O ağaç, küçücük elini
uzattığın,
güzel kırmızı çiçekli
yeşil nar ağacı,
ıssız sessiz bahçede
yine şimdi yemyeşil,
haziran onu okşarken
ışığı ve ısısıyla.
Sen, kurumuş çatırdayan
ağacımın çiçeği,
sen, ölümlü yaşamın
tek ve son çiçeği,
soğuk topraktasın
kara toprakta;
artık ne güneş seni neşelendirir
ne uyandırır aşk seni
Giosue Carducci
1867 yılının Haziran ayında doğmuş olan, şairin oğlu Dante, üç yaşını doldurduğu tarihten kısa bir süre sonra Kasım 1870’de ölür. Şair, biricik oğlunun ölümünden yaklaşık yedi ay sonra yazdığı bu şiirinde oğluna yönelerek tesellisi olmayan acısını dile getirir. “Küçücük” elleriyle dokunduğu “güzel, kırmızı çiçekli” nar ağacı yine yeşermiştir “ıssız ve sessiz bahçede”. Haziran ayı “ışığı ve ısısıyla” can vermektedir ağaca. Oysa yıldırım çarpmış ve kurumuş bir ağaca benzeyen şairin, bu boş yaşamdaki “tek ve son çiçeği soğuk” “kara toprakta”dır: ne yazık ki artık onu ne “güneş” neşelendirebilecek ne de “aşk” onu derin uykusundan uyandırabilecektir. Nar ağacının kırmızı ve yeşil renkleri ilkbaharı ve yaşamı simgelerken, toprağın soğuk ve kara rengi kışı ve ölümü anımsatmaktadır.
Kaynak: Carducci’nin Şiirlerindeki Özyaşamsal Unsurlar / Semra Alemdaroğlu
Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Dergisi 41, 1 (2001), 115-128
