İbrahim’in Kuşları

Uzun zamandır bedeni parçalara ayrılmış ve dağınık halde her bir parçam bir dağın tepesinde ayrı ayrı hayatlar yaşıyorum. Sevgilim bana bunu İbrahim diye birinin yaptığını söyledi. Bir gün çağıracakmış beni tekrar. İster istemez kızmış sevgilim; insanlara, akbabalara, yırtıcı kuşlara ve sürüngenlere. Bir kartal gibi kalbimin kenarında nöbet tutuyor çiyanlara ve engereklere karşı. Benimle dertleşiyor her gün. Varlığında bin parçaya ayrılmış kendimi topluyor ve onda yeniden dirildiğimi hissediyorum. Bir süre sonra kanatlarım, bacaklarım, gövdem olmasa da, eğer o yanımdaysa mutlu bir şekilde hayatımı devam ettirebileceğime kanaat getirdim. Gölgesinde serinlenip Adem gelmeden önceki eski cennet hikayelerini anlata anlata güneş bile bazen kıskançlığından gitmek bilmiyordu. Hem zaten bu İbrahim’in de bizi artık çağıracağı yoktu. Allah, ne şekilde yaşatıyorsa o hal üzre de rızkımızı ve mutluluğumuzu veriyordu. Gerisi insanoğlunun aç gözlülüğü. Bu halde de ondan secdeyi eksik etmiyorduk zaten. Ne ben ne de sevgilim. Bu yüzden halimiz onun gözeticiliği altında tam takırdı. Uzun süreler geçti. Saymayı ve hesaplamayı bilmediğimden kesin bir rakam veremeyeceğim. Her şeyi unutmuşken, buraya beni kimin bıraktığını bu alemde ne yaptığımı dahi unutmuşken, birden Allah’ın adı ile çağırdı beni İbrahim. Allah’ın ölüleri nasıl diriltmeye gücü yettiğine ‘yakinen’ iman etmek istiyormuş. İbrahim’in o çelikten sesi ile her bir parçam sanki uzun bir uykudan uyanmış gibi homurdanarak farklı dağlardan kopup bir araya geldiler. Vay canına! Kaç parçaya ayrılmışım yeni anlıyorum. Her taraftan bir uzuv gelip ekleniyor üzerime. Sevgilim her seferinde rüzgar gibi uçup araya giriyor, kendisi de eklenmek istiyor ama sanki bir yama gibi dengesini yitirerek birden düşüyor aşağıya. Baştan ayağa tamamlanınca ona doğru uçmaya başladım. Konmam için asasını uzattı İbrahim, bir yandan da sevinerek hafifçe baktı gökyüzüne. Allah’ın ölüleri nasıl dirilttiğine yakinen iman etmişti. Oysa asasından inip yavaşça eline konduktan bir sure sonra bana garip garip baktığnı hissettim. Bir gariplik mi vardı halimde anlayamadım. Kanatlarım, ayaklarım, yerli yerindeydi. Gözlerim, uzun ve sivri gagam hepsi tam takır şakırdıyordu. Bir süre etrafıma bakındım. Gözlerim her tarafı görmesine rağmen kalbimin bulunduğu yeri göremediğimi fark ettim. Aşıklar orayı göremez demişlerdi bana. İbrahim donmuş bir şekilde oraya bakıyordu. Elini daldırdığında göğsümümün sol tarafının delik olduğunu anladım. O delikten içeriye bakmaya çalışıyordu İbrahim. Ve sonra utana sıkıla gökyüzüne dönerek: Rabbim bunun kalbi nerde? diye sitemde bulundu. Hemen başımı arkama çevirip İbrahim’in beni kestikten sonar parçalarımı bıraktığı dağlara baktım. Himalaya, Hindikuş, Ağrı, Tur, Hira, Erciyes… hiç birinde değildi kalbim. Çok sonra uzaklaşan sevgilimi gördüm bulutların arasından. onu hiç böyle uçar görmemiştim. En şiddetli rüzgar ve fırtınada bile dengesini korur hedefine en hızlı şekilde ulaşırdı. Hız yarışında da kimse onunla boy ölçüşemezdi zaten. Sürekli genç ve dinamikti. Şimdi ise ne olduysa kanatları onu taşıyamıyordu. Bedeni ağır geliyordu kanatlarına. Düşecek gibi olduğunda, birden fark ettim. Kalbim onun gagasındaydı. En yüksek sesimle seslendim ona. Beni duymuyordu. Nasıl olduysa kapmış kalbimi bir ara. Kalbim ağzından düşmesin diye mi cevap vermiyordu yoksa sonsuza kadar bende bir boşluk kalsın diye mi anlamadım. Ama bildiğim o ki kalbim bana da ağır gelen bir şeyken çok sürmez onun de kanatlarını yoracak ve Adem’in bütün melekleri yeryüzüne indirdiği gibi onu da gökyüzünden koparıp bu kan dolu yeryüzüne vuracak…Bu ayrılık acısından sonra kalbimin boşluğundan ayaklarım ve kanatlarıma doğru bir yanma hissettim. Bir daha onu göremeyeceğimi biliyordum. İbrahim benim aşk derdinden yandığımı unutmuş. Dalgın bir şekilde bana bakarken hala Nemrut’a bir şeyi kanıtlamanın derdindeydi. Yavaş yavaş damarlarımdan kanın geriye doğru aktığını ve kalbimin boşluğundan çıkıp İbrahimin ellerine ve elbiselerine sıçradığını gördüm. Sevgilimin uçtuğu yöne doğru bakmaya çalıştım. Ufukta kaybolmak üzereydi ya da gözlerim karanlığın ufkuna vurmaya başlamıştı. Yavaş yavaş düşüyorum ellerinden İbrahim’in  Dengemi ve sevgilimi kaybediyorum. tutmaya çalışıyor beni İbrahim ama başaramıyor… sonsuz bir hızla yuvarlanıyorum yere doğru…Birden Tanrı’nın gözlerini görüyorum, düştüğüm yerde, Sanki ‘Neden bıraktın kalbini başkasına diye soruyor?’. Utanıyorum. ‘Affet beni Allah’ım’ diyorum. ‘Senin yüzünü kara çıkardım’…’beni dirilt ne olursun! hak ettiğim cezamla’.

Ben öldükten sonra rivayete göre, yeryüzünde hali hazırda aşıklar dışında hiç kimse ölümden sonra dirilmeye ‘yakinen’ iman etmemiş. Ayrıca öyle anlatılır ki Mahşer günü mezardan kalkıp huzura getirilen ölülerden bazıları en büyük azab olan ‘sonsuz yaşamayı’ çeksinler diye yer yüzüne geri gönderilirmiş. İşte onlar, benim gibi kalblerini sevgililerinin kaçırdığı aşıklarmış. Emanete sahip çıkamadıkları için onlar kalbsiz bir şekilde Mecnun gibi dünyanın sokaklarında gezmektedirler. Nerde neyi dilendiğini bilmeyen birini görürseniz onun bunlardan biri olma hali yüksektir. Onlar sokak sokak, köy köy, sevgililerin ayak izlerinden yürüyerek, sürünerek kalplerini dilenirler. Ama nafile…

Gelelim rivayetin ikinci kısmına. Bu dünyanın öte yakasında ise Mahşer kapısında biri durmaktadır. İbrahim yaşlanmış, üzerinde hala kurumuş kanımın bulunduğu elbisesi ile dalgın dalgın beklemektedir. Arada bir asasını kaldırarak, çelikten bakıra dönmüş sesi ile bir şeyler haykırmaktadır. Belli ki hala bu dünyamızdan kalbi ve bedeni bütün kuşlar gelir diye umut beslemektedir. Peki bu fani dünyanın oyununda kaybolan sizlerden onun sesini duyan var mı?