biliyorum bunu, gideceksin
gideceksin yine yakında
seni artık hep uzak şehirler
anacak
en son okuduğum
romandaki
kahraman da, santiago’da
sisli bir kasımdı, belki
ankara’da.
ya da güzel bir mayıs günü
ve ben yazıyormuşum bu romanı
oturmuş
bir gürgen
ağacının
altında.
ne cepheye giden
savaş trenleri olurdu
ne bir dilim kurumuş ekmek
ne ayrılık ne ölüm.
mor menekşeden aşklar
bir avuç bulut, dünyada.
her bahar ilk işimdin
sana yağmur getirirdim
güvercin
kanatlı mektuplarda
yasak kitaplarda, yasak
anılarda, tozlu tavan aralarında
sararmayan.
yorgun yaşamaklar gibi
örümceklenip, yasak aşklar
gibi tavan aralarında.
gökyüzüne
ve sevgilim
kendine
iyi bak
hani nerde
o kayan parlak yıldız, mavi taslak.
giderken kazağını unutma sakın
ölüler de üşür, ölüler de.
son konuşmamız bu, güz geldi
düştü yaprak.
Behçet Aysan
kasım’81
