri
Aslolan yolmuş yanılmak içinmiş bütün varışlar.
Mahmut Temizyurek
