158
Ey ki yoktan bu cihânı var eden Perverdigâr
Yeri sâbit gökleri devvâr eden Perverdigâr
Küntükenzen âyeti vâsfmda olmuştur nüzûl
Varlığına Künfekân ikrâr eden Perverdigâr
Cümle bu âlemde sen günden dahi zâhir iken
Dilde dâim adını Settâr eden Perverdigâr
Mü’mine mesken kılubdur bâğ-ı cennât-ı naim
Münkire kâfir makamın nâr eden Perverdigâr
Cümle eşyâlar gözün der hâb ettin giceler
Gökte kevkebler gözün bîdâr eden Perverdigâr
Üşte doğdu ay ü gün hem gölge saldı âlerne
Künfekânın sırrını izhâr eden Perverdigâr
Mısr içinde Yûsuf’u bir kul iken sultân edüb
Derd ile Ya’kub’ımu bîdâr eden Perverdigâr
Yunus’u derya içinde unutturan bir balığa
Âteşi İbrahim’e gülzâr eden Perverdigâr
Bir kulunu zâr edüb hışm ile fin-nâr-ıs-sekar
Bir kulunu mahrem-i esrâr eden Perverdigâr
Yağdıran deryâya gökten âb-ı nîsan yağmurun
Katresinden lü’lü-i şehvâr eden Perverdigâr
Enbiyâlar cem’ine yazdırdı a’lâ mertebe
Mustafâ’yı cümleden muhtâr eden Perverdigâr
On iki ma’sûm imamı piş eden keramete
Murtezâ’yı Hayder-i Kerrâr eden Perverdigâr
Lûtf ile ahvâline kılgıl Hatâyî’nin nazar
Aşk içinde vâlih-i dîdâr eden Perverdigâr
159
Tâ ki düştüm hecrine gönlüm figana başlar
Geldi âbımdan heman feryâda dağ u taşlar
Hüsnünü yâd eylesem ey sery boylu dilberim
Firkatinden çeşme tek akar gözümden yaşlar
Mihr-i rûyin serbeser sihrile tuttu âlemi
Fitne vü gavgaya saldı sol gözile kaşlar
Aşka dil verdik deyu cevr etme zâhit gel bana
Can verir ma’şûka dâim âşık-ı kallâşlar
Nâsıhâ ayb etme gel miskin Hatâyı şi’rine
Çün Hak’a ma’lûmdur gönlünde sim fâşlar
160
Gitmesün aşkın ki bir genc-i nihân elden gider
Bil ki sen gitsen yanımdan tende cân elden gider
Gaib oldu gün yüzün çeşmimden ey rûh-i revan
Korkaram ki sünbül-i anber feşân elden gider
Candan oldum ey perîveş mihnetinden Tanriçün
Kıl terahhum ki bu cism-i nâtüvâri elden gider
Âhım od’undan kim oldu yer ü gök zîr ü zeber
îhtiyât et ki zemîn ü âsmân elden gider
Men yamân etsem niçe sen yahşilik kıl ey azîz
Nesne kalmaz dünyede yahşi yaman elden gider
Basma sen her yere kim bir dem kadem tutmaz karâr
Mesken ile çün müşerreftir mekân elden gider
Bu Hatâyı ey sanem bir dem cemâlin görmese
Tâkat etmez vâh ey rûh-i revan elden gider
Hatâyî (Şah İsmail Safevî)
Şiir birbirine benzemeyendir
