Çocukluğum annemdir benim.
Uzun kış gecelerinde anlattığı masallardır.
Deniz diplerinde yürüyen devler, gökyüzünün kapısında bekleyen ejderhalardır.
Çocukluğum Sanamer’dir benim.
Leylek dedenin okul bacasında kurduğu yuvadır.
Kartalların bir dağdan bir dağa uçarken yüzüme düşürdüğü gölgedir.
Güz harmanında saman yeli, yaz bostanında üzerime yorgan niyetine serdiğim kavun karpuz kokusudur.
Çocukluğum Aras’tır benim.
Elleri bedenlerinde büyük adamların Çobandede köprüsünde tuttukları balıktır.
Düşlerimi eyerlerinin kuytusunda gizlediğim atlardır.
Çocukluğum sevinçtir benim, yüreğimdeki keder, dilimdeki hüzündür.
Nice rüzgârın dilden dile, gönülden gönüle aktardığı türküdür.
Şiirdir akarsuların ezbere bildiği.
Ezberimden çıkmayan sevgidir, sevgilidir.
Çocukluğum kuzukulağıdır benim, ebegümeci, madımaktır.
Gün sarısı arpadır, güneş karası buğday, aya bakan ayçiçeği, güne yakışan çavdardır.
Çocukluğum tek odada beş sınıfı okutan öğretmenimdir.
Annemden aldığım sözü ve sözcükleri yazıya akıtan, aktarandır.
Dedemdir, ninem, kardeşim, sevdasını, sevincini hüznünü bölüştüğüm arkadaşım, akranlarım, akrabalarımdır.
Çocukluğum yeryüzüdür benim; akan sular, kimsesiz dereler, kaşı kara ovalar, saçları ağırmış dağlardır.
Çocukluğum gökyüzüdür benim, gökkuşağından geçer gibi gezdiğim bulutlar, yağmurlar ve güneşle, kokusunu topraktan alan rüzgârdır.
Kurtlar, kuzular, korular, kuşlardır.
Akşamın çoban yıldızı, gecenin süsü aydır.
Çocukluğum çocuğumdur benim.
Ben, çocukluğumun çocuğuyum…
Refik Durbaş
