hayata bir çentik atmak istiyordum
zamana senden iz bırakmak
sözcüklere gerek vardı, ağlıyordun
oysa küçük beyaz bir yalan yeterdi
kendimizi şaşırtmayı sevdik
hatırlamanın verdiği hazzı
aramızdaki o değersiz boşluğu
kırılıp dökülmeleri, paramparçalığı
sıradan öğütlerdeki felaket haberleri,
unutulmuş çocukluğumun o uzun ırmakları
bir bakış, anlamsız bir gülüş; suç ortaklarımız
gölgelerin renginde birbirini bulan bedenlerimiz
öncesi ve sonrası olmayanların denizinde
yalnız kadınların aldığı şehir kokusu
anlamı kalmayan yeminlerle
hepimiz öleceği gün
kandırmaya bıraktım benliğimi
ellerinin sıcaklığına hayran
inceliğin yansıdı yüzüme
seninle her konuştuğumda daha çok üşüdüm
Metin CELAL
