Enis Batur’a
Gün doldu: Kendime bir aksisedayım.
Ürktüm hep hayalâttan. Aklım
bana açıkla: Yırtılan
zaman mı gülün yaprağı mı? Elinde
buruşturuyordu validem. Kapatılmış
ve leylî bakışlı mecnune. Ömrüm
şimdiden “bir devr-i hüzün”
ve kapkara matem: Diz dizeyim
dalgın hayaletinle. Ufku
sen misin seyreyleyen
Darüşşifa’nın o tozlu
penceresinden, ben mi? Vehimler
ve cinnet korkusu
bana mirasın. Ölü oğul da
küçük, çıplak ayaklarıyla
geziniyor sofada, çatının
içindeki rüzgâr gibi.
Ey hafıza! Kanıyor
Ne varsa süzdüğün. Siyah zambak:
Koridorlarında usulca açan
o Civzit mektebinin. “Gecede
yazmayı mutad edindim”
daha o zamandan. Sırdır
çünkü yazı: Candan doğar
ve âyân ettikten sonra
sır olur.
Nemsin benim
öteki zamanlardaki çocuk? Bir hasım
gibi mi büyüttüm seni kalbimde?
sözüm sana yine de: Kimi gerçek
daha derin düşten. Düşler de
geleceğe gönderir ve Yitik söz
dirilir okurun dilinde.
Yaşamım! Doğrusun
yanlış olduğun kadar. Bir diken
gibisin içimde.
Ah! Gülün yok.
Doğ karanlığın devasa
rahminden de
okurum hisset beni:
İntiharımı da fenne tatbik edeceğim:
Şiryanlardan birinin geçtiği mahalde
cildin altına klorit kokain şırınga
edip buranın hissini iptal ettikten
sonra orasını yarıp şiryanı keserek
seyelân-i dem tevlidiyle terk-i hayat
edeceğim”
Zevcem! Kim kimin uçurumu?
Her ağuş, ne yapsak
bir serzeniş aslında. Metresim!
Kucaklaştık ama daha bir kez
buluşamadık. Tecilin
dolmasını bekledim ben.
Suret-i Varaka
“Ameliyatımı icra ettim. hiç
bir ağrı duymadım. Kan aksın
diye hiddeyle kolumu kaldırdım.”
ki “kağıt dahi kanla mülemma”
TEBLİĞ
“Matbuat idare-i behiyyesinden Ceridet ül Hakayık
nam gazetenin bir nüshasında intihara dair münderiç
olan varakanın diyanet-i islâmiyeye mübayin fıkaratı
mutazammın olmasına ve merkez-i hilafet-i islâmiyede
tab ve neşrolunan evrak ve havadisten bazılarının akaid-i
islâmiyeyi mazallah-ı teala inkâr ve istihfaf yolundaki
neşriyatı, diyaneten ve siyaseten rehih-i cevaz ve
müsamaha olamayacağına”¹
Beşir Fuad! Kardeşim benim.
1) “İntihar hareketini böylesine etkin bir toplumsal silah haline getiren şey, intihar hareketlerinin düşünsel (refleksiv) boyutudur. Sanırım şudur kastedilen şey: ‘Hiç kimse yaşamında bir yanlışlık olmadığı sürece intihar etmez’. Bu gewrçek o kadar açıktır ki, çoğu zaman göz ardı edilmiştir. Böylece hareketin önemli bir ögesi gözden kaçırılmıştır: İntihar, geride kalanlara işlerin ne kadar kötü gittiğini göstermeyi amaçlar“. (A.Alvarez, The Savage God, A Study of Suicide, s.116, Penguin Books 1983).
Ahmet Oktay
