I.
bahçemde,
kanayan; ama sessizce kanayan bir ağacın
melali kuşanan yapraklarını
iki güvercin okşuyor kanatlarıyla
ben bu ara / yorgun ve duyuyorum
hüznün gövdenden yayılan müziğini
II.
kendini,
her gün başka şehirlerde unutan
ülkesinde dağları olan, bazen kırlara giden
anlatılmamış bir masalı gibi çocukluğumun
III.
şimdi gittikçe yaklaşıyor şehre İsa
siliyor keman seslerini bir yağmur
düşümde hep o gücenik karartı
ve saçlarında anneme giden trenler olurdu
İsa Karaaslan
