buruk aşk, benim dikenli menekşem,
onca kabarmış tutkunun içindeki çalılık,
ağrıların kargısı, tacı öfkenin
nasıl ve ne şekilde buldun ruhumu?
nereden hızlandırdın acının ateşini,
birden, yolumun soğuk yapraklarının arasında?
kim öğretti seni bana getiren yürüyüşü sana?
taş, duman ya da çiçek kim öğretti evimi?
ama bilirim titreşti ürkünç gece,
gelen gün kadehlerini şarabıyla doldurdu
ve güneş, o tanrısal saltanatını kurdu.
acımadan soluk almadan sardığında beni aşk
kılıçlarıyla yarıp beni dikenleriyle
yanık bin yol açardı yüreğimde.
Pablo Neruda
Çeviri: Metin Cengiz
