Yaz akşamlarında kanımda çiçekler açıyor
çırpınıyor yıldızlar ayın koynunda,
cilveli pırıltıları kıskandırıyor
tüm kırmızı rujlu kadınları.
Kahve tüten zamanlarımın kederli sevdası,
alışıyor insan yokluklara,
alışıyor
yalnızlığın ağır yenilgisine şapka çıkartmaya.
Hani puslu yüreği
ağır gelir ya martıya,
hani tesellisi oluverir gökyüzü
gece kızlarının oynaşmasıyla,
işte öyle oynaşıyorum ben de
kendi çiçeklerimin dilsizliğiyle.
Biraz hüznün kıyısında dursa da
sonbaharın ayrılık sümbülleri
toprak yanığı dudaklarının
unutuş saatlerine saklıyorum sevinçlerimi.
Nerede sonlanır aşk mektupları?
Yaz dönümleri midir
yüreğimin parkında dinlenen?
Dön,
dön
dese de martı
sen yine dönme geri onun kanatlarına.
Nasılsa her yürek
kendi penceresinden sever göçmen kuşları.
Almila Alp
